eitaa logo
انس با صحیفه سجادیه
5هزار دنبال‌کننده
17.2هزار عکس
2.6هزار ویدیو
1.7هزار فایل
من به شما عزیزان توصیه میکنم با صحیفه سجادیه انس بگیرید! کتاب بسیار عظیمی است! پراز نغمه های معنوی است! مقام معظم رهبری Sahifeh Sajjadieh در اینستاگرام https://www.instagram.com/sahife2/ ادمین کانال @yas2463
مشاهده در ایتا
دانلود
اللهم وَ وَفِّقْنَا فِيهِ لِأَنْ نَصِلَ أَرْحَامَنَا بِالْبِرِّ وَ الصِّلَةِ وَ أَنْ نَتَعَاهَدَ جِيرَانَنَا بِالْإِفْضَالِ وَ الْعَطِيَّةِ وَ أَنْ نُخَلِّصَ أَمْوَالَنَا مِنَ التَّبِعَاتِ وَ أَنْ نُطَهِّرَهَا بِإِخْرَاجِ الزَّكَوَاتِ وَ أَنْ نُرَاجِعَ مَنْ هَاجَرَنَا وَ أَنْ نُنْصِفَ مَنْ ظَلَمَنَا وَ أَنْ نُسَالِمَ مَنْ عَادَانَا حَاشَى مَنْ عُودِيَ فِيكَ وَ لَكَ فَإِنَّهُ الْعَدُوُّ الَّذِي لَا نُوَالِيهِ وَ الْحِزْبُ الَّذِي لَا نُصَافِيهِ‏ https://eitaa.com/sahife2/40675 ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
استاد حسین بر دعای دعای (علیه السلام ) " هنگام فرارسیدن ماه " ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏🔴 دعا و توسّل در براى شستشوى قلب‏ 1 طبيعت جهان مادّى فنا و نابودى است، محكمترين بناها و حكومت‏ها و قوى‏ترين انسان‏ها بدون اتصال به منبع وحى فرسوده و خاموش مى‏گردند. اگر موجودات را به گونه‏اى بتوان با ذات پاك خداوند پيوند داد و راه آنان را به سوى هدايت حق، باز كرد، رنگ جاودانگى به خود مى‏گيرند. پيامبران و امامان عليهم السلام و دانشمندان راستين و مجاهدان در راه حق، در تاريخ ابدى هستند. شهيدان و نيكان و اعمال صالح در افكار مردم، جاودانه مى‏مانند؛ زيرا كه همگى رنگ الهى‏ دارند. خداوند حكيم در اين زمينه مى‏فرمايد: صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عبِدُونَ [به يهود و نصارى بگوييد:] رنگ خدا را [كه اسلام است، انتخاب كنيد] و چه كسى رنگش نيكوتر از رنگ خداست؟ و ما فقط پرستش كنندگان اوييم. چه رنگى بهتر از رنگ خدايى كه او را عبادت و بندگى مى‏كنيم و رنگ و بوى مذهبى به خود مى‏دهيم، بهترين رنگ آن است كه صفا و بقا داشته باشد و چشم اولياى خدا را به خود جلب كند، همرنگ با فطرت و منطق بودن. مشترى آن خدا و بهاى آن بهشت باشد. همه رنگ‏ها پاك مى‏شود، ولى آنچه ابدى است رنگ اخلاص و ايمان الهى است. براى جاودانگى رنگ‏ها و فطرت‏هاى توحيدى بايد راه نور را به دل بازگذاشت. «شخصى در ديوار خانه‏اش سوراخى ايجاد مى‏كرد؛ امام صادق عليه السلام پرسيد: چرا اين كار را مى‏كنى؟ او جواب داد: تا دود اجاق منزل بيرون رود. امام عليه السلام فرمود: مى‏توانى اين منظور را داشته باشى كه روزنه‏اى براى ورود روشنايى نور قرار دهى تا اوقات نماز را بشناسى. يعنى اگر بناست در ديوار روزنه‏اى ايجاد شود، چرا تنها براى بيرون كردن دود باشد، براى ورود نور نباشد. «2» اگر رنگ خدايى نباشد، رنگ‏هاى ديگر انسان را گيج و سرگردان مى‏كند. همرنگ شدن با جماعت‏هاى گمراه، بيشتر انسان را گمراه مى‏كند و خود مايه رسوايى و خوارى قيامت است. پيمان شكنى از صفات رذيله برخى انسان‏هاى سست عنصر است؛ زيرا سبب سوء استفاده از مقدسات و بدعاقبتى است. گاهى يك گناه، زمينه ساز گناهان ديگرى مى‏شود و بازداشتن ديگران از راه خدا، گناه نابخشودنى است. خداوند به چنين افرادى توصيه مى‏فرمايد: وَلَا تَشْتَرُواْ بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا إِنَّمَا عِندَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ و پيمان خدا را به بهايى اندك نفروشيد؛ زيرا آنچه نزد خداست، براى شما بهتر است، اگر بدانيد [كه ارزش وفاى به پيمان خدا قابل مقايسه با همه دنيا نيست. همه سرمايه‏هاى جاودانى آدمى خدادادى هستند و از همه سرمايه‏هاى مادى بشرى مفيدتر و ماندگارترند. به همين دليل قرآن به ما هشدار مى‏دهد كه سرمايه‏هاى وجود خود را از فناپذيرى نجات بخشيد؛ و در صندوق پس‏اندازى ذخيره كنيد و گذشت شب و روز آن را به فنا و نيستى سوق نمى‏دهد و در حافظه طبيعت ثبت شده و آثار آن‏ها، در دنيا و آخرت نمايان مى‏گردد. مَا عِندَكُمْ يَنفَدُ وَ مَا عِندَ اللَّهِ بَاقٍ وَ لَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ آنچه [از ثروت و مال‏] نزد شماست، فانى مى‏شود و آنچه [از پاداش و ثواب‏] نزد خداست، باقى مى‏ماند، و قطعاً آنان كه [براى دينشان‏] شكيبايى ورزيدند، پاداششان را بر پايه بهترين عملى كه همواره انجام مى‏داده‏اند، مى‏دهيم. از دست دادن الطاف الهى براى به دست آوردن كاميابى اندك، ساده نگرى محض است. هيچ مشترى بهتر از خدا نيست، چون جنس معمولى يا كم ارزشى را هم به قيمت گران مى‏خرد. بنابراين دل كندن از مادّيات و پيوسته با خدا بودن و پايبندى به تعهّدات دينى و وفاى به عهد؛ نياز به صبر و مخالفت با هواى نفس دارد. اگر كسى حيات طيّبه بخواهد بايد در پى روحى پرفتوح و دلى آرام باشد، مؤمن به نور خدا مى‏بيند و مشمول دعاى رحمت فرشتگان و تأييدات غيبى پروردگار مى‏گردد. قلب انسان در ماه رمضان كه شهر الطَّهُور و ماه پاكيزگى و صفا و سازندگى جان و روح است، با برپايى عبادت‏هاى شبانه و سحرگاهى، صيقل مى‏يابد و اگر به سان زغال سنگ هم باشد، تبديل به الماس شفاف و باارزش مى‏گردد. شب زنده دارى از صفات با صفاى بزرگان دين است. اگر اين ويژگى با روزه روز همسان گردد و اعضاى بدن هم همكارى كنند، نهادينه شدن طهارت در دل و جان قطعى است؛ زيرا اين گونه روزه‏دارى در اعماق وجود انسان ريشه مى‏دواند و هر جا زنگارى رسوب يافته باشد؛ مى‏زدايد. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 290 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏🔴 دعا و توسّل در براى شستشوى قلب 2 روزه و هر عبادتى دو چهره ظاهر و باطن دارد، چهره ظاهر آن عبارت از ايجاد پيكره عبادت و دعا به شكل صحيح با تمام اجزا و شرايط و احتياط است. ولى چهره باطن و ملكوت عمل، مربوط به اندام‏هاى ظاهرى نيست، بلكه عمل قلبى و باطنى بوده كه برپايى عمل به انگيزه رضاى خداوند و تقرّب به اوست. دام‏هاى شيطانى را كه ابليس ملعون بر سر راه انسان‏ها گسترانيده در زمينه كشاندن مستمرّ انسان به وادى بى‏بندوبارى است. از اين رو آنگاه كه انسان با زحمت و رنج بسيار از كيدهاى او رهايى مى‏يابد؛ دام ديگرى را در مسير او قرار مى‏دهد و چه بسا گمان مى‏كند از نيرنگ‏هاى شيطانى رسته است. بنابراين بايد چهره باطنى اعمال را نيز از دام ابليس رهانيده و عمل را خالصانه به‏ درگاه خداوند تقديم بداريم، تا چهره ملكوتى انسان بيمه دستگاه حق گردد. امام على عليه السلام درمان حقيقى شخصيت آدمى را، روزه جان مى‏داند و مى‏فرمايد: دَوَاءُ النَّفْسِ الصَّوْمُ عَنِ الْهَوَى‏ وَ الْحِمْيَةُ عَنْ لَذَّاتِ الدُّنْيا. داروى نفس، خويشتن دارى از هوس؛ و پرهيز كردن از لذّت‏هاى دنيا است. رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در باب اهتمام به عبادت و نقش آن در حيات انسان مى‏فرمايد: أَفْضَلُ النَّاسِ مَنْ عَشِقَ الْعِبادَةَ فَعانَقَها وَ أَحَبَّها بِقَلْبِهِ وَ باشَرَها بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَها، فَهُوَ لايُبالِى عَلَى ما أَصْبَحَ مِنَ الدُّنْيا عَلى‏ عُسْرٍ أَمْ عَلَى يُسْرٍ. برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت شود، پس دست در گردن آن آويزد و از صميم دل دوستش بدارد و با پيكر خود با آن درآميزد و خويشتن را وقف آن گرداند، پس چنين شخصى را باكى نباشد كه دنيايش به سختى گذرد يا به آسانى. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 290 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
استاد حسین بر دعای دعای (علیه السلام ) " هنگام فرارسیدن ماه " ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
«12» اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذَا الشَّهْرِ وَ بِحَقِّ مَنْ تَعَبَّدَ لَكَ فِيهِ مِنِ ابْتِدَائِهِ إِلَى وَقْتِ فَنَائِهِ مِنْ مَلَكٍ قَرَّبْتَهُ أَوْ نَبِىٍّ أَرْسَلْتَهُ أَوْ عَبْدٍ صَالِحٍ اخْتَصَصْتَهُ أَنْ تُصَلِّىَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَهِّلْنَا فِيهِ لِمَا وَعَدْتَ أَوْلِيَاءَكَ مِنْ كَرَامَتِكَ وَ أَوْجِبْ لَنَا فِيهِ مَا أَوْجَبْتَ لِأَهْلِ الْمُبَالَغَةِ فِى طَاعَتِكَ وَ اجْعَلْنَا فِي نَظْمِ مَنِ اسْتَحَقَّ الرَّفِيعَ الْأَعْلَى بِرَحْمَتِكَ‏ خدايا! به حق اين ماه و به حق كسى كه از آغاز تا پايانش تو را بندگى كرده، از فرشته‏اى كه او را مقرّب خود كردى، يا پيامبرى كه براى هدايت مردم فرستادى، يا بنده شايسته‏اى كه به كرامت خود اختصاص دادى، از تو مى‏خواهم كه بر محمد و آلش درود فرستى، و ما را در اين ماه شايسته كرامتى كه به اوليايت وعده دادى گردان، و آنچه براى اهل كوشش در بندگيت قرار دادى براى ما قرار ده، و ما را در زمره كسانى كه به رحمتت، شايستگى رسيدن به برترين مرتبه را يافتند، درآر. 👈 استاد حسین در شرح خود ذیل این عبارت توضیحی نداده اند. دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
1 ‏🔴 پناه بردن به خدا از انحراف و شك در دين‏ ⏺ كفران نعمت تنها به ناسپاسى از خداوند نيست، بلكه هر گونه بهره‏گيرى انحرافى و غلط از نعمت‏هاى خداوند، حق نعمت را از بين مى‏برد. و اصل كفران نعمت همين است. اصل توحيد، دين، هدايت، رسالت، راه مستقيم، نظام هستى و ... از نعمت‏ها و بركات خدادادى است كه حق تعالى بر روى آنها سرمايه گذارى كرده است. و امانت‏هاى بزرگى چون عقل، فطرت، اراده، هدايت، پيامبران و ائمه اطهار عليهم السلام به عنوان امتياز، تنها به انسان بخشيده است. إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّموَ تِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا يقيناً ما امانت را [كه تكاليف شرعيه سعادت بخش است‏] بر آسمان‏ها و زمين و كوه‏ها عرضه كرديم و آنها از به عهده گرفتنش [به سبب اينكه استعدادش را نداشتند] امتناع ورزيدند و از آن ترسيدند، و انسان آن را پذيرفت بى‏ترديد او [به علت ادا نكردن امانت‏] بسيار ستمكار، و [نسبت به فرجام خيانت در امانت‏] بسيار نادان است. در زيارت جامعه كبيره خطاب به اهل بيت عليهم السلام چنين مى‏خوانيم: أَنْتُمْ السَّبِيلُ الْأَعْظَمُ وَ الصِّراطُ الْأَقْوَمُ وَ شُهَداءُ دارِ الْفَناءِ وَ شُفَعاءُ دارِ الْبَقاءِ وَ الرَّحْمَةُ الْمَوْصُولَةُ وَ الْآيَةُ الْمَخْزُونَةُ وَ الْأَمانَةُ الْمَحْفُوظَةُ. شماييد راه راست‏تر و گواهان خانه فنا و شفيعان خانه بقا، و رحمت پيوسته و نشانه انباشته و امانت نگاه داشته. در اينجا بين حمل و تحميل فرق اساسى است و انسان امانت الهى را با اختيار پذيرفت و آن را برداشت هر چند او در امانتدارى بس ستمگر و نابخردانه رفتار مى‏كند. آيه فوق واقعيت‏هايى را در مورد انسان بيان مى‏كند كه هنوز عقل بشر به آن نرسيده است. امّا آنچه از ظاهر آيه فهميده مى‏شود اين است كه: خداوند ويژگى‏هاى بسيارى به بشر داده كه هيچ يك از موجودات در آسمان و زمين آن را ندارند و اين امتيازات امانت الهى است و براى انسان مسئوليت‏آور است. امّا بسيارى از انسان‏ها در اين‏ امانت خيانت كرده و از آن، در مسير خلافِ اراده خداوند، بهره مى‏برند. عقل و اراده آدمى كه بايد در مسير شناخت حق و انتخاب آن به كار رود تا مايه رشد و كمال بشر شود، در راه‏هاى باطل به كار گرفته شده و به گسترش ظلم و فساد انجاميده است. در حديث آمده است: هنگامى كه وقت نماز فرا مى‏رسيد، حضرت على عليه السلام لرزه بر اندام و هراسان و رنگ به رنگ مى‏شد. به حضرت گفته شد: يا اميرالمؤمنين! چه شده است؟ مى‏فرمود: وقت نماز آمده، نماز همان امانت الهى است كه كوه‏ها و آسمان‏ها از تحمّل آن سرباز زدند. «1» امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام در اين زمينه فرموده است: ثُمَّ اداءُ الْأَمانَةِ، فَقَدْ خابَ مَنْ لَيْسَ مِنْ أَهْلِها. انَّها عُرِضَتْ عَلَى السَّمواتِ الْمَبْنِيَّةِ وَ الْأَرَضينَ الْمَدْحُوَّةِ وَ الْجِبالَ ذاتِ الطُّولِ الْمَنْصُوبَةِ، فَلا أَطْوَلَ وَ لا أَعْرَضَ وَ لا أَعْلى‏ وَ لا أَعْظَمَ مِنْها، وَ لَوِ امْتَنَعَ شَىْ‏ءٌ بِطُولٍ اوْ عَرْضٍ اوْ قُوَّةٍ اوْ عِزٍّ لَامْتَنَعْنَ وَ لكِنْ أَشْفَقْنَ مِنَ الْعُقُوبَةِ وَ عَقَلْنَ ما جَهِلَ مَنْ هُوَ أَضْعَفُ مِنْهُنَّ وَ هُوَ الْانْسان‏ انَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولًاسپس اداى امانت است، آن كه امين نيست زيانكار است. امانت بر آسمان‏هاى برافراشته، و زمين‏هاى گسترده، و كوه‏هاى بلند و استوار عرضه شد، در حالى كه درازتر و پهن‏تر و بلندتر و بزرگتر از آنها نبود، و اگر چيزى به خاطر طول و عرض و يا قدرت و عزّت از قبول امانت امتناع مى‏ورزيد هر آينه آسمان و زمين و كوه بود، امّا از عقوبت ترسيدند، و آنچه را كه موجود ضعيف‏ترى چون انسان به آن نادان بود درك كردند «انسان ستمكار و نادان است». توحيد تنها صراط مستقيمى است كه با مقام و مراتب خود، جامعه انسانى را به معدن عظمت و نور مى‏رساند و انحراف از آن، سقوط به وادى تنگ و تاريك شرك را در پى دارد. بعضى از مشركان از ابتدا بر شرك و الحاد بودند و برخى موحّدانى بوده‏اند كه به مرور زمان با فاصله گرفتن از معارف توحيدى به وادى هولناك شرك گرفتار شده‏اند، مانند اهل كتاب كه در ابتدا داراى پيامبر و كتاب آسمانى و دين توحيد بودند و به مرور زمان از مشركان، تأثيرپذير شدند. در قرآن كريم به گروه‏هايى از مشركان اشاره نموده كه از آنان دهريه (مادى‏گرايان)، بت پرستان، دوگانه پرستان، اهل كتاب (نصارى‏ و يهود) و ... هستند و اكنون شاخه‏اى از آنها باقى است. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 296 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
2 و الحاد در نفس‏ 1 ‏⏺ شناخت ريشه‏هاى و الحاد به درون نفس آدمى باز مى‏گردد. در آيات و روايات ما ريشه بيمارى‏هاى الحادى كه براى نفس انسان برشمرده‏اند عبارتند از: 1- هواپرستى: انسان هوا مدار مى‏خواهد كه راه او براى عصيان باز باشد تا هر چه نفس أمّاره خواست همان را عمل كند و چون ايمان و اعتقاد به معاد مانع رهايى و بى‏بندوبارى است؛ اصل ايمان و قيامت را انكار مى‏كند. 2- جهالت: جهل مهمترين عامل شرك است و زمينه ساز شرك در طول تاريخ بوده است. قرآن كريم جهالت را ريشه عناد و لجاجت و استهزاى مشركان و كافران با موحّدان مى‏داند و خطر جاهل مدرن، بيشتر از نادان باديه نشين است؛ زيرا او با ابزار و دانش نو جنگ‏افروزى مى‏كند و جهانى را با هواى نفس خود به آتش مى‏كشد. 3- حس گرايى: انس بشر با عالم طبيعت در همان شناخت حسّى و ظاهرى او خلاصه مى‏شود و بينش او از هستى، و آفرينش در حدّ ماديات و امور جسمى و جنسى است. بت پرستان كه گرفتار محسوسات هستند؛ خداى خود را از سنگ و چوب مى‏سازند تا معبودى را پرستش كنند. تا جايى كه از حضرت موسى عليه السلام خواستند كه خداوند را آشكارا نشان دهد و اين ديدگاه ظاهرى بشر است. 4- تنوّع موجودات و گوناگونى حوادث: از سرچشمه‏هاى شرك، دوگانه پرستى يا چندگانه پرستى به خاطر كثرت موجودات و حوادث روزگار است. اعتقاد به خير و شر و حادثه‏هاى زشت و زيبا گروهى را وادار مى‏سازد كه براى هر يك مبدأ جداگانه بسازد. رواج خدايان دروغين براى باد، باران، نور، عشق و ... از اين باب است. 5- تقليد كوركورانه: قبول و پذيرش گفتار و روش ديگرى بدون دليل و استدلال به ويژه در مسائل اساسى دين كه با مبدأ و معاد و نبوّت و رسالت سر و كار دارد، سبب پيدايش مذاهب و تعصّبات قومى و قبيله‏اى و عرفان‏هاى دروغين در جوامع مى‏شود و بر اين اساس اصل دين و سنّت به زير سؤال مى‏رود و پرستى و بدعت گذارى در جامعه شيوع پيدا مى‏كند. 6- زمامداران زر و زور: سرمايه داران و عالمان فاسد از عوامل مهمّ بروز و اشاعه شرك در بين مردم بوده‏اند. پول داران با تطميع مردم و رواج خرافه و تبليغات نو، به آرزوهاى دنيايى خود مى‏رسند و انديشمندان باطل؛ بت پرستى را از سنّت و روش گذشتگان مى‏دانستند و براى حفظ آثار و الحاد مى‏كوشيدند و پرستش الهه ساختگى را وسيله شفاعت و محبوبيّت، نزد خداوند معرفى مى‏نمودند. 7- شخصيّت پرستى: سطحى نگرى و ساده بينى بشر زمينه گرايش به شخصيّت‏هاى توهّمى و خيالى شده است. در جاهليّت قرن اخير توده‏اى از مردم به افرادى ممتاز مانند: هنرمندان، ورزشكاران، ثروتمندان و ... اشتياق پيدا كرده‏اند و كمتر به ملاك‏هاى الگوى سالم و مقدّس توجّه مى‏كنند. اين معضل همگانى، موجب شهرت شرك و نفاق در رفتار و گفتار مردم گرديده است. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 299 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
3 و الحاد در نفس‏ 2 ‏8- منفعت پندارى: گروه دنياطلب به دنبال منافع مادّى و انتفاعى خود هستند. بت پرستان با رواج پرستش بتان كاسبى مى‏كردند و در وقت بروز مشكلات و كمبودها، بت ها را وسيله شفاعت و عزّت قرار داده؛ و با تشويق به دريافت هدايا و نذورات و خيرات و ماليات و ... به عنوان حق و سرانه حكومت؛ اداره دين مردم را به عهده مى‏گرفتند. 9- تعصّب و لجاجت: لجاجت مرضى است كه اگر كسى گرفتار آن شود هيچ استدلال منطقى را نمى‏پذيرد و در نتيجه دچار انحطاط و عذاب وجدان مى‏شود. آن كه با اتمام حجّت با علم و عمد، توحيد را انكار مى‏كند و مظاهر شرك را ترويج مى‏دهد، چنين موجودى در هيچ شرايطى در راه هدايت الهى قرار نمى‏گيرد و زمينه كفر و فساد در زمين را هم فراهم مى‏كند. درخواست معجزه و شفا از پيامبران و اعطاى هديه و رشوه به آنان از سوى مشركان و كفّار به خاطر همين سودجويى و لجبازى بوده است و هرگز در پى حق شناسى نبوده‏اند. از اين رو جدال حق و باطل و انتقام شديد آنان، نشانه شرك و كفر باطنى آنان بوده است. پيامدهاى ‏ آثار شوم شرك و الحاد در زندگى فردى و اجتماعى، علمى و عملى و دنيوى و اخروى بشر بسيار است مانند: 1- محروم شدن از معارف الهى‏ 2- تفرقه و جنگ و جدال‏ 3- محروميّت از مغفرت و فيض الهى‏ 4- مذمّت و خوارى در دنيا 5- عذاب جهنّم جاودانه. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 302 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
4 حقيقت خسارت و ضرر ‏⏺ پروردگار حكيم، قرآن را، درمان همه دردهاى معنوى بشر و شفاى سينه‏هاى انسان مى‏داند و مى‏فرمايد: وَ نُنَزّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٌ وَ رَحْمَةٌ لّلْمُؤْمِنِينَ وَ لَايَزِيدُ الظلِمِينَ إِلَّا خَسَارًا و ما از قرآن آنچه را براى مؤمنان مايه درمان ورحمت است، نازل مى‏كنيم وستمكاران را جز خسارت نمى‏افزايد. با آنكه قرآن براى همه است، ولى تنها كسانى از اين نور بهره مى‏برند كه پنجره روح خود را به سوى آن باز كنند و لجاجت و دشمنى را كنار گذاشته، با روحى سالم به استقبال قرآن روند. پس بيمار دلان را غير از خسارت نمى‏افزايد، مانند باران كه وقتى بر مردارى ببارد، بوى تعفّن برخيزد هر چند باران زلال و پاك است. استدلال قرآن، ركود فكرى را شفا مى‏دهد؛ موعظه قرآن، قساوت را درمان‏ مى‏كند؛ تاريخ قرآن، تحيّر را برطرف مى‏سازد؛ زيبايى آهنگ و فصاحتش، روح فرارى را جذب مى‏كند؛ قوانين و احكامش، عادات خرافى را ريشه كن مى‏كند؛ تلاوت و تدبّر در آن، بيمارى غفلت را شفا مى‏بخشد؛ تبرّك به آن، امراض جسمى را شفا مى‏دهد و رهنمودهاى آن تاريكى‏ها را روشن مى‏كند. چون كافران به امر و نهى قرآن و مواعظ آن عمل نمى‏كنند با نزول هر دستور، جرمشان بيشتر و خسارتشان افزونتر مى‏شود. تفاوت خسارت با ضرر در اين است كه در ضرر تنها سود و بهره از بين مى‏رود ولى در خسارت سرمايه و سود و پاداش همه نابود مى‏شود، مانند يخ فروشى كه سرمايه‏اش يخ است و با گرماى آفتاب، اصل و سود مال او آب مى‏شود. بنابراين قرآن سرمايه‏اى عظيم از جانب خداست كه آفريننده بشر و فطرت اوست. قوانين آن نيز مطابق با فطرت و نجات دهنده و رحمت براى مؤمنان است؛ امّا كافران و مشركان با كفر و الحاد خود هدف از آفرينش و آفريدگار را به طور كلّى انكار مى‏كنند و اصل فطرت و بهره سعادت و بهشت را يكباره به باد فنا مى‏دهند. حضرت على عليه السلام در فضل قرآن چنين مى‏فرمايد: فَانَّ فيهِ شِفاءً مِنْ اكْبَرِ الدّاءِ وَ هُوَ الْكُفْرُ وَ النِّفاقُ وَ الْغَىُّ وَ الضَّلالُ فَاسْالُوا اللَّهَ بِهِ وَ تَوَجَّهُوا الَيْهِ بِحُبِّهِ، وَ لاتَسْأَلُوا بِهِ خَلْقَهُ، أَنَّهُ ما تَوَجَّهَ الْعِبادُ الَى اللَّهِ بِمِثْلِهِ. شفاى از بزرگترين بيمارى‏ها كه كفر و نفاق و تباهى و ضلالت مى‏باشد در قرآن است. پس به وسيله قرآن از خدا بخواهيد، و با عشق به قرآن به خدا توجه كنيد، و به وسيله آن از مردم چيزى مخواهيد، به طور يقين، بندگان خدا در اين دنيا با وسيله‏اى مانند قرآن به خداوند توجّه نكرده‏اند. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 302 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
استاد حسین بر دعای دعای (علیه السلام ) " هنگام فرارسیدن ماه " ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
قسمت 1 ‏🔴 كاسته شدن گناه در رمضان ⏺ گناهان، آفاتى هستند كه حيات معنوى انسان را تهديد مى‏كنند و مانع شكوفايى‏ آن مى‏شوند، پس حضور گناه در تكامل بشر سدّى در راه رشد معنوى انسان است. روزه هم مانند ديگر عبادت‏ها به تنهايى نمى‏تواند موجب تحوّل معنوى در انسان شود، بنابراين روزه دار مبتلا به آفت گناه، از روزه‏اش بهره نمى‏برد هر چند گرسنگى و تشنگى و شب بيدارى بسيارى را تحمّل كرده باشد. آدابى كه رعايت آنها، شرط ضرورى براى بهره بردارى از ضيافت ‏ در جهت تجديد حيات معنوى خويش و رسيدن به تكامل روحى و جامع همه آداب روزه است، پرهيز از محرّمات الهى مى‏باشد. در خطبه معروفى كه پيامبر صلى الله عليه و آله در آستانه ماه رمضان بيان فرموده، آمده است كه امام على عليه السلام در حين آن خطبه پرسيد: يا رَسُولَ اللَّهِ!، ما أَفْضَلُ الْأَعْمالِ فِى هذَا الشَّهْرِ؟ فَقَالَ: يا أَبَا الْحَسَنِ! أَفْضَلُ الْأَعْمالِ فى‏ هَذَا الشَّهْرِ الْوَرَعُ عَنْ مَحارِمِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ. اى پيامبر خدا! بهترين كارها در اين ماه چيست؟ فرمود: اى أباالحسن! بهترين كارها در اين ماه، پرهيز از محرّمات الهى است. به همين مناسبت درباره واژه رمضان از ريشه رَمَضَ و رَمَضى‏، دو معنا بيان شده است: 1- بارانى كه اول پاييز مى‏بارد و هوا را از خاك و غبارهاى تابستان پاك مى‏كند. 2- داغى سنگ و شن ريزه كه از شدّت گرماى آفتاب بدن را مى‏سوزاند. بسيارى از روايات اين نامگذارى را به سبب نقش ماه رمضان در پاكسازى آئينه جان از آلودگى‏هاى گناه و شويندگى روان از زنگار خطاها دانسته‏اند. پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله فرمود: وَ إِنَّمَا سُمِّىِ رَمَضَانُ رَمَضَانُ لِأَنَّهُ تُرْمَضُ فِيهِ الذُّنُوبُ أَىْ تُحْرَقُ. و همانا رمضان را رمضان ناميده‏اند؛ زيرا گناهان در آن زدوده مى‏شود، يعنى مى‏سوزد. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏ 11 ، ص: 305 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2