هنوز امام حسين عليه السّلام شهيد نشده بود، شمر بن ذى الجوشن (لعنة اللّه) با نيزه به خيمه امام حسين عليه السّلام حمله كرد، سپس فرياد زد: «آتش بياوريد تا هر كه و آنچه در ميان خيمه است، همه را بسوزانم.» امام حسين عليه السلام فرمود: «اى پسر ذى الجوشن! اين تو هستى كه براى سوزاندن خانواده‌ام آتش مى طلبى، خداوند تو را با آتش بسوزاند.» شبث بن ربعى (يكى از سركردگان دشمن) نزد شمر آمد و او را سرزنش كرد، او حيا كرد و از آتش زدن منصرف گرديد.

یا صاحب الزمان آجرک الله 😭😭 بعد از اینش سخته😭😭😭😭

رکاب آهسته‌آهسته ترک خورد و نگین افتاد پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد پس از بی‌مهری دریا، قسی القلب شد آتش به جان دودمان رحمة‌للعالمین افتاد خدایا هیچ زخمی بدتر از دلواپسی‌ها نیست که چشمش سوی خیمه، لحظه‌های واپسین افتاد شکستن با غلاف تیغ را سربسته می‌گویم زبانم لال النگوی زنان از آستین افتاد برای من نگه دار و بیاور زخم‌هایت را اگر خواهر مسیرت سوی من در اربعین افتاد نفهمیدند طه را... نفهمیند یاسین را به چوب خیزران دندانه‌ای از حرف سین افتاد

افتادن حسين عليه السّلام از پشت اسب بر زمين و فرياد زينب عليها السّلام.... هنگامى كه پيكر مطهّر امام حسين عليه السّلام پر از زخم شمشيرها و تيرها و نيزه‌ها گرديد، «فبقى كالقنفذ، همانند جوجه تيغ دار، بدنش پر از تير گرديد» يكى از ظالمان به نام «صالح بن وهب مزنى» چنان نيزه اى بر پهلويش زد كه حسين عليه السّلام از پشت اسب بر زمين افتاد، و هنگام افتادن ناحيه راست صورتش بر زمين خورد، فرمود: «بسم اللَّه و باللَّه و على ملّة رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم.» سپس برخاست.در اين هنگام حضرت زينب عليها السّلام از خيمه بيرون آمد، فرياد زد: وا اخاه، وا سيّداه، وا اهل بيتاه ليت السّماء انطبقت على الارض، و ليت الجبال تدكدكت على السّهل، اى واى برادرم، اى واى آقايم، اى واى خانواده ام! اى كاش آسمان بر زمين مى افتاد، اى كاش كوهها متلاشى شده و به بيابان مى پاشيدند.

بریم بقیه زیارت ناحیه مقدسه را بخونیم

أَلسَّلامُ عَلَي الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلَي الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ، أَلسَّلامُ عَلي خامِسِ أَصْحابِ الْكِسْآءِ، سلام بر آن آغشته به خون، سلام بر آن‌كه (حُرمت) خيمه گاهش دريده شد، سلام بر پنجمينِ اصحاب كساء، أَلسَّلامُ عَلي غَريبِ الْغُرَبآءِ، أَلسَّلامُ عَلي شَهيدِ الشُّهَدآءِ، أَلسَّلامُ عَلي قَتيلِ الاْدْعِيآءِ، سلام بر غريب غريبان، سلام بر شهيد شهيدان، سلام بر مقتول دشمنان، أَلسَّلامُ عَلي ساكِنِ كَرْبَلآءَ، أَلسَّلامُ عَلي مَنْ بَكَتْهُ مَلائِكَهُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلي مَنْ ذُرِّيَّتُهُ الاْزْكِيآءُ، سلام بر ساكن كربلا، سلام بر آن كسي كه فرشتگان آسمان بر او گريستند، سلام بر آن كسي كه خاندانش پاك و مطهرند، أَلسَّلامُ عَلي يَعْسُوبِ الدّينِ، أَلسَّلامُ عَلي مَنازِلِ الْبَراهينِ، أَلسَّلامُ عَلَي الاْئِمَّهِ السّاداتِ، سلام بر پيشواي دين، سلام بر آن جايگاههاي براهين و حجج الهي، درود بر آن پيشوايانِ سرور، أَلسَّلامُ عَلَي الْجُيُوبِ الْمُضَرَّجاتِ، أَلسَّلامُ عَلَي الشِّفاهِ الذّابِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَي النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ، سلام بر آن گريبآن‌هاي چـاك شده، سلام بر آن لب‌هاي خشكيده، سـلام بر آن جآن‌هاي مستأصل و ناچار، أَلسَّلامُ عَلَي الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ، أَلسَّلامُ عَلَي الاَْجْسادِ الْعارِياتِ، أَلسَّلامُ عَلَي الْجُسُومِ الشّاحِباتِ، سـلام بر آن ارواحِ (از كالبد) خارج شده، سلام بر آن جسـدهاي عـريان و برهـنه، سـلام بر آن بدن‌هاي لاغر و نحيف، أَلسَّلامُ عَلَي الدِّمآءِ السّآئِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَي الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ، أَلسَّلامُ عَلَي الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ، سلام بر آن خون هاي جاري، سلام بر آن اعضا قطعه قطعه شده، سلام بر آن سرهاي بالا رفته (بر نيزه ها)، أَلسَّلامُ عَلَي النِّسْوَهِ الْبارِزاتِ، أَلسَّلامُ عَلي حُجَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ، سلام برآن بانوانِ بيرون آمده (از خيمه ها)، سلام بر حجت پروردگار جهانيان، أَلسَّلامُ عَلَيْك َ وَ عَلي ابآئِك َ الطّاهِرينَ، سلام برتو (اي حسين بن علي) و بر پدران پاك و طاهرت، أَلسَّلامُ عَلَيْك َ وَ عَلي أَبْنآئِكَ الْمُسْتَشْهَدينَ، سلام بر تو و بر فرزندان شهيدت، أَلسَّلامُ عَلَيْك َ وَ عَلي ذُرِّيَّتـِك َ النّـاصِرينَ، سلام بر تو و بر خاندان ياري دهنده ات (به دين الهي)، أَلسَّلامُ عَلَيْك َ وَ عَلَي الْمَلآئِكَهِ الْمُضاجِعينَ، سلام بر تو و بر فرشتگان ملازمِ آرامگاهت، أَلسَّلامُ عَلَي الْقَتيلِ الْمَظْلُومِ، سلام بر آن كشته مظلوم، أَلسَّلامُ عَلي أَخيهِ الْمَسْمُومِ، سلام بر برادر مسمومش، أَلسَّلامُ عَلي عَلِيّ الْكَبيرِ، سلام بر علي اكبر، أَلسَّلامُ عَلَي الرَّضيـعِ الصَّغيرِ، سلام بر آن شير خوار كوچـك،

آجرک الله یا صاحب الزمان فی مصیبت جدک🏴 روضه ی سوزناک عصر عاشورا شیخ حسین انصاریان امان از دل زینب😭😭😭 التماس دعا

لحظه شهادت امام حسين عليه السّلام شمر به سپاه خود فرياد زد «در مورد اين شخص (امام حسين عليه السّلام) در انتظار چه هستيد؟» وقتى كه اين فرمان را صادر كرد، از هر سو به امام حسين عليه السّلام حمله نمودند، ظالمى به نام «زرعة بن شريك» با شمشير خود بر شانه چپ آن حضرت زد، امام حسين عليه السّلام با ضربه اى، او را از پاى درآورد. ظالم ديگرى چنان شمشير بر گردن آن حضرت زد، كه از ناحيه صورت بر زمين افتاد، ديگر ناتوان شد، مى خواست برخيزد، ولى به رو مى افتاد، در اين هنگام سنان بن انس، نيزه اش را در گودى گلوى آن حضرت فروبرد، سپس نيزه را بيرون كشيد و آن را بر استخوانهاى سينه اش كوبيد، و بعد تير بر گودى گلويش زد امام عليه السلام به زمين افتاد، برخاست نشست و آن تير را از گلويش بيرون آورد، دو كف دستش را زير گلويش نگه مى داشت، وقتى كه دستش پر از خون مى شد آن را به سر و صورت مى ماليد و مى فرمود: هكذا القى اللَّه مخضبا بدمى، مغضوبا علىّ حقّى ، خداوند را با اين حال كه به خونم رنگين هستم و حقّم را غصب كرده اند ملاقات كنم. عمر سعد به مردى كه در جانب راستش بود گفت: «واى بر تو به سوى حسين فرود آى، و او را راحت كن.» خولى بن يزيد اصبحى پيش دستى كرد تا سر از بدن امام حسين عليه السّلام جدا كند ترس و لرز بر اندامش افتاد، در اين هنگام سنان بن انس نخعى فرود آمد و به گلوى امام حسين عليه السّلام شمشير زد و در اين حال مى گفت: «سوگند به خدا من سرت را جدا كنم با اينكه مى دانم تو پسر رسول خدا و از نظر پدر و مادر، بهترين انسان روى زمين هستى»، سپس سر شريفش را جدا نمود.درود خدا بر حسين عليه السّلام و دودمان پاكش باشد. شاعر در اين باره گويد: فاىّ رزيّة عدلت حسينا غداة تبيره كفّا سنان «كدام فاجعه دردناكى در جهان است كه با غم جانسوز شهادت حسين عليه السّلام برابرى كند، آن هنگام كه دستهاى سنان سر از بدن او جدا كرد؟ » روايت شده: هنگامى كه مختار (در سال ۶۴) قيام كرد، سنان بن انس را دستگير نمود، و سر انگشتانش را بريد و سپس دستها و پاهايش را قطع كرد، و ديگى را كه روغن در آن بود، با آتش به جوشش آورد، و سنان را در ميان آن انداخت، و او در ميان آن دست و پا زد و به هلاكت رسيد.

نوحه زیبای «باسم کربلایی» ‌ به زبان عربی و فارسی تا علمدار حرم از حال رفت؛ دست دشمن جانب خلخال رفت...

غارت وسائل امام حسين عليه السّلام پس از شهادت امام حسين عليه السّلام دشمنان غارتگر براى تاراج آنچه در خيمه‌ها است هجوم آوردند، نخست به سراغ حسين عليه السّلام آمدند، اسحاق بن حوبه حضرمى، پيراهن آن حضرت را غارت كرد، آن را پوشيد، به بيمارى پيسى مبتلا شد و موهاى بدنش ريخت. روايت شده در پيراهن آن حضرت صد و ده و اندى پارگى بر اثر اصابت تير و شمشير و نيزه وجود داشت. امام صادق عليه السّلام فرمود: «در بدن حسين عليه السّلام سى و سه جاى اصابت نيزه، و جاى سه و چهار ضربت شمشير بود.» بحر بن كعب تيمى شلوار آن حضرت را به يغما برد، روايت شده او زمين گير شد، و هر دو پايش بى حركت ماند. اخنس بن مرثد حضرمى، عمامه آن حضرت را ربود، به گفته بعضى جابر بن يزيد اودى (لعنه الله) عمامه آن حضرت را ربود، و آن را بر سرش گذاشت و ديوانه شد. اسود بن خالد، نعلين آن حضرت را ربود. بجدل بن سليم كلبى انگشترى امام حسين عليه السّلام را ربود، و در انگشت خود كرد، انگشتش قطع شد و با همان انگشتر جدا گرديد. وقتى كه مختار روى كار آمد، او را دستگير كرد و دست و پاهايش را قطع كرد، و او را در همان حال كه در خون غوطه ور بود رها نمود تا به هلاكت رسيد. قيس بن اشعث، قطيفه آن حضرت را كه از جنس خزّ بود ربود، لعنت خدا بر او باد. زره بتراء آن حضرت را عمر سعد (لعنه اللَّه) به يغما برد، هنگامى كه عمر سعد به دستور مختار، كشته شد، مختار آن زره را به قاتل او ابو عمره بخشيد. جميع بن خلق اودى شمشير آن حضرت را تاراج كرد، و به قولى مردى از بنى تميم به نام اسود بن حنظله، آن را ربود. و در روايت ابن سعد آمده: شمشير آن حضرت را فلاقس نهشلى ربود، از محمّد بن زكريا نقل شده كه گفت: آن شمشير پس از ربودن فلاقس، در اختيار دختر حبيب بن بديل قرار گرفت. اين شمشير غارت شده، ذو الفقار حضرت على عليه السّلام نبود، زيرا ذو الفقار و امثال آن از گنجينه هاى نبوّت و امامت است و در جاى خود محفوظ مى باشد، راويان حديث، اين مطالب را كه ذكر نموديم تصديق مى كنند.