#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_دوازدهم #منبع_کتاب_سرّسر فاطمه خوابید. آرام روی پتویی که دورش پیچیده بودم خواباندمش و از جایم بلند شدم. اتاق دوازده متری هم مثل هال با موکت سبز رنگی فرش شده بود. چند دست رختخواب و پتو گوشه اتاق کنار کمد دیواری دو دری که به نظر می رسید جای زیادی هم دارد، تا شده و مرتب چیده شده بود. در کمد را باز کردم یک مشت خرت و پرت که معلوم نبود به دردمان می خورد یا نه! معلوم بود بنده خدا همه خانه را تمیز کرده، اما بچه که بیدار شد یک جاروی نم دار دور خانه میزنم و پتوها را دولا تا می کنم کنار دیوارها. روی موکت که نمی شود بنشینیم. خودمان هم بتوانیم، اگر مهمانی از راه برسد اصلا خوب نیست روی این موکت نرم و نازک بنشانیمش. آشپزخانه کوچکی با سه کابینت آهنی که روی کابینت یک گاز سه شعله گذاشته بودند و کنارش یک یخچال آزمایش خردلی. در کابینت را باز کردم هر سه تا به هم راه داشتند، در واقع یک کابینت بود با سه تادر. بد نبود کی شد امیدوار بود که با همین حداقل ها گلیم مان را از آب بکشیم. دو تا قابلمه بزرگ و کوچک، یک ماهیتابه روی، کنارش هم چند دست بشقاب و خورش خوری و کاسه! عجب! انگار به مسافرت آمده باشیم. یک مسافرت چندماهه. در یخچال جز یک پارچ پلاستیکی قرمز، و یک نایلون نان بازاری چیز دیگری نبود. چقدر خوب که عبدالله برای خرید رفت و گرنه من که اینجا را بلد نبودم با بچه ها هم خرید کردن برایم خیلی سخت بود. کنار پنجره بزرگی ایستادم و از پشت شیشه چسب خورده، حیاط را و ته آن، در خانه را نگاه کردم. گرسنگی داشت به معده و سرم فشار می آورد. چاره ای نداشتم جز اینکه تکه ای نان از یخچال بردارم تا عبدالله برسد. حتما صاحب خانه قبلی هم راضی است و الا مثل بقیه چیزهایی که با خودشان بردند این ناها را هم می بردند. ادامه دارد.. 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75