🔵دیوید فرامکین نویسنده کتاب "صلحی که همه ی صلح ها را بر باد داد " در صفحه ۱۷۶ با مرور تحولات تاریخی دوره جنگ اول جهانی، نوشته های محرمانه و گزارشات خصوصی آنان در مورد مذاکرات سیاسی و امتیاز دادن و امتیاز گرفتن، بر سر استقلال عرب ها از امپراطوری عثمانی، از قول کارشناسان انگلیسی چنین می نویسد : 🔶🔶 خواهیم دید چون زمان قول و قرار فرا رسد ، باید حیله گرانه از عبارات چند پهلویی استفاده کرد تا خود را به چیزی متعهد نکند۰ و در مورد سرنوشت اعراب بعد از جنگ و حل مسئله عثمانی اظهار می دارد : باید زبانی دو پهلو در پیش گرفت از یک طرف پذیرفت که عربها بعد از جنگ باید به استقلال برسند و از سوی دیگر مطرح کرد که برای تاسیس دولت های عرب به مستشار و مقامات اروپایی نیاز است و البته این مقامات باید منخصرا انگلیسی باشند !! به سخن دیگر هر دولت عرب مستقل در خاورمیانه بعد از جنگ در واقع تحت الحمایه بریتانیا می شد. 🔴و در جای دیگر می خوانیم که : دولت بریتانیا خود را علاقه مند به استقلال آسیای عرب زبان نشان داد بی آنکه درباره شکل دولتی که آنجا به وجود می آمد یا مرزهایی که برایش تعیین می شد قولی بدهد ۰ و در نهایت با این جملات میتوان به عمق سیاست و اخلاق دیپلماسی انگلیسی پی برد که : هر تعریف دقیقی از خواسته های ما عرب ها را رم می دهد لذا در مذاکرات با شریف حسین نه حقی برای ما به بار می آورد و نه دست ما را می بندد ۰ بریتانیا سخت به دنبال کسب حمایت اعراب بودند اما تمایلی به پرداخت بهایی نداشتند. و اما چیزی هم که می پرداختند در واقع سکه ی تقلبی زبانی بی معنی بود.