#ذکر_روز جمعه ۴مهر ۱۳۹۹🌸 ۷صفر ۱۴۴۲🍁 ۲۵سپتامبر ۲۰۲۰🌹 🍂الهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم 🍂 ۱۰۰مرتبه 🦋 الهم الرزقنی یاری آقا🍁 التماس دعا 🌹

🦋🍁🦋🍁🦋😔 دلم تنگ کسی است ک بارها فرجِ مشکلاتم شد اما... هنوز فرجش را ندیده ام...! 🍁🦋🍁🦋🍁😔

🌹🍂🌹🍂🌹🍂🌹🍂 ب رسم هر جمعه ... دلم ب مستحبی خوش است ک جوابش واجب است: السلام علیک یا بقیه الله 🦋 🌹🍂🌹🍂🌹🍂🌹🍂

🌸☘🌸☘🌸☘🌸☘ 🌸☘🌸☘🌸 کاش بیایی آقایم... این جهان بی تو بهشت هم باشد... باز صفایی ندارد... 🌸☘🌸☘🌸☘🌸☘ 🌸☘🌸☘🌸

🌸🌸🌸 #نظرات_شما 🌸🌸🌸

چ اعضای باحالی خوش ب حال کانال 😂😂😂ممنون از لطفتون

حتما سعیمون رو میکنیم ❤️

انشاءالله ❤️

تشکر تشکر ❤️ از همراهی شماست🌸

خصوصیات حاج قاسم سلیمانی😍😍 از زبان فرمانده سپاه کرمان🌸🌸😁 حتما گوش بدید عالیییییییی هست ❤️❤️ #شهید_گمنام @sajadeh‌

خاطرات😭😭 عکس شهید ابراهیم همت 😍😍😍 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃 @sajadeh

کاش حالت را داشته باشم وقتی غلامی آقا را میکنی 😭😍 کاش مانند تو شهید بی سر شوم 🍃🥀🍃🥀🍃🥀🍃 #رفیق_شهید_نوید_صفری😍😍🥀🥀🥀 #شهید_گمنام 🌸🍃🌸🍃 @sajadeh

تو15سالگی باهم آشنا شدیم... تو15سالگی برای اولین بار گفتم عاشقتم و تو هم گفتی منم همینطور ... تو16سالگی بغلم کردی و گفتی دوستم داری ... تو17سالگی گوشه پارک دستمو محکم فشاردادی و بوسم کردی ... تو18سالگی خیلی خوشحال بودیم چون میتونستیم باهم ازدواج کنیم و تا ابد کنار هم باشیم... تو19سالگی یکم سرد شدی باهام ومن هرشب با فکرت بیدار می موندم و دلم میخواست بهت بگم که شبها بدون تو اصلا نمیگذره ... تو20سالگی بهم گفتی که تو لایق بهترازمنی وتوهمون 20سالگی ولم کردی و رفتی ... تو21سالگی درحالی که خبر نداشتم زنده ای یا نه دوستم زنگ زدو منو به عروسیش دعوت کرد ... تو22سالگی فهمیدم شوهر دوستم تویی ... تو23سالگی فهمیدم بچه دار شدی ... تو24سالگی فهمیدم اسم بچت اسم دوست دختریه كه قبل از من داشتي ... تو25سالگی فهمیدم منو هیچوقت دوستم نداشتی ...🙃 حالا30ساله شدم و همه ی این سالها به یاد تو گذروندم وصدای توهرروز ازطبقه بالایی که قربون صدقه دخترت میرفتی میومد ... 38سالمه ودخترت 15سالشه ... و با یه پسری دوست شده ... خیلی هم همو دوست دارن،هرروز میاد برام از خاطره هاشون تعریف میکنه،آخه همدم دخترت منم! ته چشمهات میشه یه ترسی رو حس کرد ... حالا 43سالمه و دختر 20سالت اومده توبغلم گریه میکنه،چون پسرم  ولش کرده .... :))))) و حالا توی سن 44 سالگی ازت یه سوالی دارم... عشق پونزده سالگی من،فقط بهم بگو: می ارزید؟؟؟؟؟🙃 #فرامـوش_نـکنـیـد_زمـیـن_خیلی_گـرده @sajadeh

#حدیث_عشق @sajadeh

📝#رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_بیست_و_دوم مادر با دیدن چهره‌ی به غم نشسته‌ام، صورت در هم کشید و با مهربانی به سراغم آمد: «قربونت بشم دخترم! چرا با خودت اینجوری می‌کنی؟» از کلام مادرانه‌اش، باز بغضی مظلومانه در گلویم ته نشین شد. کنار لعیا که دست از پاک کردن ماهی کشیده و با چشمانی غمگین به من خیره شده بود، روی صندلی میز غذاخوری نشستم و سرم را پایین انداختم. مادر مقابلم نشست و ادامه داد: «هر چی خدا بخواد همون میشه! توکلت به خدا باشه!» لعیا چاقو را روی تخته رها کرد و با ناراحتی گفت: «ای کاش لال شده بودم و اینا رو معرفی نمی‌کردم!» و با حالتی خواهرانه رو به من کرد: «الهه! اصلاً اگه تو بخوای من خودم بهشون میگم نه! یه جوری که بابا هم متوجه نشه. فکر می‌کنه اونا نپسندیدن و دیگه نیومدن. خوبه؟» از اینهمه مهربانی‌اش لبخندی زدم که مادر پاسخش را داد: «نه مادر جون! کوه به کوه نمی‌رسه، ولی آدم به آدم می‌رسه. اگه یه روزی بابا بفهمه، غوغایی به پا می‌کنه که بیا و ببین!» و باز روی سخنش را به سمت من گرداند: «الهه! تو الآن نمی‌خواد بهش فکر کنی! بذار یکی دو روز بگذره، خوب فکرات رو بکن تا ببینیم خدا چی می‌خواد.» خوب می‌دانستم مادر هم می‌خواهد من زودتر سر و سامان بگیرم، گرچه مثل پدر بد اخلاقی نمی‌کرد و تنها برای خوشبختی‌ام به درگاه خدا دعا می کرد. با برخاستن صدای اذان، وضو گرفتم و به اتاقم رفتم. چادر نمازم را که گشودم، باز بغضم شکست و اشکم جاری شد. طوری که لحظه‌ای در نماز، جریان اشکم قطع نشد اما در عوض دلم قدری قرار گرفت. نمازم که تمام شد، همچنانکه رو به قبله نشسته بودم، سرم را بالا گرفتم و با چشمانی که از سنگینی لایه اشک همه جا را شبیه سراب می‌دید، به سقف اتاق که حالا آسمانِ من شده بود، نگاه می‌کردم. آنچنان دلم در هوای مناجات با خدا پرَ پرَ می‌زد که حضورش را در برابرم احساس می‌کردم و می‌دانستم که به دردِ دلم گوش می‌کند. نمی‌دانم این حال شیرین چقدر طول کشید، اما به قدری فراخ بود که هر آنچه بر دلم سنگینی می‌کرد، در پیشگاهش بازگو کرده و از قدرت بی‌منتهایش بخواهم تا دیگر خواستگاری درِ خانه‌مان را نزند مگر آن کسی که حضورش مایه آرامش قلبم باشد! آرزویی که احساس می‌کردم نه از ذهنم به زبانم که از آسمان به قلبم جاری شده است! ساعتی از اذان گذشته بود که محمد و عطیه هم رسیدند و فضای خانه حسابی شلوغ شد. پدر و ابراهیم و محمد از اوضاع انبار خرما می‌گفتند و عبدالله فقط گوش می‌کرد و گاهی هم به ساجده تمرین نقاشی می‌داد. جمع زن‌ها هم در آشپزخانه مشغول مهیا کردن شام بودند و البته صحبت‌هایی درِگوشی که در مورد خواستگار امروز، بین لعیا و عطیه رد و بدل می‌شد و از ترس اینکه مبادا پدر بشنود و باز آشوبی به پا شود، در همان حد باقی می‌ماند. بوی مطبوع غذای دستپخت مادر در اتاق پیچیده و اشتهای میهمانان را تحریک می‌کرد که با آماده شدن ماهی کباب‌ها، سفره را پهن کردم. ترشی و ظرف رطب را در سفره چیدم که لعیا دیس غذا را آورد. با آمدن مادر و عطیه که سبد نان را سر سفره می‌گذاشت، همه دور سفره جمع شدند و هنوز چند لقمه‌ای نخورده بودیم که کسی به درِ اتاق زد. #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_بیست_و_سوم نگاه‌ها به سمت در چرخید که عبدالله چابک از جا پرید تا در را باز کند و لحظاتی بعد بازگشت و یکسر به سمت کمد دیواری رفت که مادر پرسید: «چی شده؟» عبدالله همچنانکه در طبقات کمد به دنبال چیزی می‌گشت، پاسخ داد: «آقا مجیده! آچار می‌خواد. میگه شیر دستشویی خراب شده.» که مادر با ناراحتی سؤال کرد: «اونوقت تو این بنده خدا رو دمِ در نگه داشتی که براش آچار ببری؟» عبدالله دست از جستجو برداشت و متعجب پرسید: «خُب چی کار کنم؟» مادر از جا بلند شد و در حالیکه به سمت چوب لباسی می‌رفت تا چادرش را سر کند، اعتراض کرد: «بوی غذا تو خونه پیچیده، تعارف کن بیاد تو!» عبدالله که تازه متوجه شده بود، کمد را رها کرد و به سرعت به سمت در بازگشت. لقمه نانی را که برداشته بودم، دوباره در سفره گذاشتم و برای سر کردن چادر به اتاق رفتم. چادرم را که سر کردم، در آیینه نگاهی به چهره‌ام انداختم. صورتم از شدت گریه‌های ساعتی پیش پژمرده شده بود و سفیدی چشمانِ پُف کرده‌ام، به سرخی می‌زد. دوست نداشتم او مرا با این رنگ و رو ببیند، ولی چاره‌ای نداشتم و باید با همین صورت افسرده به اتاق باز می‌گشتم. چند دقیقه‌ای گذشت و خبری از عبدالله و آقای عادلی نشد که محمد خندید و گفت: «فکر کنم روش نمیشه بیاد تو!» و حرفش تمام نشده بود که بلاخره عبدالله او را با خودش آورد. با لحنی گرم و صمیمی به همه سلام کرد و با نجابت همیشگی‌اش آغاز کرد: «شرمنده! نمی‌خواستم مزاحم بشم. ولی شیر دستشویی آشپزخونه خراب شده بود...» که مادر با مهربانی به میان حرفش آمد: «حالا برای درست کردن شیر وقت زیاده. بفرمایید سر سفره، شما هم مثل پسرم می‌مونی.» در برابر مهربانی مادر، صورتش به خنده‌ای ملیح گشوده شد و با گفتن «خیلی ممنونم!» سر سفره، جایی که عبدالله بین خودش و محمد برایش باز کرده بود، نشست. مادر بشقابی غذا کشید و با خوشرویی به دست آقای عادلی داد و گفت: «شاید مثل غذاهای خودتون خوشمزه نباشه! ولی ناقابله.» که لبخندی زد و جواب داد: «اختیار دارید حاج خانم! اتفاقاً غذاهای بندر خیلی خوشمزه‌اس!» محمد ظرف ترشی را جلوتر کشید و با خنده گفت: «با ترشی بخور، خوشمزه‌ترم میشه!» سپس دستی روی پای آقای عادلی زد و پرسید: «حالا خودت یاد گرفتی غذای بندری درست کنی؟» از این سؤال محمد، خندید و گفت: «هنوز نه، راستش یه کم سخته!» ابراهیم همانطور که برای ساجده لقمه می‌گرفت، با شیطنت جواب داد: «باید بیای پیش مامان، بهترین غذاهای بندری رو بهت یاد میده!» و پدر علاقه خاصی به کسب و کار داشت که بحث را عوض کرد و پرسید: «وضع کار چطوره آقا مجید؟» و او تنها به گفتن «الحمدالله!» اکتفا کرد که پدر دوباره پرسید: «از حقوقت راضی هستی؟» لحظه‌ای مکث کرد و سپس با صدایی آکنده از رضایت پاسخ داد: «خدا رو شکر! خوبه! کفاف زندگی من رو میده حاج آقا.» که ابراهیم مثل اینکه یاد چیزی افتاده باشد، خندید و رو به محمد کرد: «محمد! عصری نبودی ببینی این پسره چجوری از حقوقش حرف می‌زد! اگه همسایه‌مون نبود، خیال می‌کردم پسر امیر کویته!» محمد لقمه‌اش را قورت داد و متعجب پرسید: «کی رو می‌گی؟» و ابراهیم پاسخ داد: «همین لقمه‌ای که عیال بنده گرفته بود!» زیر چشمی به پدر نگاه کردم و دیدم با آمدن نام خواستگار، دوباره هاله‌ای از اخم صورتش را پوشانده است که لعیا همچنانکه خُرده‌های غذا را از روی پیراهن ساجده جمع می‌کرد، پاسخ کنایه ابراهیم را با دلخوری داد: «من چه لقمه‌ای گرفتم؟!!! من فقط راوی بودم.» محمد که به کلی گیج شده بود، پرسید: «قضیه چیه؟» #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

📖 #رمان_جان _شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_بیست_و_چهارم ابراهیم چربی غذا را از دور دهانش پاک کرد و با خونسردی جواب داد: «هیچی بابا، امروز پسر این همسایه بالایی‌مون اومده بود خواستگاری الهه.» جمله‌ای که از زبان ابراهیم جاری شد، بی‌آنکه بخواهم سرم را بالا آورد و نگاهم را به میهمانی چشمان آرام این مرد غریبه بُرد و دیدم نگاه او هم به استقبالِ آمدنم، در ایوان مژگانش قد کشیده و بی‌آنکه پلکی بزند، تنها نگاهم می‌کند. شاید چند لحظه بیشتر طول نکشید، گرچه طولانی‌ترین پیوندی بود که از روز ورودش به این خانه، بین چشمانمان جان گرفته بود که سرم را پایین انداختم، در حالی که تا لحظه آخر، نگاه او همچنان بر چشمان پف کرده و سرخم خیره مانده بود. نمی‌توانستم تصور کنم با شنیدن این خبر و دیدن این صورت پژمرده، چه فکری می‌کند که به یکباره به خودم آمدم و از اینکه نگاهم برای لحظاتی به نگاه مردی جوان گره خورده بود، از خدای خودم شرم کردم. از اینکه بار دیگر خیالش بی‌پروا و جسورانه به قلبم رخنه کرده بود، جام ترس از گناه در قلبم پیمانه شد و از دنیای احساس خارج که نه، فرار کردم. انگار دوباره به فضای اتاق بازگشته باشم، متوجه صدای محمد شدم که در پاسخ ابراهیم می‌گفت: «کی؟ همون پسر قد بلنده که پژو داره؟» و چون تأیید ابراهیم را دید، چین به پیشانی انداخت و گفت: «نه بابا، اون که به درد نمی‌خوره! اوندفعه اومده بودم خونه‌تون دیدمش. رفتارش اصلاً درست نیس!» مادر با نگرانی پرسید: «مگه رفتارش چطوریه محمد؟» که عبدالله به میان بحث آمد و گفت: «تو رو خدا انقدر غیبت نکنید!» از اینکه در مقابل یک مرد نامحرم، این همه در مورد خواستگارم صحبت می‌شد، گونه‌هایم گل انداخته و پوششی از شرم صورتم را پوشانده بود. احساس می‌کردم او هم از اینکه در این بحث خانوادگی وارد شده، معذب است که اینچنین ساکت و سنگین سر به زیر انداخته و شاید عبدالله هم حال ما را به خوبی درک کرده بود که می‌خواست با این حرف، بحث را خاتمه دهد. لعیا هم شاید از ترس پدر بود که پشت حرف عبدالله را گرفت: «راست میگه. وِل کنید این حرفارو. حالا شام بخوریم، برای حرف زدن وقت زیاده!» به محض جمع شدن سفره، آقای عادلی با لبخندی کمرنگ از مادر تشکر کرد: «حاج خانم! دست شما درد نکنه! خیلی خوش مزه بود!» ولی اثری از شادی لحظات قبل از شام در صدایش نبود و مادر با گفتن «نوش جان پسرم!» جوابش را به مهربانی داد که رو به عبدالله کرد و گفت: «شرمنده عبدالله جان! اگه زحمتی نیس آچار رو برام میاری؟» و با گفتن این جمله از جا بلند شد و دیگر تمایلی به ماندن نداشت که در برابر تعارف‌های مادر و عبدالله برای نشستن، به پاسخی کوتاه اکتفا کرد و سرِ پا ایستاد تا عبدالله آچار را برایش آورد. آچار را از عبدالله گرفت و به سرعت اتاق را ترک کرد، طوری که احساس کردم می‌خواهد از چیزی بگریزد. با رفتن او، مثل اینکه قفل زبان محمد بار دیگر باز شده باشد، شروع کرد: «من این پسره رو دیدم! اوندفعه که رفته بودیم خونه ابراهیم، سر جای پارک ماشین دعوامون شد!» و در برابر نگاه متعجب ما، عطیه شهادت داد: «راست میگه. کلی هم فحش بارِ محمد کرد!» سپس با خنده‌ای شیطنت‌آمیز ادامه داد: «نمی‌دونست ما فامیل لعیا هستیم. تو کوچه که دید جای ماشینش پارک کردیم، کلی به محمد بد و بیراه گفت.» پدر ساکت سر به زیر انداخته بود و هیچ نمی‌گفت و در عوض با هر جمله محمد و عطیه، انگار در دل من قند آب می‌کردند. با تمام وجود احساس می‌کردم گریه‌های هنگام نمازم، حاجتم را برآورده کرده است که لعیا با حالتی ناباورانه گفت: «اینا یکسالی میشه تو این آپارتمان هستن، من چیزی ازشون ندیدم!» و محمد جواب داد: «چی بگم زن داداش! اون شب که حسابی از خجالت من دراومد.» عبدالله در مقابل پدر، باد به گلو انداخت و برای اینکه کار را تمام کند، گفت: «راستش منم که دیدمش، اصلاً از رفتارش خوشم نیومد.» از چشمان مهربان مادر می‌خواندم از اینکه شاید این حرف‌ها نتیجه درگیری بین من و پدر را به نفع من تغییر دهد، خوشحال شده است، هرچند که نگرانی از آینده تنها دخترش همچنان در نگاهش موج می‌زد. محمد که از اوقات تلخی‌های عصر بی‌خبر بود، رو به من کرد و پرسید: «الهه! نظر خودت چیه؟» و عطیه که جزئیات ماجرا را از لعیا شنیده بود، با اطمینان جواب داد: «الهه اصلاً از پسره خوشش نیومده!» و هرچند نگاه غضب‌آلود پدر را برای خودش خرید، اما کار من را راحت کرد و همین صحبت‌های خودمانی، توانست نظر پدر را هم تغییر دهد و چند روز بعد که نعیمه خانم برای گرفتن جواب تماس گرفت، مادر با آوردن بهانه‌ای ماجرای این خواستگار را هم خاتمه داد. #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

#حدیث_عشق #تلنگر تقدیم به زخم و سکوت و صبر #مردان حقیقی #جنگ ، آنان که زخم های دیروز را امروز هم مرور می کنند 🌸 دیروز روز فدا شدن بود ، امروز روز فدایت شوم 🌸 دیروز با هم به دشمن می زدیم ، امروز برای هم می زنیم 🌸 دیروز برای #دین روی مین می رفتیم ، امروز برای کابین روی #دین می رویم 🌸 دیروز در اوج #گمنامی' پاتک می زدیم ، امروز برای #شهرت و مقام«ج .ف. ت. ک» 🌸 دیروز جزیره ی #مجنون را دیوانه کردیم ...اما... امروز #مجنون جزیره ایم...😔😔😔 🌺 آنجا برای #شهادت سبقت می گرفتیم ، اینجا برای ریاست👌🏻 🌺 آنجا همه چیز #صلواتی بود...اینجا همه چیز قروقاطی... 👌🏻 🌺 آنجا با #خدا دست می دادیم ، اینجا #خدا را از دست می دهیم...😔😔 🌺 آنجا همه چیز را با #خدا میخواستیم ، اینجا همه چیز را با #خدعه😔 🌸 دیروز روز #تفنگ بود و جنگ ، امروز روز فهم است و #فرهنگ 👌🏻 #التماس_دعای_تفکر ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹@sajadeh🌹

📗کتاب صوتی #ذوالفقار "برش هایی از خاطرات شفاهی شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی" قسمت 7⃣ ❤️❤️

بسم الله الرحمن الرحیم 🍂چ وجود نقش دیوار... و چ آدمی ک با او... سخنی ز عشق گویند... و در او اثر نباشد...🍂 🦋صبحتون سرشار از عشق ب یگانه معشوق 🦋 ❤️🦋❤️🦋❤️

#ذکر_روز شنبه ۵مهر ۱۳۹۹🍁 ۸صفر ۱۴۴۲🌸 ۲۶سپتامبر ۲۰۲۰☘ یا رب العالمین 🦋۱۰۰مرتبه التماس دعا 🌹

🦋☘🦋☘🦋☘🦋 کجایند مردان بی ادعا...!