صبح روز شنبه دوم دی ماه سال ۷۴ مصادف با آخرین روز ماه رجب، طبق روال هر روز ، نماز صبح را به جماعت خواندیم و بعد از خواندن زیارت عاشورا ، آقا سعید یک روضه ی امام حسن علیه السلام هم خواند. صدای دلنشینش هنوز در گوشم است که روضه ی غریبی امام حسن را خواند. سابقه نداشت بعد از نماز بخوابد ولی آن روز دیدم رفت انتهای سوله، شمدش را روی صورتش کشید و خوابید. موقع صبحانه ، دو سه نفر از بچه ها از جمله محمود غلامی رفتند شمد را از رویش کشیدند گفتند بلند شو صبحانه بخوریم، آقا سعید هیچی نگفت دفعه آخر سرش را بلند کرد چشمش را باز کرد و به محمود غلامی که او را محمودی صدا می کرد ؛ گفت: «محمودی! مگه نمی دونی من روزه ام؟!» ( گویا به آقای دشتی هم می گوید؛ حتما باید ریا کنم و بگم که روزه ام) بعد گرفت خوابید تا ساعت ۸، ۸و نیم صبح که آماده شدیم برویم پای کار ، نمی دانم خواست خدا چه طور بود که من آن روز کمرم به شدت درد گرفته بود. اصلا زمین گیر شدم و نمی توانستم تکان بخورم. طبق معمول بچه هایی که در مقر می ماندند ، می آمدند بچه هایی که می رفتند سر کار را راه می انداختند‌ و بدرقه می کردند. آقا سعید هم ماشاء الله خیلی شر بود و هیشکی از شوخی هاش در امان نبود. ولی آن روز بسیار تعجب کردم از اینکه خیلی در خودش بود. محمود یک اورکت از این قدیمی های سپاه انداخته بود روی دوشش و یک سیم خاردار بُر در دستش می چرخاند و هی بالا پایین می پرید و خیلی بی تابی می کرد برای رفتن ، خیلی به من اصرار کرد که مهدی بیا برویم، پشیمان می شوی دیدم آقا سعید سرش پایین بود و دستش را کرده توی جیب آن بادگیر کُره ای ش و هی به این طرف و آن طرف قدم می زد. محمود خیلی اصرار کرد و با وجود کمردردم، داشتم تحریک می شدم که باهاشون بروم. آقا سعید همانطور که سرش پایین بود یک لحظه سرش رو بلند کرد و برگشت به محمود گفت ؛ واسه چی اینقدر اصرار می کنی ؟! نمی یاد دیگه ، بیا بریم، دیر شد، با این حرف آقا سعید، من دیگه سرد شدم و نرفتم. اونا سوار آمبولانس شدند و رفتند ... ⬇️⬇️ راوی : آقای #مهدی_رفیعی #خاطرات_سعید   _____ ✍ کانال شلمچه کجا بودی ؟ (خاطرات شهید سعید شاهدی سهی) @shalamchekojaboodi