💠 فرازِ ذکر 🔸وقتی #ذکر مؤثراست که آن #مذکور هم بشود #ذاکر و این ذاکرهم بشودمذکور؛ اگرذکرمابه این تحول نرسیدآن ذکرسودمندنخواهدبود. مابه یادخداهستیم،وقتی این یادماواقعی بود خداهم به یادماست،چون درقرآن وعده دادفرمود: ﴿فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ﴾. اگر خواستیم بفهمیم این ذکر ما قبول شد یا نه، اگر در خود احساس کردیم که #مذکور_خدا شدیم و خدا هم به یاد ما بود، معلوم می شود این ذکر قبول است. 🔸علامت قبولی ذکر که ما بشویم مذکور و خدا بشود ذاکر چیست؟ همان است که در سوره مبارکه «رعد» فرمود: ﴿أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾. این ﴿أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ﴾ معنایش این نیست که هر کس به یاد خدا بود قلبش مطمئن می شود. اگر خدا به یاد کسی بود قلب او آرام می شود؛ اوست که #مقلب_القلوب است. 🔸 طمأنینه ای که در سوره مبارکه «رعد» بیان فرمود که ﴿أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾، این یک #فیض_الهی است و خدای سبحان این فیض را یا باواسطه یا بلاواسطه در قلب القا می کند، نوری است و فیضی است که به دل می رسد؛ این همین است که فرمود: ﴿أَنزَلَ السَّكِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ﴾. آن سکینت و آن آرامشی که در دل پیدا می شود با انزال الهی همراه است یعنی این سکینت را این وقار را این طمأنینه را این آرامش را خدای سبحان به عنوان فیض و فوز در دل ایجاد میکند. بنابراین طمأنینه همان سکینه است وبه ذکرخدا مطمئن شدن با #انزال_سکینه است، وقتی خداسکینه رانازل میکند وطمأنینه رانصیب کسی میکندکه بشود ذاکر و وقتی خدامیشود ذاکر که بنده اوصحیحاً به یاداوباشد... #آيت_الله_العظمی_جوادی_آملی