تبیین فرج یعنی گره‌گشایی، حل شدن چالش‌ها، رسیدن به مقصد و هدف. طبیعتاً هم در زندگی فردی گره‌هایی وجود دارد و هم در زندگی جمعی. هر فرد و جمعی که برای خود اهدافی را ترسیم کرده‌ باشند، در مسیر نیل به اهداف، اولاً با گره‌ها و چالش‌هایی مواجه خواهند بود و ثانیاً دائم انتظار رسیدن به هدف را دارند. اما مواجه با چالش‌ها، قطعی است، زیرا اَلدُّنيا دارُ بَلاءٍ وَ مَنزِلُ بُلغَةٍ وَ عَناءٍ(۱)دنیا محل دست و پنجه نرم کردن با سختی‌هاست. لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ(۲) واما انتظار، مهم‌ترین نشانِ انتظارِ رسیدن به مقصد، حرکت است و تلاش و قانع نبودن به وضع موجود. انتظار یک مقوله‌ی عمومی و جاری و ساری در تمام شئون زندگی فردی و جمعی است. به‌نظر می‌رسد انتظار -به معنای قانع نبودن به وضع موجود- جزو مهم‌ترین عوامل موفقیت و نیل به اهداف است. وقتی هیچ‌گاه به وضع موجود قانع نباشیم، پس لابد باید دائم در تلاش جهت رسیدن به وضع مطلوب باشیم. وقتی در مسیر کسب فضایل، به آن مقدار از فضیلت‌های موجود قانع نباشیم، قطعا به دنبال کسب فضیلت‌های بیشتر خواهیم بود. وقتی در مسیر کسب علم و آگاهی، به وضع موجود قانع نباشیم، پس علی‌الدوام به دنبال بیشترها خواهیم بود. وقتی اوضاع زندگی جمعی را مطلوب نمی‌بینیم، قاعده‌ی انتظار می‌گوید، حرکت کن، تلاش کن تا به مطلوب برسی. پس در یک کلام، انتظار یعنی قانع نشدن و حرکت برای رسیدن به وضع مطلوب. آدم ساکن، منتظر نیست. اصلا ساکن، آدم نیست. آدم بودنِ آدم به قانع نبودن به وضع موجود و حرکت برای رسیدن به بیشترهاست. حال روشن شد چرا #انتظارالفرج افضل اعمال است؟! ۱. کتاب اعلام الدّين، ص۳۴۲ ۲. سوره البلد(٤)