🔰پیش‌گفتار جلسه اول 🔹جمله‌ی مشهوری از اینشتین وجود دارد که می‌گوید: «من استعداد خاصی ندارم، فقط به‌شدت کنجکاو هستم.» به‌راستی برای فیزیکدان شدن چقدر باید این جمله‌ی انیشتین را جدی گرفت؟ به یاد دارم در مدرسه و دانشگاه وقتی معلم و اساتید می‌خواستند ناکامی‌مان در عرصه‌ی علمی را تحلیل کنند و کلید به دست ما بدهند تا ما نیز بتوانیم اسم و رسمی در پژوهش‌های علمی داشته باشیم، از دایره‌ی گسترده‌ی معلومات دانشمند مغرب‌زمین سخن می‌گفتند. 🔸استادی داشتیم که تفاوت خودش و یک دانشمند تراز اول فیزیک را چنین بیان می‌کرد: «فرق من و ادوارد ویتن در مواجهه با یک مسئله اینجاست که من با یک جعبه‌ابزار کوچکِ ریاضیات سروقت مسئله می‌رسم، اما او با یک کامیون از ابزارهای ریاضی مشغول مسئله می‌شود!» نمی‌دانم حرف استاد چقدر درست بود، اما در دل ما نه شعله‌ای روشن می‌شد و نه بی‌تاب فعالیتِ علمی می‌شدیم. اینک ماییم و حسرتِ یک کامیون ابزار ریاضی. 🔹اما اینشتین توجه ما را به کنجکاوی جلب می‌کند. همچون کودکی که در همه‌ی امور سرک می‌کشد و «می‌خواهد بداند». چه نیرویی در «کنجکاوی» نهفته است که می‌تواند انسان را در علم سهیم کند؟ 🆔@physics_yazduni 🆔@Zharfa90