" کلام جان " هر چه خشونت در کوچه و خیابان و خانه و رگ و روح بیشتر می شود ، به لطافت محتاج تر می شویم . خشونت ، عفونت است ، دردناک و مهلک . این درد ، جز شفقت درمانی ندارد . باید روی این زخم‌ِ چرکین دوا بگذاریم . آدمی مگر چیست ؟ جز شفقت ، جز لطافت ، جز مروت !!! در برابرِ خنجر و خون و‌ خشم ، سپری جز لطافت ندارم ، آن‌ گونه که سعدی مرا یاد داد که زیر پیراهن جنگی‌ام {قزاگند} بپوشم . زیرا که شمشیر بر ابریشم خواهد لغزید . بر زخمِ تماشا ، مرهم گل سرخ می‌گذارم . بر تلخی روح ، طعم ریحان می‌چشانم . استخوان شکسته جان را با شعری می‌بندم و ‌گوشم را که سنگین شده از ثقلِ اندوهِ اخبار ، به دوای موسیقی شستشو می‌دهم . عودِ امید روشن می‌کنم تا در خفقانِ خانقاه‌ِ سینه نفس بکشم هوایی را که نیست . دست هایم چرک است ، رخت‌هایم چرک است ، تنم چرک است ، روانم چرک است . همه را به حمامِ شفقت می برم ، سال‌ها باید بنشینم زیر بارش یکریز لطافت تا خوب شوم . آتش جز آب دوایی ندارد ، انسان جز شفقت چاره ای . . ‌. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‎‌ دلنوشته ای از #عرفان_نظرآهاری #متن_زیبا