مراقبه یا درون پویی (شبیه مدیتیشن و ذن در دیگر مکاتب) در اخلاق و عرفان اسلامی بخش مهمی از سیر و سلوک است که پس از توبه و مشارطه و پیش از محاسبه است. مراقبه یعنی پیوسته خود را در محضر پروردگار دیدن و کشیک جسم و ذهن را کشیدن که مبادا عملی خلاف را انجام دهد و افکار پراکنده و مزاحم را از ذهن زدودن و حتی لحظه ای از عمر را در غفلت از مقصود سپری نکردن. مراقبه یا مدیتیشن در آیین های هندوئیسم و بودیسم بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند. گزارش هایی در علم تجربی وجود دارد که می گوید وقتی افکار پراکنده حذف شده و تمام قدرت امواج فکر روی یک موضوع واحد (مثلا جابجایی قطعه سنگ بزرگی که روی یک کوهنورد افتاده) متمرکز می شود، حتی قدرت فیزیکی نیز به طرز معجزه آسایی افزایش می یابد و می تواند آن قطعه سنگ را جابجا کند؛ وقتی تمرکز بر روی قدرت فیزیکی اینقدر موثر است، تاثیر آن بر قدرت معنوی و اتصال با معبود که جای خود دارد. ما هر روز 5 بار فرصتی مناسب داریم برای تقویت مراقبه و زدودن هرچیزی غیر خداوند از دل: ((از هرچه بگذریم سخن دوست خوشتر است * پیغام آشنا نفس روح پرور است ... جز یاد دوست هرچه کنی عمر ضایع است * جز سر عشق هرچه بگویی بطالت است سعدی بشوی لوح دل از نقش غیر او * علمی که ره به حق ننماید جهالت است)) #مراقبه ★*******★ کانال راه رشد https://eitaa.com/joinchat/1422065876C7720d5cca4