یادِ شهدا
🥀 عباس آقا سکوت کرد. چند روز بعد همه چیز مهیای رفتن شد. بعد از خداحافظی از اقوام راهی چابهار شدند. خستگی از سَرو رویشان می بارید. راننده اتوبوس عرق از پیشانی پاک می کرد و به جلو خیره بود. چندباری روی صندلی جابه جا شد. بی فایده بود. خستگی به تمام وجودشان رخنه کرده بود. با خستگی زیاد و باوجود دو بچه و بهانه گیری هایشان به چابهار رسیدند. آفتاب داغ و سوزان به استقبال شان آمد و راهی خانه تازه شدند. معصومه خانم درحالی که پَر چادرش را با دندان گرفته بود، دست فریبا در دستش و علی هم در آغوشش بود. عباس آقا مشغول اسباب کشی شد. 🥀«چرا اسم تازه داماد ولی طرح چادر عروس.... عروس با رَختی سیاه روی زمین نشسته بود.همه ی مهمان ها بودند؛ اما به جای لبخند، با شیون آمده بودند.داماد، به تنهایی، بدون عروس راهی بزمی بهتر شده بود.عروس روی سرش خاک ریخته و غمی به اندازه همه دنیا در دلش بود.اشک می ریخت و خبری از دامادش؛ از همه ی جانش نبود.فاطمه به یاد آورد که مهدی همیشه موقع خواب چادر عقدش را روی سرش می انداخت ومی خوابید.الان هم مهدی خوابیده بود، خوابی ابدی.باید چادرش را می آورد.مهدی را در قبر گذاشتند و اَعمال را انجام دادند.فاطمه خیره به آسمان ، نگاهی دوباره بر پیکر عزیزترینش انداخت.با دیده حسرت به مهدی خیره شد. با تمام وجود آهی کشید و هزار هزار بار مُرد. چادر عقد را با اجازه ی عُلمای شهر روی مهدی انداخت. وقتی خاک می ریختند، فاطمه خیره به زیرِخاک خُفتن بهترینش نشسته بود. اشک‌ها آرام از دیدگانش می بارید. انگار دنیا باهم با فاصله از حرکت ایستاده و گوشه ای نشسته بود. گویی زمان نبود ، صدا نبود و او تنها زیر آب زمزمه می کرد:«به آرزویت رسیدی ؟؟» 🥀 @yaade_shohadaa
71 مشاهده