بنظرم، مواسات قلبی! مواسات قلبی کمترین کاری هست که میتونیم انجام بدیم. تو نظام اخلاقی اسلام، هروقت شخص یا دسته‌ای از مسلمین تحت مشقت واقع بشن و مصیبتی به اون‌ها اصابت کنه و روزگار بهشون سخت بگذره، کمترین کاری که باقی مسلمین مکلف هستند که انجام بدن، همدلی و دلسوزی قلبی و غصه‌خوردن هست. یعنی خبرها رو که میشنوی در قلب خودت باهاشون همراه باشی و ناراحت بشی و غصه بخوری. مدام در فکرشون باشی. آب و غذا که میخوری و جای گرم که میخوابی، به مسلمینی که در تگنا هستند «فکر» کنی. هرکه شب را صبح کند و اهتمام به امور مسلمین نداشته‌باشد، مسلمان نیست! این کف کف کاری هست که از جوانان اسلام تا پیرزن‌های پرده‌نشین میتونن انجامش بدن. مراحل بعدی، دعاکردن و مواسات مالی و مواسات جانی و مطالبه‌گری و روشن‌گری و جهاد و... است که هرکس به فراخور شرایط خودش و شرایط پیرامونی عالم، میتونه انجامش بده. اما مواسات قلبی تکلیف همگانی مومنین، در مصائب برادران دینی هست. پس همین غصه‌خوردن‌ها و اذیت‌شدن ها رو کم ندونیم. البته که اگر کار دیگه‌ای از هرکسی برمیاد، طبعا بهش واجبه که به این حداقل اکتفا نکنه و کارهای موثرتر رو انجام بده.