«عمرسعد» آدم عجیبی‌ست. آدم فڪر نمی‎ڪند ڪسی مثل او فرمانده‎ی تاریڪــــــــــترین سپاه تاریخ بشود. ماها تصور می‎ڪنیم سردسته‌ی آدم‌هایی که مقابل امام حسین(ع) می‎ایستند، باید خیلی آدم عجیب و غریبی توی ظلم و قساوت باشد. ظاهراً امــــــــــا این‌طور نیست. عمرسعد، خیلی هم آدم دور از دسترس و غریبی نیست. ماها شاید شبیه «شمر» نباشیم یا نشویم هیــــــــــچ‌وقت، امــــــــــا رگه‌هایی از شخصیت عمرسعد را خیلی‌هایمان داریم. رگه‌هایی که وسط معرڪه می‌تواند آدم را تا لبه‌ی پرت‌گاه ببرد. از همان لحظه‌ی اول ورود به ڪربلا شڪ دارد به آمدنش، به جنگیدنش با حسین علیه‌السلام. حتی جایی آرزو ڪرده ڪه ڪاش خدا من را از جنگیدن با حسین نجات بدهد. عمر سعد «عِلم» دارد. «علم» دارد به این‌ڪه حسین حق است. به این‌‎ڪه جنگیدن با حسین، یعنی قرار گرفتن در سپاه باطل. امــــــــــا چیزهایی هست ڪه وقت «عمل» می‌لنگاندش: زن و بچه‌اش، مال و اموالش،‌ خانه و زندگی‌اش و مهم‌تر از همه‌ی این‌ها.. گندم‌های ری؛ وعده‌ی شیرین فرمانداریِ ری. شب دهم امام می‌ڪِشدش ڪنار، حرف می‌زند با او؛ حتی دعوتش می‌ڪند به برگشتن. می‌گوید: می‌ترسم خانه‌ام را خراب کنند،‌ امام جواب می‎دهد: خانه‌ی دیگری می‌‎سازم برایت. می‎گوید؛ می‎ترسم اموالم را مصادره ڪنند! امام دوباره می‎گوید: بهتر از آن‌ها را در حجاز به تو می‎دهم. می‎گوید نگران خانواده‌ام هستم، ‌نڪند آسیبی به آن‌ها برسانند... ماها هم «شڪ» داریم، همیشه در رفت و آمدیم بین حق و باطل. با آن‌ڪه به حقّانیت حق واقفیم. مال و جان و زندگی و موقعیت‌مان را خیلی دوست داریم؛‌ از دست دادنشان خیلی برایمان نگران‌ڪننده است. و این‌ها نشانه‌های خطرناڪی‌ هستند. نشانه‌های سیاهی از شباهت ما با عمرابن‌سعد‌ابن‌ابی‌وقاص. هزاری هم ڪه هر بار توی زیارت عاشورا لعنتش ڪنیم. عمرسعد از آن خاکستری‎هایی بود ڪه ڪربلا تڪلیفشان را با خودشان معلوم ڪرد. رفت و آمد میان سیاهی و سفیدی تمام شد دیگر. رفت تا عمق سیاهی‌ها و دیگر همان‌جا ماند.. #کمی_تفکر