آفتاب در طلعت آفتاب
تأملي در رحلت جانسوز امام خميني (ره) و انتخاب حضرت آيت الله خامنه اي به عنوان رهبر انقلاب در تاريخ پرماجراي انقلاب هيچ روزي مانند دوازدهم بهمن نبود كه در آن مردي از دودمان پيامبران و بر شيوة آنان، با دستي پر معجزه و دلي به وسعت دريا، در ميان مردمي شايسته و چشم به راه، چون آية رحمت فرود آمد و آنان را بر بال فرشتگان قدرت حق نشاند و تا عرش عزت و عظمت پر كشيد. و هيچ روزي چون چهاردهم خرداد ۱۳۶۸ نبود كه در آن طوفان مصيبت و عزا بر اين مردم، تازيانة غم و اندوه فرود آورد. آري، در آن ميقات جانسوز، ايران يك دل شد و آن دل در حسرتي گدازنده، سوخت و يك چشم شد و آن چشم در تعزيت آفتاب انقلاب گريست. در آن روز، خورشيدي غروب كرد كه با طلوع آن، هزار چشمه نور در زندگي ملت ايران جوشيده بود، روحي عروج كرد كه با دم روح الهي اش، پيكر ملت را جان دوباره بخشيده بود، حنجره اي خاموش شد كه نفس گرمش، سردي و افسردگي را از جهان اسلام زدوده بود، لباني بسته شد كه آيات الهي عزت و كرامت را بر مسلمين مي‌خواند و افسون يأس و ذلت را در روح آنان باطل مي‌ساخت. آن روز، روز عزاي بزرگ عالم اسلام شد و سوزش آن غم، به ملت ايران منحصر نماند و در سراسر جهان هرجا كه دل روشن و جان بيداري بود، مصيبت زده شد. اما روي ديگر صحنه، يعني فضاي ملكوت جهان، در آن روز، تنها براي اصحاب بصيرت و معرفت مشهود بود. شايد چشم‌هاي نافذي كه حجاب ملك را
مي‌گشايند و مرغ نگاه را تا ملكوت پرواز مي‌دهند، شگفتي‌هاي بيش تر و صحنه‌هاي تماشايي تريي را در آن عاشوراي خميني ديده باشند، عروج نفس مطمئنه اي را به قرارگاه لطف و رحمت خدا، صعود كلمة طيبه و نفس راضيه و مرضيه اي را به سوي حق مشاهده كرده باشند. افسوس كه براي ما خاكيان از آن آيينه بندان جشن ملكوتي، بارقة تسلايي نمي درخشيد و جز اشك ديدگان، نمي بر آتش هجران آن قبلة د ل‌ها افشانده نمي شد. اكنون چهارده سال از آن روزهاي مالامال از درد و رنج مي‌گذرد. آ ن چه پس از حيات پر بركت امام در اين مدت براي ايران اسلامي بيش ترين اهميت را داشته، ميراث عظيم و تاريخي و بي نظير او؛ جمهوري اسلامي و سلامت و توان و شتاب و جهت گيري صحيح آن در راه و خط امام بوده است. با رحلت امام خميني (ره) طيف وسيع دشمنان اسلام كه در صفوف مقدم معارضه با جمهوري اسلامي بودند، اين اميد را پنهان نكردند كه جمهوري اسلامي در غياب پديدآوردنده و پرورانندة خود، نيروي دفاع و رشد را از دست بدهد و چون كودكي بي صاحب، احساس ضعف و درماندگي كند، يا به كلي از پاي در آيد و يا به ناچار به زير دامان اين و آن پناه بگيرد. باتوجه به همة اين پيش فرض ها، نظام اسلامي رشد و كارآيي خود را در اين مصيبت و ابتلاي عظيم الهي نشان داد و ملت عالي قدر و مسئولان دلسوز آن، به پاداش صبر بر اين مصيبت عظيم، كه استحقاق درود و رحمت حق را يافتند و به كمك خداوند و توجهات حضرت ولي الله الاعظم (عج) توانستند با گشودن گره‌هايي كه به
طورطبيعي در صورت ارتحال امام پديد مي‌آمد، از امتحان بزرگ سربلند بيرون آيند و نه فقط از حركت بلكه از حيات و نشاط باز نماندند. و با نشان دادن كارآزمودگي و حكمت و سرعت عمل، اعتبار خود را مضاعف ساختند. درست در آن هنگام كه از حادثة ارتحال امام، نفس دنيا در سينه اش حبس شده و خواب از چشم دوست و دشمن در سطح جهان گرفته شده بود؛ ايران اسلامي نمايشي قهرمانانه داد و با عنايات خداوندي، مشكل ترين آزمون خود را با سرافرازي طي كرد و كشتي انقلاب از گردابي خطير، با آرامش و اطمينان عبور كرد و اين خود آيت ديگري از شمول الطاف الهي بر ملتي شد كه قدم در راه خدا نهاده و به نصرت او قيام كرده بودند.....
#مجموعه_مقالات_مقام_معظم_رهبری
https://eitaa.com/zandahlm1357