نامه ها برنامه‌ها ۹ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ‌الْعالَمِینَ، و صلی الله عَلَی جمیع الانبیاء و المرسلین و علی سَیِّدِنا ابی القاسم مُحَمَّدٍ و علی آله الطيبين الطاهرین اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْعَبْدُ الصّالِحُ الْمُطيعُ للهِ وَلِرَسُولِهِ وَلاَِميرِالْمُؤْمِنينَ، السلام علیک یا ابالفضل العباس و سلام الله علی الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین و علی ابناء الحسین علیهم السلام. عصر روز تاسوعای اباعبدالله الحسین که در محفل عزیزان، سروران‌مان به بحث‌های روزهای قبل‌مان عنایتی بکنیم، حرف‌های الهی را، حِکمی را، حقیقی را بزنیم. ان‌شااللّه در پیشگاه نظام هستی درست ساخته بشویم که در پیشگاه عالم شرمنده نباشیم. فرمودند به اینکه حالا که آمدی، گویم‌ات: فاستقم کما اُمِرت، استقامت در مسیر تحصیل معارف و انسان‌سازی داشته باش که تمام برکات و باز شدن درهای ملکوت عالَم زیر سر استقامت در مسیر انسانیت است، در تحصیل حقایق است. کوه‌نورد را می‌بینی که از دور به قلّه‌ی (مثلاً) دماوند نگاه می‌کند، با چشم ظاهری از دور دامنه‌های او را می‌نگرد، آن‌گاه حرکت می‌کند برای صعود به قلّه‌ی آن، در ابتدای راه با نگاه کردن چشم چه بسا بگوید می‌رویم بالای آن دامنه، از آن‌جا یک صعود می‌کنیم، می‌رسیم به نوک قلّه. هنوز راه نیفتاده، هنوز سختی‌های راه بر او مستولی نشده، هنوز ابتدای حرف است، تازه دارد از دور نگاه می‌کند و خسته نیست، خیال می‌کند به راحتی به نوک قلّه صعود می‌کند. حالا که تصمیم می‌گیرد به راه بیفتد می‌بیند بست به بست سختی‌ها پیش آمده، رگ‌های پا کشیده، خستگی‌ها مستولی شده، نفس دارد بند می‌آید، به گردنه‌هایی خورده که با دید ظاهری از دور نتوانست آن‌ها را درست خوب ببیند. در مسیر راه، آن جزئیات آن لطایف و آن پیچیدگی‌ها خودش را نشان می‌دهد و لذا بسته به این‌که همّت‌اش چه باشد، راه را می‌رود. تا به چند کتل برخورده چه بسا پشیمان بشود، گروه گروه برمی‌گردند. افراد در مسیر راه کم می‌شوند، تا چه شیرمردانی تا چه بلند همتانی بتوانند به آن قلّه‌ی اوج معرفت انسانی صعود پیدا کنند و بگویند: مرا تا جان بود در تن بکوشم (استقامت است) مگر از جام او یک جرعه نوشم نامه ها برنامه ها ۹ 🌹کانال شاخه طوبی 🌹 👇👇👇 @shakhehtoba https://eitaa.com/joinchat/2841182208C176d11888a 💢ما را در نشر هر چه بیشتر کانال یاری فرمایید 🙏💢