#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_نهم دلم می‌خواهد به خانه‌ای در آن زندگی میکردیم سری بزنم. خانه نزدیک است توی طاق بعدی . نگاهم را می دوزم به ته کوچه .قدم هایم را تندتر برمیدارم .پایم را به اولین پله که مرا به سمت دالان می برد ،می گذارم. بوی نم توی دالان پیچیده است .مام غروب که میشد چراغ گردسوز را نفت میکرد و می گذاشت جلوی در، تا وقتی پدر یا من به خانه می آمدیم جلوی پایمان را ببینیم .از این که خانه‌مان زیرطاق بود گله‌مند بود اما هیچ وقت از پدر نخواست تا خانه را عوض کند. سقف طاق برای قد ۱۷۰ سانتی من کوتاه است و باید گردنم را خم کنم تا بتوانم وارد دالان شوم .درست روبروی ورودی دالان در قهوه‌ای رنگ کوچکی است که خانه ما بود. وینگه زنگ در گوشم می پیچد . _بله بفرمویین! زن با چادر گلدار سفید در قاب در ایستاده است دلم فرو می ریزد. یاد گل‌های رنگی چادر نرگس می‌افتم. می خواهم نگاهش کنم ،شاید خودش باشد. شاید نیمه صورتی که توی چادر گلدار پنهان شده نرگس باشد, اما نمی توانم. زن دوباره می گوید: با کی کار دارین؟! _سلام .ببخشید خونه ما قبلا اینجا بود راستش اومدم... زن نمی گذارد حرفم را تمام کنم که می‌گوید: اگر دنبال صاحبخانه قبلی هستید من خبر ندارم .تا الان خونه دو دست گشته تا به ما رسیده... دیگر شوقی به دیدن زن ندارم.کلامش نشان می‌دهد نرگس نیست. _نه من دنبال کسی نیومدم .فقط میخواستم اگه بشه خونه رو یه نگاهی بندازم. _نمیشه! من شوهر و بچه هام خونه نیستند. دیگه خونه فروخته شده! _میدونم !من خارج از کشور بودم .بعد از مدتها اومدم سری به محله بزنم، اگر بشه فقط از همین جا یک نگاهی می اندازم داخل نمیام. زن در را چهار طاق باز می کند و من چشم می دوزم به داخل خانه.حوض وسط حیاط هنوز هستش اما انگار از رمق افتاده و به لجن افتاده !کیسه های گچی و سیمانی که کنار حوض است نشان می‌دهد به زودی قرار است برداشته شود و سنگ فرشهای خانه یک دست و نو شود.خبری از گلدان های دور حوض نیست.بچه که بودیم وقتی با خسرو مهدی و فرهاد غرق بازی می شدیم ،دیگر یادمان به گلدان ها نبود .آنقدر گلدان‌های سفالی مادر را شکستیم که آخر مجبور شد برود گلدان پلاستیکی برای گلها بخرد. آن وقت دیگر شکستن گلدان ها برایمان مزه نداشت. آشپزخانه درست آن گوشه حیاط روبه‌روی حمام بود .حمام را پدرم خودش ساخته بود تا مجبور نشویم برویم حمام عمومی.همیشه از آشپزخانه بوی شیرینی‌های ما بلند بود و زنهای همسایه را برای دستور پخت می کشاند داخل خانه ما.همین بوی خوش مزه شیرینی های خانگی، بوی نرگس را هم به خانه ما آورد. آن روز را خوب یادم است فکر کنم ۱۷ ساله بودم و تازه از مدرسه برگشته بودم. در خانه‌ که باز شد چشمم به نرگس افتاد که توی چادر گلدار ای پیچیده شده بود. چشمم به او که افتاد قلبم تپید بدون اینکه بدانم چه چیزی در حال رخ دادن است .بدون اینکه دست خودم باشد! از آن پس همیشه منتظر استشمام بوی نرگس بودم و هر دختر چادر گلدار را می‌دیدم خیال میکردم نرگس است. درست ندیده بودمش و جز چشمهایش چیزی توی خاطرم نبود، اما بویش را می فهمیدم. چند روز قبل از رفتن به آمریکا دیدمش. باز هم با مادرش بود و مثل همیشه ته همان کوچه گم شد .نمیفهمیدم کجا می‌رفت و توی کدام یک از خانه‌ها. _اگر اجازه بدهید این در را ببندم؟ صدای زنم را از خاطراتم بیرون می‌آورد. تا به خودم می آیم در بسته می شود. در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75