#رمانِ‌بامن‌بمان #پارت77🤍 تو کسی که خنده اش طعم زمستان میدهد/ من همان که ابتدایش بوی پایان میدهد/ خوب میدانم که یک شب ، یک شب بی انتها/ عشق روی دستهای بی کسم جان میدهد *** منتظر پشت شیشه اتاق ایستاده بود تسبیحش را در دستش فشرد و گفت:خدایا من ازاده رو از خودت میخوام....نذر میکنم اگه حالش خوب شه هرسال اربعین پیاده تا کربلا بریم دیگر طاقت درد کشیدن های ازاده را نداشت -یا امام حسین یه عمر به عشق خودت نوحه خوندم روضه خوندم حالاهم منت نمیزارم فقط بیا و روی منو زمین ننداز فردا عاشوراس تورو جون زینبت دعا کن ازاده خوب شه از خدا بخواه بهم برش گردونه دستی روی شانه اش قرار گرفت ک برگشت محمد:حالش چطوره؟ -دکترش گفت اگه تا فردا حالش بهتر نشه ممکنه دیگه هیچ وقت نتونه چشماشو باز کنه شدیدا مسموم شده خودش را در اغوش مردانه محمد انداخت:اشوبم محمد..اشوبم..برای حال دلم دعا کن..برای ازاده دعا کن -خدابزرگه..تنها کاری ک از دستمون برمیاد دعا کردنه از او جدا شد و گفت: -امیر علی خوبه؟ -مامان پیشش موند نرگس مضطرب گفت:بیچاره امیرعلی بدون ازاده دق میکنه محمد اخمی کرد و به کمیل اشاره کرد که نرگس با گریه سرشو تکون داد و پایین انداخت -راستی کمیل..امروز حاج رضا زنگ زد قرار بزاره امشب مسجدشون نوحه خونی کنی امشب شب عاشوراس بهش میگم حالت مساعد نیست و کنسلش میکنم... دستش را روی شانه ی محمد زد و گفت:نه میرم -ولی حالت خوب نیست -حال من اونجا بهتر میشه