نکته تفسیری صفحه ۵۸۰:
چهار حادثه ی بزرگ:
از آیات قرآن استفاده می شود که فرا رسیدن قیامت، با حوادث بسیار بزرگ و شگفت انگیزی همراه است؛ حوادثی که اوضاع دنیا را کامل بر هم میزند و جهان دیگری را با مشخصّات جدیدی به وجود می آورد. به فرموده ی آیه ی 48 سوره ی ابراهیم علیه السلام ، در آن زمان، زمین به چیزی غیر از این زمین، و آسمانها نیز به چیزی غیر از این آسمانها تبدیل خواهند شد. در سوره های متعدد قرآن به این حوادث بزرگ اشاره شده است؛ به خصوص سوره هایی که در اواخر قرآن قرار دارند؛ مانند سوره های نبأ، نازعات، تکویر، انفطار، انشقاق، فجر، زلزال، قارعه و سوره ی مرسلات. در روایاتی که از معصومین علیهم السلام به ما رسیده، این حوادث، «اشراط الساعة»(نشانه های قیامت) نامیده شده است.
آیات مورد بحث، به این چهار حادثه از آن حوادث مهم اشاره کرده اند که سه تای آنها در آستانه ی قیامت اتفاق می افتد، و یکی از آنها، پس از برپایی قیامت رخ خواهد نمود:
1ـ خاموش شدن ستارگان: بر اساس آیه ی 8، در آستانه ی قیامت، تمام ستارگانِ آسمان، خاموش و بی نور می شوند. آیه ی دوّم سوره ی تکویر نیز به تاریک شدن ستارگان در آستانه ی قیامت اشاره می کند. طبق آیه ی 2 سوره ی انفطار، ستارگان از مدار خود خارج شده، در صفحه ی آسمان پراکنده می شوند. شاید این پراکنده شدن، باعث تصادف آنها با یکدیگر و انفجار و از بین رفتن نور آنها بشود.
2ـ شکافته شدن آسمان: معنای دقیق شکافته شدن آسمان برای ما روشن نیست. شاید منظور از آن، شکافته و متلاشی شدن ستارگان و سیارات موجود در آسمان باشد[1]؛ شاید هم منظور از آن، کنار رفتن پرده ی عالم غیب از چشمان مردم جهان، و امکان ورود ملکوتیان و فرشتگان به عالم انسانها باشد.[2] در آیه ی 29 سورهی نبأ نیز می خوانیم: «و آسمان گشوده می شود؛ بدین صورت که به درهای متعدّدی تبدیل می شود.»
3ـ کنده شدن و ریز ریز شدن کوه ها: بر اساس آیات قرآن، در آستانه ی قیامت، زمین به شدّت لرزانده می شود[3]، و در پی این زلزله ی بسیار مهیب، کوهها از جا کنده شده، به حرکت در می آیند[4]، و سپس یکباره به زمین کوبیده می شوند[5]؛ تا اینکه اجزای آن کاملاً خرد شده، چون ذرّات معلق در هوا پراکنده می شود[6]. به راستی تصوّر چنین زلزله ی هولناکی هم در وجود انسان ترس و وحشت ایجاد می کند. بی سبب نیست که خداوند در آیه ی نخست سوره ی حج، در مورد این زلزله ی بسیار شدید هشدار داده است.
4ـ تعیین وقت برای پیامبران: در آن روزِ مهم، برای پیامبران الهی وقتی مشخّص می شود تا در مقام گواه امّت خود، در دادگاه قیامت شهادت دهند؛ چراکه پیامبران، مأمور رساندن پیام های خدا به مردم بوده اند و باید در قیامت روشن شود که هر امتی به پیامبر خود چگونه پاسخ داده اند؛ آیا سخنانش را پذیرفته یا انکارش کرده اند[7]. می دانیم که پیامبر هر امتی، به خواست خدا، از اعمال امت خویش باخبر است و در دادگاه قیامت در مورد رفتار و کردار مردم امتش گواهی می دهد. در آیه ی 41 سوره ی نساء می خوانیم که در قیامت، از هر امتی شاهدی برانگیخته می شود، و از امت پیامبر اسلام صلوات الله علیه نیز همان حضرت برای گواهی دادن به پا می خیزد.
[1] - ر.ک به تفسیر نمونه، ج26، ص296
[2] - ر.ک به تفسیر المیزان، ج20، ص166
[3] -4 واقعه
[4] -20 نبأ و 3 تکویر
[5] -14 حاقه
[6] -5 و 6 واقعه
[7] - بر اساس آیات 6 اعراف و 109 مائده
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇
🆔 https://eitaa.com/joinchat/2936537296C81b5114eb4