انسان سرمایه هایی دارد. در فاصله تولد و مرگ بر روی این سرمایه ها تجارت هایی انجام می دهد. و این سرمایه را در بازار ها و تیمچه هایی به جریان می اندازد . ناچار باید بهترین بازار و بهترین خریدار را بشناسد و بهترین میدان سود آفرین را جولانگاه خود بسازد و از تجارت های خسارت بار بگریزد تا سرمایه هایش رشد کنند و توشه ی بی نهایتِ راهی را که در پیش دارد فراهم سازد. ما از استعداد های عظیم انسان می یابیم که انسان بیشتر از این محدوده ی هفتاد ساله است. انسان برای این زندگی محدود به این همه استعداد نیاز نداشت، همان غرایز فردی و اجتماعی برای رفاه و نظم و عدالت زندگی هفتاد ساله، کافی بودند. ما از عظمت استعداد های انسان ، ادامه ی او را می یابیم و چون انسان از بی نهایت سرمایه برخوردار است ، پس بی نهایت ادامه خواهد داشت و برای این بی نهایت راه باید استعداد هایش را باور کند و پاهای نیرومندی پرورش دهد و مرکب هایی بسازد . همان طور که برای رسیدن به ماه، استعداد هایش را باور کرد و مرکب هایی تهیه نمود و راه هایی را پشت سر گذاشت. انسان باید در این محدوده ی هفتاد ساله پاهایی تربیت کند و مرکب هایی بیابد و سرمایه هایی را زیاد نماید و توشه هایی برای بینهایت راه بردارد و سپس راهش را شروع کند و حرکتش را دنبال نماید. #استادعلی_صفایی_حائری 📚 کتاب رشد ╔═. ♡♡♡.══════╗ @saberin_shahid_ghafari1 ╚══════. ♡♡♡.═╝