🌳 #بهار بهانه ای است تا به خود بهایی بدهیم، غبار خستگی بتکانیم، احساسی نو بپوشیم و مهربان تر باشیم! بهار به خاطرمان می آورد که همیشه می‌توان از نو آغاز کرد! 🌳 بهار زندگیتان پایدار! 🍀 @sad_dar_sad_ziba

🌹 🇮🇷 «این جا ایرانه!» 🌸 یه تبریک خاص به مناسبت دوازدهم فروردین، روز جمهوری اسلامی #نیمه_ی_پر_لیوان 🌱 امید «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼🍃🌹🍃✼══┅┄

🔹🔹💠🔹🔹 ❇️ ملت عفیف ❇️ ملت نجیب #آرمانشهر 🌃 / اجتماعی 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

🔹💠🔹 تازگی ها زیاد می شنویم که می گن: «می خوام آدم‌های سمی زندگیم رو کنار بگذارم.» ولی کم تر می شنویم بگن: «می خوام روی خودم کار کنم تا آدم بهتری باشم.» خیلی ها به شکل خودپسندانه ای تصور می کنند خودشان بهترینند و دیگران مقصر و گناهکار! 👈🏽 شاید خودت آدم سمی دیگرانی؛ روی خودت کار کن! 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان شناس 🗞 #مجله_ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کنم» ⏪ بخش ۱۱۶: مردهای نظامی با صورت هایی حزن زده تبریک می‌گفتند و مسافران تازه با خبر شده از ماجرا، همراه دوستان حسام، سینه زنان اشک می ریختند. چشمم تار بود و خاموش بودم. نمی‌دانم چند ساعت گذشت و من از بودن کنار جسم بی‌جان حسام محروم ماندم، اما وقتی چشم گشودم تاریکی شب دیدم و سکوت، روی تختی که حسام، لقمه می‌ساخت و چای هایش را به طعم خدا شیرین می کرد. چشم چرخاندم. حسام گوشه ی اتاق زیر نور ماه، الله اکبر گویان اقامه ی نماز می بست. زیر پنجره، روی سجاده و تسبیح به دست. اتاق پر بود از بودنش، از خنده هایش، از عاشقانه هایش. حالا من بودم و دیوارهایی که دیگر باید حسرت به دل قهقه هایش می شدیم. لبخند روی لب هایم نشست و مرور کردم که چیزی به انتهایم نمانده و باز دیدم همان اخم هایش را، وقتی که از کاسه ی کوچک و بند خورده ی عمرم می‌گفتم. روی تخت نشستم. چشمم در نور مهتاب، به دانیال افتاد که روی زمین دراز کشیده بود. به سمت میز کوچکم خم شدم. موبایلم را از کنار کتاب های اهدایی حسام برداشتم. تمام خاطرات آن روز توی ماشین، مقابلم رژه رفتند. چمباتمه زده روی تخت، به دیوار تکیه دادم. باید عکس هایش را می دیدم. قلبم توان تپش نداشت. یک به یک یادگاری هایمان را مرور کردم. از اولین روز عقدمان تا آن شب اربعین. از اولین شانه به شانه شدن هایمان، تا آخرین عاشقانه های حسینی. چشمم به کوله ی کنار دیوار افتاد. بی صدا به سمتش رفتم و زیپش را باز کردم. موبایل خونی و پیچیده در نایلون حسام را درآوردم. خاموش بود. دوباره روی تخت نشستم. آن را به شارژ زدم و روشن کردم. حتماً پر بود از عکس های دو نفره مان. پوشه اش را گشودم. خالی از عکس های دو نفره و مملو از تصاویر مذهبی و شهدا. دلم گرفت. به فایل فیلم‌هایش، نگاهی انداختم. مداحی، روضه، تصویر از حرم تا... ناگهان فیلمی توجهم را جلب کرد. فیلم پخش شد. حسام بود! لحظات آخر، قبل از شهادت. تکان های شدید و نامرتب گوشی، نشان می‌داد که به سختی آن را در دستش گرفته. گاهی صورت خونی اش در کادر بود، گاهی نه. اما خس خس صدا و کلمات بی رمق و تکه تکه اش در میان همهمه ی ناجوانمردانه ی گلوله ها، به خوبی شنیده می‌شد. _ سارایِ من سلام! صداها رو می شنوی خانمم؟ الآن تو محاصره‌ایم. رفقام پر کشیدن. فقط من موندم و پر و بال شکسته ام. سارا جان! نمی دونی این جا چه خبره. این جا غوغاست؛ با هر نفسی که می کشی، ریه هات خنک می شه از عطر خدا. نمی تونم. یعنی بیشتر از این بلد نیستم که توصیف کنم تا تو هم حس کنی حالم رو. صدای انفجار و تسلسل گلوله، منِ نشسته در امنیت را به وحشت می‌انداخت و او از غوغا می گفت؟ او چه حس می‌کرد که من در درکش ناتوان بودم؟ با سرفه ای شدید خندید و کلماتش تکه تکه شدند. _ کلی عکس حجله ای دارم واسه بعد از شهادت. راستی دیشب برات یه صدا فرستادم، قرآن خوندم و ضبط کردم. تو همین گوشیه. هر وقت دلت گرفت گوش کن، البته اگه این موبایل سالم به دستت برسه. انگشتری که دستمه مال تو. حتماً پشت نگینش رو بخون. سارای من! وقتی پام به خاک نجف رسید اولین چیزی که از حضرت امیر خواستم، شفای تو بود. پس فقط به بودن فکر کن. هوای مامان رو هم خیلی داشته باش. اون بعد از من فقط تو رو داره. راستی چادر خیلی بهت می آد نازنینم. حفظش کن. کم چیزی نیست. ارثیه ی بی بی زهراست. من این جام که یه وقت خاکی نشه. پس رو خاک رهاش نکن... خون از گوشه ی لبش جوی می شد و مسیر باز می کرد. سرفه هایش چنگ می کشید بر قلبم. کشدار و سخت، لبخند زد. _... منتظرت می مونم. در صدا و چشمانش دیگر نایی نبود. _ دارن می آن. می بینمشون. السلام علیک... لبخند زد و گوشی از دستش افتاد. نیمی از چهره ی زمین گیرش در کادر مشخص بود. لبهایش ملاحت بار می خندید و میان هیاهوی تیراندازی و فریاد های مختلف، اشهد خوانی حسام مبهم به گوش می رسید. به چه کسی این قدر ارادتمندانه سلام کرد؟ فرشته مرگ یا دوستانش؟ ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 زندگی زیبا http://eitaa.ir/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

🌿 الهی! بودِ من، بر من تاوان است، تو یک بار بودِ خود بر من تابان! الهی! جُرمِ من زیرِ حِلم تو پنهان است، تو پرده ی عفوِ خود بر من گُستران! «خواجه عبدالله انصاری» 🤲🏼 #نیایش @sad_dar_sad_ziba 🔹🔹💠🔹🔹

چه لطیف است نسیم سحری و چه زیباست گل افشانی مهر دیدن رقص گل از پنجره‌ای رو به خدا می‌توان دید ز عمق شب تاریک و سیاه رویش صبح سپید و در این صبحدم پاک و قشنگ نفسی تازه کشید 🌺 «زندگی زیباست» 🌺 @sad_dar_sad_ziba

🌿🍁🌿 مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است قصه ی فرهاد، دنیا را گرفت ای پادشاه! دل به دست آوردن از کشورگشایی بهتر است تشنگانِ مِهر، محتاج ترحم نیستند کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است باشد ای عقل معاش اندیش، با معنای عشق آشنایم کن ولی ناآشنایی بهتر است فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست این که در آیینه گیسو می گشایی بهتر است کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من آرزوی وصل از بیم جدایی بهتر است «فاضل نظری» 🌺🌺🌺🌺🌺 #شور_شیرین_شعر فارسی   ┏━🦋━━•••━━━━┓ 🦋 @sad_dar_sad_ziba 🦋 ┗━━━━•••━━🦋━┛

🌿 🎶 «یه هفته به عید» 🎙 محسن یگانه #ترنم_ترانه /موسیقی 🎼🌹 🎵 🗞 #مجله_ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

☘ نسخه ی شفا بخش 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🌿 #سیزده_به_در 🍃 «زندگی زیباست» 🍃 @sad_dar_sad_ziba

┈••✾•🌿🌸🌿•✾••┈ روزی سقراط، مردی را ديد که خيلی ناراحت و متأثر است. علت ناراحتيش را پرسيد. او پاسخ داد: در راه که می آمدم يکی از آشنايان را ديدم. سلام کردم جواب نداد و با اعتنايی و خودخواهی گذشت و رفت و من از اين طرز رفتار او خيلی رنجيدم. سقراط گفت: چرا رنجيدی؟ مرد با شگفتی گفت: معلوم است، چنين رفتاری ناراحت کننده است. سقراط پرسيد: اگر در راه کسی را می ديدی که به زمين افتاده و از درد و بيماری به خود می پيچد، آيا از دست او دلخور و رنجيده می شدی؟ مرد گفت: مسلّم است که هرگز دلخور نمی شدم. آدم که از بيمار بودن کسی دلخور نمی شود. سقراط پرسيد: به جای دلخوری چه احساسی می يافتی و چه می کردی؟ مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت می داشتم و سعی می کردم طبيب يا دارويی به او برسانم. سقراط گفت: همه ی اين کارها را به خاطر آن می کردی که او را بيمار می دانستی، آيا انسان تنها جسمش بيمار می شود؟ و آيا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بيمار نيست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدی از او ديده نمی شود؟ بيماری فکر و روان نامش «غفلت» است و بايد به جای دلخوری و رنجش، نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبيب روح و داروی جان رساند؛ مگر آن که او همچنان در بدی خود گستاخ و جسور باشد و نخواهد درمان شود که در این صورت باید خود را از او در امان داشت و مانع از شرارت و گستاخی او نسبت به خود و مردم شد. پس آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر گاه کسی بدی می کند، در آن لحظه بيمار و نیازمند درمان است. درمان، گاهی مرهم نهادن است و گاهی جراحی کردن! 🌱 #داستانک ༻‌🌹 @sad_dar_sad_ziba 🌹༺ ┈••✾•🌿🌸🌿•✾••┈ .