بسيار ى از مردم قدر نعمت سلامت را نمی‏دانند، مگر موقعى كه آن نعمت از دستشان برود و بيمار شوند. امام صادق (علیه السلام) فرمود: العافيه نعمه خفيه اذا وجدت نسيت و اذا عدمت ذكرت. عافيت نعمتى است پنهان، وقتى يافت می‏شود، فراموش می‏گردد و چون از كف می‏رود، به ياد می‏آيد.

اوليا ى بزرگ الهى همواره متوجه نعمت تندرستى و سلامت بوده و شكر آن نعمت را در پيشگاه بار ى تعالى به جاى می‏آوردند و از خداوند می‏خواستند كه در آينده نيز سلامت و تندرستى را روزى آنان قرار دهد. افرادى كه بر اثر بيمار ى متوجه ارزش سلامتى شده‏اند، دعا می‏كنند كه خداوند سلامتى را به آنان برگرداند و از آن نعمت بزرگ دوباره برخوردارشان سازد. امام زين‏العابدين (علیه السلام) از خداوند درخواست صحت می‏نمايد و به عرض می‏رساند: تندرستى و صحتى را درخواست می‏كنم كه در راه عبادتت به كار برده شود: و ارزقنى صحه فى عباده. بار الها! به من تندرستى و سلامت عطا فرما تا در راه عبادتت مصروف گردد.

همه‏ ى مردم به طور طبيعى خواهان سلامت و تندرستى هستند و از بيمار ى، هر چند خفيف باشد، ناراضى و گريزان‏اند، ولى هدف افراد در اين خواسته متفاوت است،

**بعضى دستگاه تعقل و تفكر خود را در مطالعه‏ ى نظام حكيمانه‏ ى عالم و شناخت آفريدگار توانا به كار نبسته، عالم را پديده‏ ى تصادف و اتفاق پنداشته و به عوالم ماورا ى طبيعت عقيده ندارند، اينان انسان را فقط از ديدگاه ماد ى و لذت‏گرايى می‏نگرند و پيرو خواسته‏ها ی خويش هستند، تندرستى و سلامت را برا ى آن می‏خواهند كه بتوانند با نشاطى بيشتر و رغبتى فزونتر تمنيات حيوانى خود را هر چه بيشتر و بهتر اقناع نمايند. قرآن در معرفى اين گروه فرموده است: لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لايبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها اولئك كالانعام بل هم اضل. اينان دستگاه تعقل و تفكر دارند، اما آن را در فهم و درك حقايق به كار نمی‏گيرند، چشم دل دارند، ول ى از آن برا ى ديدن واقعيتها استفاده نمی‏كنند، گوش دل دارند، اما نمی‏خواهند سخنان حق را بشنوند. اينان گر چه به صورت انسان‏اند، ولى در واقع همانند چهارپايان‏اند، بلكه گمراهتر از آنها.

**گروه ديگر عقل را به كار بسته، در نظام جهان فكر كرده و اذعان نموده‏اند كه محال است اين عالم منظم و حساب شده، بدون آفريدگار عالم و حكيم به وجود آمده باشد، از اين رو نظريه‏ ى ماديون را باطل شناخته و به الهيون پيوسته ‏اند، اما در اين باره فكر نكرده‏اند كه چرا خالق حكيم در كره‏ ى زمين فقط انسان را از مزايا ى عقل، هوش بسيار، قدرت تكلم، فراگرفتن علم به طور نامحدود، سلطه بر جهان طبيعت، و ديگر امور ى كه معيار ارزشها ى انسان ى است برخوردار نموده و حيوانات را از اين عطايا بى ‏نصيب آفريده است. آيا خداوند از خلقت انسان هدفى نداشته؟ آيا بشر عاقل در پيشگاه الهى مسئوليتى ندارد، و خلاصه آيا انسانها در زمين خودسر آفريده شده و می‏توانند مرتكب هر ناروايى شوند. قرآن در اين باره فرموده: افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لاترجعون. آيا گمان می‏كنيد كه شما را بيهوده خلق نموده‏ايم و به سو ى ما برنمی‏گرديد؟ اين گروه گر چه الهى هستند، ولى عملا همانند ماديون قدم برمی‏دارند و چون به دعوت پيمبران اله ى توجه ننموده‏اند، خويشتن را يله و رها می‏پندارند و نعمت سلامت را برا ى اقناع بعد حيوانى خويش می‏خواهند و بس. رسول اكرم (ص) فرمود: كسى كه نعمت الهى را درباره‏ ى خود منحصر به خوردنيها و نوشيدنيها و پوشيدنيها بداند، عملش نارسا و كوتاه است و عذابش نزديك.

** گروه سوم كسانى هستند كه به آفريدگار جهان ايمان دارند، دعوت پيمبر خداوند ( ص) را اجابت نموده، و به احكام الهى و حلال و حرامش معتقدند. اينان در مقام عمل از جهت ادا ى فرايض و ترك محرمات با هم تفاوت دارند، بسيار ى از آنها كم و بيش، اعمالشان مشوب به گناه است، برترين اين گروه، مسلمانان وظيفه‏شناس و درستكار ى هستند كه در انجام واجبات و پرهيز از گناهان كوشش و جديت بسيار دارند. اين گروه ممتاز همانند ساير مردم خواهان تندرستى و صحت ‏اند و هرگز نمی‏خواهند نعمت سلامتى را در راه ارتكاب كوچكترين گناه صرف نمايند، ولى بسيار ى از آنان آگاهانه يا ناآگاه در حال صحت و تندرستى به جلب ماديات حلال و اقناع تمنيات مشروع حيوانى بيش از جنبه‏هاى معنو ى و انسان ى ابراز علاقه می‏نمايند. امام زين‏العابدين (علیه السلام) از پيشگاه حضرت بارى تعالى تندرستى و صحتى را درخواست می‏كند كه فقط در راه عبادتش مصروف گردد و موجب تعالى معنوى و تكامل انسانيتش شود: و ارزقنى صحه فى عباده. بار الها! به من صحتى را روزى فرما كه در راه بندگى و عبادتت به كار برم.

سئوال : آيا می‏شود تمام اوقات سلامت يك انسان در عبادت مصروف گردد كه حضرت زين‏العابدين (علیه السلام) تندرستى و صحتى اينچنين را از پيشگاه الهى درخواست می‏نمايد؟ امام (ص) يك انسان زنده است و انسان زنده آب و غذا می‏خواهد، خواب و استراحت لازم دارد و خلاصه، شخص زنده بايد نيازها ى طبيعى خويش را برآورده سازد تا زنده بماند و بتواند قسمتى از اوقات سلامت خويش را در عبادت و بندگى خداوند بگذراند.

پاسخ: اگر عبادت را منحصر به نمازها و روزه‏ها ى واجب و مستحب و ديگر فرايض عباد ى از اين قبيل، كه تحققشان منوط به قصد قربت است بدانيم، سئوال سائل بجاست. اما اگر عبادت را به معناى وسيعى كه در شرع مقدس آمده در نظر بگيريم، انسان مسلمان می‏تواند تمام نيازها ى طبيعى و ديگر كارهايى را كه مرضى خداوند است، به قصد قربت و به منظور جلب رضاى او انجام دهد و بدين وسيله خداى را عبادت نمايد. قدر و منزلت اعمال مردم، وابسته به نيتهاى آنان است رسول اكرم (ص) فرمود: اعمال مردم تابع نيات آنهاست، اگر به قصد خدا و به قصد رسول خدا هجرت نموده، هجرتش در حساب بارى تعالى و پيمبر است و اگر هجرتش برا ى اين بوده كه از دنيا نصيبى عايدش گردد، يا زنى را به همسر ى خود درآورد، هجرتش برا ى چيز ى است كه به انگيزه‏ ى آن هجرت نموده است.

خالق توانا بشر را آفريده، او را به خواب و غذا نيازمند ساخته و در حفظ حيات و سلامت بدن مكلفش نموده است و ادا ى اين تكليف، بدون غذا خوردن و خوابيدن ميسر نيست. اگر غذا بخورد و استراحت بنمايد، به قصد حفظ حيات و سلامت تن يا به نيت لذت بردن يا برا ى نيرومند شدن، وظيفه‏ ى طبيعى انجام گرديده است. اما اگر نيتش اين باشد كه خداوند مرا به حفظ حيات و سلامتم مكلف نموده و من با قصد قربت و به منظور اطاعت از حضرت احديت غذا می‏خورم و استراحت می‏نمايم، اين عمل طبيعى از چنين انسان باايمانى كه به نيت قربت انجام داده، به حساب عبادات او محسوب می‏شود. رسول اكرم صل ى الله عليه و آله در عبارت كوتاهى به ابوذر غفار ى اين دستور را فرموده و او را به ادا ى اين عمل ايمان ى و انسانى متوجه نموده است: يا اباذر! ليكن لك فى كل شى‏ء نيه حتى فى النوم و الاكل. ا ى اباذر! به گونه‏ا ى باش كه در هر كار ى با نيت قدم بردار ى، حتى در خوابيدن و غذا خوردن.

روز ى رسول اكرم (ص) با چند نفر از اصحاب خود در نقطه‏ا ى نشسته بودند. حضرت جوانى را ديد چابك و قو ى كه اول صبح مشغول كار و فعاليت شده است. اصحاب گفتند: كاش او چابكى و جوانى خود را در راه خداوند صرف می‏نمود. حضرت فرمود: اين سخن را نگوييد، اگر اين مرد كار می‏كند كه نان به دست آورد و خويشتن را از اين و آن بى‏نياز نمايد، عملش در راه خداوند است، اگر پدر و مادر پير يا كودكان ضعيفى دارد و برا ى تامين زندگانى آنان كار می‏كند، عملش در راه خداوند است، اما اگر كار می‏كند تا مالى به دست آورد برا ى ثروت‏اندوز ى يا فخرفروشى، در راه شيطان قدم برمی‏دارد.

🔸 يك عمل با تفاوت نيت می‏تواند برا ى خدا باشد و می‏تواند برا ى شيطان. امام زين ‏العابدين (علیه السلام) كه خود معلم مكتب انسان‏ ساز ى اسلام است، قدرت دارد در كارها به گونه‏ اى نيت كند كه همه‏ ى اعمالش، حتى خوابيدن و غذا خوردنش، برا ى خداوند باشد و همه‏ ى آنها نزد بار ى تعالى در حساب عبادات امام ( ع) محسوب گردد. و ارزقنى صحه فى عباده. بار الها! به من صحتى را روزى فرما كه در راه بندگى و عبادتت به كار برم.🔸 🆔 @sahife2

#فرهنگ_کتاب_خوانی 📚#کتاب «چای خوش‌عطر پیرمرد» https://taaghche.com/book/7934738088 بر اساس #زندگینامه آیت الله سید حسن #مدرس #حدیث_سرو ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2