-درسرگُم
حال که به این موضوع فکر می‌کنیم با اجازه‌ی شما -به تنهایی- به چیزی پی بردیم.. اینکه حتی اگر هم بخواه
گویی در چشمانتان ستاره می‌پرورانید:) آنقدر زیبا می‌درخشند که گاهی چشمانمان،دیگر توان نگاه کردن به شمارا ندارد.. و لب‌هایمان فقط می‌تواند بخندد و قلبمان فقط می‌تواند ذوق کند و دست‌هایمان از شدن قندهای آب شده‌ی فراوان یخ بزند:) -به همین سبب تقاضایی خدمت شما داریم،اینَک که حسمان را نسبت به چشمانتان فهمیدید،کمتر ستاره بپرورانید. باتشکر! !