ما از طرف خداوند دستور داریم از اتفاقات و هجمه ها، خسته و مایوس نشویم! احادیث و سیره ائمه نیز چنین بوده و هیچگاه در تنگناها دست از مبارزه در جهت تبیین دین دست برنداشتند. ما هرچه قدر هم سختی و بی مهری دیده باشیم در حد امیر المومنین (ع) که سختی نکشیدیم. امام در آخر عمر مبارکشان فرموند از زمان مبعوث شدن پیامبر (ص) استراحت نکردم! دوران سختی های اکثرا بازگو نشده رسالت پیامبر (ص) و دفاع های پی در پی مسلمانانِ کم تعداد در مقابل مشرکین پر تعداد، رحلت جانگداز رسول خدا و غصب خلافت و شهادت حضرت فاطمه(س)، دوران ۳ خلیفه اول که امام به خار در چشم و استخوان در گلو تشبیه کرده اند (نهج البلاغه، خطبه شقشقیه). در دوران زمامداری خود امام، هم مصیبت و جنگ های تحمیلی بود که امام را رنج می داد و هم کج فهمی مردم. مدتی بعد از حَکَمیت و همچنین بعد از جنگ نهروان و به درک واصل شدن خوارج، امام یکی از آخرین خطبه های قبل از شهادتشان را با چنین وجناتی ایراد فرمودند و همچنان بر قیام ضد باطل و تبیین اصول ادامه دادند تا زمانی که دعوت حق را لبیک گفتند: نوف بکالی نقل کرده که امام در سال ۴۰ هجری در اواخر زندگی خود در شهر کوفه بر روی سنگی که جعده بن هبیزه آماده کرد ایستادند در حالی که پیراهنی خشن از پشم بر تن داشتند، شمشیری با لیف خرما بر گردن ایشان آویزان شده بود و کفشی از لیف خرما در پا داشتند و بر پیشانی ایشان آثار کثرت سجده نمایان بود. فرمودند: ...  آری! آن دسته از برادرانی که در جنگ صفین خونشان ریخت هیچ زیانی نکردند، گرچه امروز نیستند تا خوراکشان غم و غصه و نوشیدنی شان خونابه دل باشد. کجا هستند برادران من که بر راه حق رفتند و با حق درگذشتند؟ کجاست عمار؟ کجاست پسر تیهان (مالک)؟ کجاست ذوالشهادتین؟ و کجایند همانند آنان از برادرانشان که پیمان جانبازی بستند و سرهایشان را برای ستمگران فرستادند؟ (پس دست به ریش مبارک گرفتند و زمانی طولانی گریست و فرمود:) ای دریغ از برادرانم که قرآن خواندند و براساس آن قضاوت کردند ... (سپس امام فریاد زد:) جهاد! جهاد! ای بندگان خدا، من امروز لشکر آماده می کنم. کسی که می خواهد به سوی خدا برود همراه ما خارج شود (نوف گوید امام چهار سپاه به همراه فرماندهان را معین کرد ولی قبل از جمعه ابن ملجم در نماز صبح به امام ضربت زد.) مقصود من از این نوشتار، ذکر این نکته بود که زندگی اهل حق آسایشی ندارد. در قرآن کریم می خوانیم: ((الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا : کسانی که گفتند پروردگار ما خداست، سپس استقامت کردند.)) فصلت، ۳۰. یعنی ادعای ایمان مساوی ست با هجوم باطل به سمت شما. استقامت نداشته باشید، ایمان هم نخواهید داشت: ((صبر برای ایمان به منزله سر است برای بدن.)) امام صادق (ع). باطل بیکار ننشسته و آنها که ((حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ : لیاقتشان گمراهی است.)) نحل، ۳۶. را بر ضد شما خواهد شوراند. باید با زبان و گاهی با تن از عقیده خود دفاع کنید. #استقامت ★*******★ کانال راه رشد @sabilroshd