⁉️آیا خوردن ناهار به طور مطلق ممنوع است؟! ‌ ✍🏻بیان: ✓در فراز اول، امام برای وعده‌های غذاییِ روز (نه شب) دو دستور دادند: ۱-هر روز یک وعده ناهار در ساعت نهم روز. ۲-(دستور بهتر:) هر دو روز سه وعده: روز اول صبحانه در آغاز روز و عصرانه در پایان روز و روز دوم یک وعده ناهار در ساعت نهم روز. ✓نکته‌ی بسیار مهم آن است که امام صحبتی درباره‌ی شب نکردند و متعرض آن نشدند و تنها درباره‌ی روز حرف زدند و وعده‌های غذایی طول روز را معرفی کردند اما صحبت درباره‌ی شب در روایات دیگر به وفور آمده و در رساله هم تحت اصلی است که دو خط قبل تر از این فراز فرمودند. ✅مسأله‌ی مهم این است که به تجربه ثابت شده که بسیاری از خشک مزاجان با ترک ناهار و دستور دو وعده‌ای کردن غذا یعنی صبحانه و شام بسیار ضعیف و لاغر شده و اعصاب و خوابشان نیز به هم خورده است🤦🏻‍♂😱 ولی صاحبان مزاج تر، احساس بهتری پیدا کردند. دلیل این مسأله همین فراز دوم است که البته در هیچ یک از نسخه‌های #رساله_ذهبیه موجود نیست به جز همین نسخه که به ادله‌ی بسیار، از اصیل و ترین و معتبرترین نسخه‌هاست. و آن اینکه خوردن ناهار و عصرانه موجب افزایش تری مزاج شده و ترک آن موجب تشدید خشکی مزاج می‌شود برای همین خشک مزاج‌ها با ترک ناهار و غذا نخوردن تا شب، لاغرتر و ضعیف‌تر شده و مزاجشان بهم می‌خورد اما تَرمزاجان بهبود پیدا می‌کنند. ✓با انضمام این دو فراز از رساله ذهبیه به روایات دیگر درباره‌ی صبحانه و شام این نکته‌ی دقیق با تأملی عمیق فهمیده می‌شود که دستور به «تغدّی» و «تعشّی» (=صبحانه خوردن و عصرانه یا شام خوردن) با دستور به «غَداء» و «عَشاء» (=خوراک صبح و خوراک عصر به بعد) اندکی تفاوت دارد. ✓«تغدّی» و «تعشّی» بر وزن «تفعّل» و به معنای «حسابی غذا خوردن» است. یعنی همان چیزی که امروزه در عرف، «وعده‌ی غذایی» نامیده می‌شود. و دلیل آن اولاً افاده‌ی تشدید از باب تفعّل و ثانیاً لفظ «أَکْلَة» است که به معنای وعده غذایی است کما اینکه در کتب لغت آمده: «أکلت أکلة بالفتح اذا أکل حتی یشبع» (یعنی: تا جایی خورد که سیر شد. بنگرید به: مجمع البحرین ص ۱۳۰۷ و لسان العرب، ج ۱۱، ص ۱۹ و لغت نامه دهخدا). ✓اما لفظ «غَداء» و «عَشاء» به معنای خوراک صبح و خوراک عصر یا شب است اعم از اینکه به اندازه‌ی یک وعده‌ی غذایی باشد یا نه. ✓نکته‌ی دیگر آن است که «عَشاء» یعنی خوردن از عصر تا نیمه‌ی شب. در هر ساعتی از این بازه که خوردن انجام پذیرد «عَشاء» نام دارد. ✓با این بیان هیچ اختلافی میان روایات نمی‌ماند و نتیجه از مجموع روایات این است: 1⃣خوراک صبح (=غَداء) برای همه به طور مطلق ضروری است. آن‌هایی که داروی ناشتا ندارند، ناشتا چیزی بخورند و آن‌هایی که داروی ناشتا دارند حداقل نیم ساعت پس از آن (یعنی بعد از عبور دارو از معده) یک چیزی میل کنند. که این به دو شکل در روایات آمده: ۱-خوردن ناشتایی بعد از نماز صبح ۲-خوردن غذای صبح (=غَداء) پس از طلوع آفتاب. اعم از اینکه به اندازه‌ی یک وعده‌ی غذایی (=تغدّی) باشد یا نباشد. که اگر بناست در آن شبانه روز، وعده‌ی عصرانه یا شام بخورید باید صبح، پس از طلوع آفتاب و پس از خوردن ناشتایی، یک وعده‌ی کامل غذایی یعنی صبحانه میل کنید که مطلوب، به اندازه‌ی یک سوم معده (=حدود ۳۳۰ گرم) است. اما اگر بناست تا پایان ساعت هشتم روز چیزی نخورید، غذای صبح نباید در یک زمان واحد به اندازه‌ی یک سوم معده یعنی ۳۳۰ گرم برسد. بلکه به سه لقمه یا اندکی میوه‌ و امثال آن اکتفا شود و بعد از آن، خوردن آجیل و خشکبار و چیزهایی مانند اینها تا پایان ساعت هشتم که وقت ناهار شماست هیچ اشکالی ندارد. 2⃣خوراک قبل از خوابِ شب (=عَشاء) برای همه به طور مطلق ضروری است و ترک آن آسیب بسیار جدی برای بدن دارد. افرادی که در آن روز ناهار و عصرانه نخوردند باید پس از سرخی آسمان (حدود ۳۰ دقیقه بعد از مغرب) یک وعده‌ی غذایی کامل یعنی شام بخورند و قبل از خواب نیز یک چیزکی (مانند سه حبه شکر نیشکر) خورده و بلافاصله بخوابند خصوصاً افراد بالای ۶۰ سال و مبتلایان به ضعف بدنی و جنسی. افرادی که در آن روز ناهار خوردند اگر دارای مزاج تر هستند و نمیخواهند وزنشان را کاهش داده یا خوش اندام شوند، پس می‌توانند به اندازه‌ی یک وعده‌ی غذایی کامل (=تعشی) شام بخورند اما ترمزاجانی که می‌خواهند وزن خود را کم کرده و سبک و خوش اندام شوند باید به اندک خوردنِ شب (=عَشاء) و قبل از خواب اکتفا کنند ولی به اندازه‌ی یک وعده‌ی غذایی (=تعشی) شام نخورند. ادامه دارد... @siyahdune