#ینگه_دنیا کتاب به جای پذیرایی هر از چند گاهی تو خیابون ها و کوچه های ژاپن، افراد به اصطلاح عقب مونده ذهنی رو می دیدم که به تنهایی در مترو، اتوبوس یا با دوچرخه در حال رفت وآمد هستند. همیشه برام سؤال بود چطور امکان داره؟ آخه توی ایران دیدم که این افراد معمولا یک همراه دارند و اصلا زیاد تو جامعه آفتابی نمیشن. تا اینکه امروز به جوابم رسیدم. امروز جشن فارغ التحصیلی پایه نهم بود که از ما هم دعوت شد شرکت کنیم. قسمتی از برنامه، یک سرود دسته جمعی بود که بچه های پایه نهم بعد از چندین ماه تمرین اجرا کردند. سرودی که از بالاترین اجراهای جشنواره ای کشور ما هم منظم تر و جالب تر بود. اما یک نکته: صدای فالش و ناهماهنگی بود که از سمت پسرها میومد. دقت کردم، یک پسر سندرم داوون بود. اون یک دانش آموز کاملا معمولی محسوب میشه. حتی حاضر نشده بودن اونو از سرود حذف کنند. هیچ کس به اون نگاه نمی کرد. هیچ کس به حرکات اضافی و بعضا صداهای ناهماهنگش توجهی نداشت. جامعه ژاپن اون رو به عنوان یه عضو طبیعی پذیرفته. شاید در آینده، کارایی اون به اندازه یک انسان سالم نباشه، اما مطمئنم زندگیش بسیار طبیعی تر از این گونه افراد در ایران خواهد بود. در ژاپن، در مدارس و دانشگاها، دیدن افراد دارای معلولیت های شدید، خیلی طبیعیه. این سرمایه گذاری ژاپن برای به حاشیه نرفتن افراد خاصه. شاید وقتشه ما هم معنای طبیعی و غیرطبیعی رو تو ذهنمون عوض کنیم. در انتهای برنامه، به جای هرگونه پذیرایی، یک پاکت هدیه دادن، شامل سه کارت خرید کتاب. به نظرم برای ژاپنی ها این باارزش ترین هدیه ممکنه، انسان سازی از طریق مطالعه. @zane_ruz ارتباط با ادمین: @zaneruz