نکته تفسیری صفحه ۵۷۳: علم غیب: حواس پنج گانه‏ ی ما، دریچه­ های ورودیِ اطّلاعات به وجود ما هستند. ما با دیدن، شنیدن، لمس کردن، چشیدن و بوییدن اشیاء، اطلاعاتی را از جهان اطراف به دست می­ آوریم و با سامان دادن به این اطّلاعات، علوم گوناگون را ایجاد می­ کنیم. فیزیک، شیمی، نجوم و ...، همگی بدین­وسیله به وجود آمده­ اند. از آیات قرآن امّا فهمیده می­ شود که فراتر از علومی که در دسترس قرار دارند و درک می­ شوند، علومی وجود دارند که با حواس پنجگانه درک نمی­ شوند؛ زیرا مربوط به عالمی فراتر از عالم مادّه هستند؛ عالمی که از حواس پنجگانه پوشیده است، و به همین علت، «عالم غیب» نام دارد و اطّلاعات مربوط به آن نیز به «علم غیب» مشهور است. در اینجا این سؤال پیش می­ آید که آیا علم غیب، مخصوص خداست، یا ممکن است افراد دیگری نیز علم غیب داشته باشند. هنگامی که انسان برای پاسخ به این سؤال به قرآن مراجعه می­ کند، در ابتدا با دو گروه از آیات که شاید در ظاهر با هم اختلاف داشته باشند، مواجه می­ شود. گروهی از آیاتِ قرآن با صراحت تمام تأکید می­ کنند که علم غیب، مخصوص خداست و هیچ­ کسی جز او از آن خبر ندارد. مثلاً در آیه‏ ی 65 سوره‏ ی نمل می­ خوانیم: «بگو: هیچ کس جز خدا در آسمان­ها و زمین از غیب خبر ندارد.» گروه دیگری از آیات البته بیان می­ کنند که افراد دیگری غیر از خدا، علم غیب دارند. یکی از معجزات حضـرت مسیح این بوده که به مردم خبر می­ داده که چه خورده­ اند و چه چیزهایی را در خانه­ هایشان ذخیره کرده­ اند. در سوره‏ ی تحریم نیز می­ خوانیم که پیامبر، یکی از همسرانش را از فاش کردن اسرار آن حضرت آگاه کرد، و او از این مطلب تعجّب نمود. همچنین در روایات فراوانی می­ خوانیم که پیامبر و امامان، بعضی حوادث آینده را پیش­گویی می­ کرده­ اند و از علم غیب باخبر بوده­ اند. البتّه اگر در این آیات و روایات دقت ­کنیم، معلوم می­ شود که میان این دو گروه از آیات و روایات، هیچ اختلافی وجود ندارد؛ بلکه گروه یکم، به «علم غیب ذاتی و استقلالی»، و گروه دوّم به «علم غیب آموزشی» اشاره می­ کنند. توضیح این­که به فرموده­ ی آیات گروه یکم، هیچ کس جز خدا، به خودی خود، از عالم غیب خبر ندارد و تنها اوست که بدون آموختن از کسی، همه چیز را می­ داند و هیچ نیازی به آموزش ندارد؛ ولی آیات گروه دوّم، گویای این حقیقت است که خداوند می­ تواند به برخی از مخلوقات خود، بخشی از علوم غیبی را آموزش دهد؛ و آن­ها می­ توانند با اجازه‏ ی خدا، از غیب آگاه شوند. آیات مورد بحث (26 و 27 جن) به­ روشنی این حقیقت را توضیح داده، می­ فرماید: «خداوند از غیب آگاه است و هیچ­کس را از غیبِ خود آگاه نمی­ کند؛ مگر فرستاده­ ای را که برگزیند.» پس می­توان گفت که پیامبران و امامان، بنا بر اجازه­ ی خدا و به همان مقدار که او مصلحت می­ داند، از غیب خبر دارند.[1] [1] - در نگارش این متن از تفسیر نمونه، ج25، ص142 استفاده شده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2936537296C81b5114eb4