حضرت آیت الله #محفوظی : یکی از کشیش های نصرانی به حضور امام علی ( ع ) آمده ، عرض کرد : آیا آن زمان که به بندگی خدای خود می پردازی ، او را هم می بینی ؟ فرمود : وای بر تو ! خدایی را که نبینم ، بندگی نمی کنم . پرسید : چگونه او را دیده ای ؟ فرمود : لاتُدرِكُه العُيُون بِمُشاهدةِ الأبصار ، و لكن رَأتهُ القُلوب بحقائق الإيمان ؛ چشم ها او را با مشاهدهٔ ظاهری در نمی یابند ، بلکه دل ها او را بر اثر حقایق ایمانی خود مشاهده می کنند . شخص دعا کننده باید بداند که برای این مشاهدهٔ قلبی ، سه مرتبه است : علم الیقین ، عین الیقین و حقّ اليقين . اگر در مکانی ((آتش)) باشد و شما دود آن را از راه دور ببینید ، پی می برید که در آن جا آتش است . این (( علم الیقین )) است . اگر خود آتش را از نزدیک دیدید ، این (( عین الیقین )) است . اما گاهی به اندازه ای به آتش نزدیک می گردید که حرارت آن ، در شما اثر می گذارد . این (( حق الیقین )) است . آدمی ممکن است به خدای تعالی ایمان داشته باشد و بداند که همه جا ، حاضر و ناظر است ، ولی نه آن چنان که از ماسوی الله منقطع گشته باشد . این مرتبهٔ (( علم الیقین )) است . اما اگر ایمان قوی تری پیدا کند و از ماسوی الله منقطع گشته ، آثار توحید در افعالش پدید آید و دعایش مستجاب گردد ، این مرتبهٔ (( عین الیقین )) است . و اگر به مقامی برسد که آن را مقام شهود گویند و تصورّ آن ، برای همه کس ممکن نیست ، این (( حقّ الیقین )) است . در این مقام است که دعا کننده خود را با ذات اقدس حقّ ، در تماس می بیند ، بلکه خودی ، مشاهده نمی کند و همه ، او را می بیند ، اگر از اجابت دعاهایش هم لذّت برد ، برای این است که خداوند پاسخ او را داده است و این هزار مرتبه شیرین تر از انجام خواسته هایش می باشد . بر گرفته از کتاب عرفان و عیادت . 📒@sahifeh_Et