4_5886419521467584234.mp3
3.51M
#ڪانال_ما_را_بہ_اشتراڪ_بگذارید↓
✿•✿•✿•✿•✿•✿
✿@saghebin✿
✿•✿•✿•✿•✿•✿
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
amin-allah-samavati.mp3
1.34M
📝زیارت_امین_الله
🎤حاج مهدی #سماواتی
▪️ویژه شهادت #امام_علی_علیه_السلام
#ڪانال_ما_را_بہ_اشتراڪ_بگذارید↓
✿•✿•✿•✿•✿•✿
✿@saghebin✿
✿•✿•✿•✿•✿•✿
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎥 با مرگ اگر تورا توان دید
کی میرسد این تولد ما...
#شهادت_امام_علی
#ماه_رمضان
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎥 حرم امیرالمومنین از نگاه ماهوارۀ خیام
این تصویر از ارتفاع حدود ۵۰۰ کیلومتری زمین گرفته شده است.
#شب_قدر
#ماه_رمضان
🇮🇷🏴 ایران قوی 🏴🇮🇷
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
Shahadate Emam Ali 03.mp3
17.75M
🎧 قطعات شنیدنی شهادت امیر المؤمنین - بخش سوم
🔻 این قطعات صوتی شامل:
🔹 قطعات استودیویی
🔸سخنرانی
🔹 مداحی
#پادکست #ماه_رمضان #شب_قدر
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
🇮🇷 ثاقبین 🇮🇷
#دختر_شینا قسمت سی و پنجم صدای مرا نمی شنید. آمده بود از من کمک بگیرد. خانمش داشت زایمان می کرد.
#دختر_شینا
قسمت سی و ششم
صمد مرتب می گفت: «عیبی ندارد. غصه نخور. بهترش را برایت می خرم. یک کم پول و چند تکه طلا که این همه غصه ندارد. اصلِ کار اسلحه بود که شکر خدا سر جایش است.»
کمی بعد صمد و سرباز رفتند و من تنها ماندم. بچه ها را از خانه همسایه آورده بودم. هر کاری کردم، دست و دلم به کار نمی رفت. می ترسیدم توی اتاق و آشپزخانه بروم. فکر می کردم کسی پشت کمد، یخچال یا زیر پله و خرپشته قایم شده است. فرشی انداختم گوشه حیاط و با بچه ها نشستم آنجا. معصومه حالش بد بود؛ اما جرئت رفتن به اتاق را نداشتم.
شب که صمد آمد، ما هنوز توی حیاط بودیم. صمد تعجب کرده بود. گفتم: «می ترسم. دست خودم نیست.»
خانه بدجوری دلم را زده بود. بچه ها را بغل کرد و برد توی اتاق. من هم به پشتوانه او رفتم و چیزی برای شام درست کردم. صمد تا نصف شب بیدار بود و خانه را مرتب می کرد.
گفتم: «بی خودی وسایل را نچین. من اینجابمان نیستم. یا خانه ای دیگر بگیر، یا برمی گردم قایش.»
خندید و گفت: «قدم! بچه شدی، می ترسی؟!»
گفتم: «تو که صبح تا شب نیستی. فردا پس فردا اگر بروی مأموریت، من شب ها چه کار کنم؟!»
گفت: «من که روی آن را ندارم بروم پیش صاحب خانه و خانه را پس بدهم.»
گفتم: «خودم می روم. فقط تو قبول کن.»
چیزی نگفت. سکوت کرد. می دانستم دارد فکر می کند.
فردا ظهر که آمد، شاد و سرحال بود. گفت: «رفتم با صاحب خانه حرف زدم. یک جایی هم برایتان دیده ام. اما زیاد تعریفی نیست. اگر صبر کنی، جای بهتری پیدا می کنم.»
گفتم: «هر طور باشد قبول. فقط هر چه زودتر از این خانه برویم.»
فردای آن روز دوباره اسباب کشی کردیم. خانه مان یک اتاق بزرگ و تازه نقاشی شده در حوالی چاپارخانه بود. وسایل چندانی نداشتم. همه را دورتادور اتاق چیدم. خواب آرام آن شب را هیچ وقت فراموش نمی کنم. اما صبح که از خواب بیدار شدم، اوضاع طور دیگری شده بود. انگار داشتم تازه با چشم باز همه چیز را می دیدم. آن طرف حیاط چند تا اتاق بود که صاحب خانه در آنجا گاو و گوسفند نگه می داشت. بوی پشم و پهنشان توی اتاق می پیچید. از دست مگس نمی شد زندگی کرد. اما با این حال باید تحمل می کردم. روی اعتراض نداشتم.
شب که صمد آمد، خودش همه چیز دستگیرش شد. گفت: «قدم! اینجا اصلاً مناسب زندگی نیست. باید دنبال جای بهتری باشم.
بچه ها مریض می شوند. شاید مجبور شوم چند وقتی به مأموریت بروم. اوضاع و احوال مملکت رو به راه نیست. باید اول خیالم از طرف شما راحت شود.»
صمد به چند نفر از دوستانش سپرده بود خانه مناسبی برایمان پیدا کنند. خودش هم پیگیر بود. می گفت: «باید یک خانه خوب و راحت برایتان اجاره کنم که هم نزدیک نانوایی باشد، هم نزدیک بازار؛ هم صاحب خانه خوبی داشته باشد تا اگر من نبودم به دادتان برسد.»
من هم اسباب و اثاثیه ها را دوباره جمع کردم و گوشه ای چیدم.
چند روز بعد با خوشحالی آمد و گفت: «بالاخره پیدا کردم؛ یک خانه خوب و راحت با صاحب خانه ای مؤمن و مهربان. مبارکتان باشد.»
با تعجب گفتم: «مبارکمان باشد؟!»
رفت توی فکر. انگار یاد چیزی افتاده باشد. گفت: «من امروز و فردا می روم مرز، جنگ شده. عراق به ایران حمله کرده.»
این حرف را خیلی جدی نگرفتم. با خوشحالی رفتیم و خانه را دیدیم. خانه پشت انبار نفت بود؛ حاشیه شهر. محله اش تعریفی نبود. اما خانه خوبی بود. دیوارها تازه نقاشی شده بود؛ رنگ پسته ای روشن. پنجره های زیادی هم داشت. در مجموع خانه دل بازی بود؛ برعکس خانه قبل. صمد راست می گفت.
صاحب خانه خوب و مهربانی هم داشت که طبقه پایین می نشستند. همان روز آینه و قرآن را گذاشتیم روی طاقچه و فردا هم اسباب کشی کردیم.
اول شیشه ها را پاک کردم؛ خودم دست تنها موکت ها را انداختم. یک فرش شش متری بیشتر نداشتیم که هدیه حاج آقایم بود. فرش را وسط اتاق پهن کردم. پشتی ها را چیدم دورتادور اتاق. خانه به رویم خندید. چند روز اول کارم دستمال کشیدن وسایل و جارو کردن و چیدن وسایل سر جایشان بود. تا مویی روی موکت می افتاد، خم می شدم و آن را برمی داشتم. خانه قشنگی بود. دو تا اتاق داشت که همان اول کاری، در یکی را بستم و کردمش اتاق پذیرایی. آشپزخانه ای داشت و دستشویی و حمام، همین. اما قشنگ ترین خانه ای بود که در همدان اجاره کرده بودیم.
عصر صمد آمد؛ با دو حلقه چسب برق سیاه. چهارپایه ای زیر پایش گذاشت و تا من به خودم بیایم، دیدم روی تمام شیشه ها با چسب، ضربدر مشکی زده. جای انگشت هایش روی شیشه ها مانده بود. با اعتراض گفتم: «چرا شیشه ها را این طور کردی؟! حیف از آن همه زحمت. یک روز تمام فقط شیشه پاک کردم.»
گفت: «جنگ شده. عراق شهرهای مرزی را بمباران کرده. این چسب ها باعث می شود موقع بمباران و شکستن شیشه ها، خرده شیشه رویتان نریزد.»
چاره ای نداشتم. شیشه ها را این طوری قبول کردم؛ هر چند با این کار انگار پرده ای سیاه روی قلبم کشیده بودند.
صمد می رفت و می آمد و خبرهای بد می آورد. یک شب رفت
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
🇮🇷 ثاقبین 🇮🇷
شرط سوم از چهار شرط وجوب امر به معروف عنوانش هست استمرار گناه یا اصرار بر گناه یا فرض بفرمایید بعضی
شرط چهارم از چهار شرط وجوب امر به معروف و نهی از منکر عنوانش هست: نداشتن خطر زیاد، عدم مفسده اهم🤔
تذکر دادن اکثر جاها خطر داره ضرر داره یه دلخوری ای پیش میاد
حقوقمون رو رئیسمون کم میکنه
یه فحشی بهمون میدن
فامیلمون ممکنه باهامون قهر کنه بالاخره
ممکن شیشه ماشینمون رو بزنن بشکنن ممکنه یه سیلی تو گوشم بزنن 😅
این خطرات از یه دلخوریه ساده شروع میشه این ضررها تا میرسه دیگه در کربلا آنچه که دیدیم بر سر آل الله آوردن😔
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
🎐 #مکتب_حاج_قاسم| #حاج_قاسم | #جان_فدا
🏷در آستانه‌ی روز جهانی قدس بنیاد مکتب حاج قاسم نشان و نوشتار شهید القدس را منتشر کرد.
🇵🇸 #شهید_القدس
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
۲۳ فروردین ۱۴۰۲