دریا دل باش جوری که با یه سنگ کوچیک، که به سمتت پرتاب میشه مواج نشی... بهش میگن #سعه_صدر

✍ #تنهامیان‌داعش قسمت 4⃣3⃣ ...نارنجکِ در دستم حرفی برای گفتن باقی نگذاشته بود، شاید می‌ترسیدند داعشی باشم و من نفسی برای دفاع از خود نداشتم که نارنجک را روی زمین رها کردم، دستانم را به نشانه تسلیم بالا بردم و نمی‌دانستم از کجای قصه باید بگویم که فقط اشک از چشمانم می‌چکید. همه اسلحه‌هایشان را به سمتم گرفته و یکی با نگرانی نهیب زد: «انتحاری نباشه!» زیبایی و آرامش صورت‌شان به نظرم شبیه عباس و حیدر آمد که زخم دلم سر باز کرد، خونابه غم از چشمم جاری شد و هق هق گریه در گلویم شکست. با اسلحه‌ای که به سمتم نشانه رفته بودند، مات ضجه‌هایم شده و فهمیدند از این پیکر بی‌جان کاری برنمی‌آید که اشاره کردند از خانه خارج شوم. دیگر قدم‌هایم را دنبال خودم روی زمین می‌کشیدم و می‌دیدم هنوز از پشت با اسلحه مراقبم هستند که با آخرین نفسم زمزمه کردم: «من اهل آمرلی هستم.» و هنوز کلامم به آخر نرسیده، با عصبانیت پرسیدند: «پس اینجا چیکار می‌کنی؟» قدم از خانه بیرون گذاشتم و دیدم دشت از ارتش و نیروهای مردمی پُر شده و خودروهای نظامی به صف ایستاده اند که یکی سرم فریاد زد: «با داعش بودی؟» و من می‌دانستم حیدر روزی همرزم‌شان بوده که به سمت‌شان چرخیدم و مظلومانه شهادت دادم: «من زن حیدرم، همون‌که داعشی‌ها شهیدش کردن!» ناباورانه نگاهم می‌کردند و یکی پرسید: «کدوم حیدر؟ ما خیلی حیدر داریم!» و دیگری دوباره بازخواستم کرد: «اینجا چی کار می‌کردی؟» با کف هر دو دستم اشکم را از صورتم پاک کردم و آتش مصیبت حیدر خاکسترم کرده بود که غریبانه نجوا کردم: «همون که اول اسیر شد و بعد…» و از یادآوری ناله حیدر و پیکر دست و پا بسته‌اش نفسم بند آمد، قامتم از زانو شکست و به خاک افتادم. کف هر دو دستم را روی زمین گذاشته و با گریه گواهی می‌دادم در این مدت چه بر سر ما آمده است که یکی آهسته گفت :«ببرش سمت ماشین.» و شاید فهمیدند منظورم کدام حیدر است که دیگر با اسلحه تهدیدم نکردند، رزمنده‌ای خم شد و با مهربانی خواهش کرد: «بلند شو خواهرم!» با اشاره دستش پیکرم را از روی زمین جمع کردم و دنبالش جنازه‌ام را روی زمین می‌کشیدم. چند خودروی تویوتای سفید کنار هم ایستاده و نمی‌دانستم برایم چه حکمی کرده‌اند که درِ خودروی جلویی را باز کرد تا سوار شوم. در میان اینهمه مرد نظامی که جمع شده و جشن شکست محاصره آمرلی را هلهله می‌کردند، از شرم در خودم فرو رفته و می‌دیدم همه با تعجب به این زن تنها نگاه می‌کنند که حتی جرأت نمی‌کردم سرم را بالا بیاورم. از پشت شیشه ماشین تابش خورشید آتشم می‌زد و این جشن آزادی بدون حیدر و عباس و عمو، بیشتر جگرم را می‌سوزاند که باران اشکم جاری شد و صدایی در سکوتم نشست: «نرجس!» سرم به سمت پنجره چرخید و نه فقط زبانم که از حیرت آنچه می‌دیدم حتی نفسم بند آمد. آفتاب نگاه عاشقش به چشمانم تابید و هنوز صورتم از سرمای ترس و غصه می‌لرزید. یک دستش را لب پنجره ماشین گرفت و دست دیگرش را به سمت صورتم بلند کرد. چانه‌ام را به نرمی بالا آورد و گره گریه را روی تار و پود مژگانم دید که نگران حالم نفسش به تپش افتاد: «نرجس! تو اینجا چی‌کار می‌کنی؟» باورم نمی‌شد این نگاه حیدر است که آغوش گرمش را برای گریه‌هایم باز کرده، دوباره لحن مهربانش را می‌شنوم و حرارت سرانگشت عاشقش را روی صورتم حس می‌کنم. با نگاهم سرتاپای قامت رشیدش را بوسه می‌زدم تا خیالم راحت شود که سالم است و او حیران حال خرابم نگاهش از غصه آتش گرفته بود… چانه‌ام روی دستش می‌لرزید و می‌دید از این معجزه جانم به لب رسیده که با هر دو دستش به صورتم دست کشید و عاشقانه به فدایم رفت: «بمیرم برات نرجس! چه بلایی سرت اومده؟» و من بیش از هشتاد روز منتظر همین فرصت بودم که بین دستانش صورتم را رها کردم و نمی‌خواستم اینهمه مرد صدایم را بشنوند که در گلویم ضجه می‌زدم و او زیر لب حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) را صدا می‌زد. هر کس به کاری مشغول بود و حضور من در این معرکه طوری حال حیدر را به هم ریخته بود که دیگر موقعیت اطراف از دستش رفت، در ماشین را باز کرد و بین در مقابل پایم روی زمین نشست. هر دو دستم را گرفت تا مرا به سمت خودش بچرخاند و می‌دیدم از غیرت مصیبتی که سر ناموسش آمده بود، دستان مردانه‌اش می‌لرزد. اینهمه تنهایی و دلتنگی در جام جملاتم جا نمی‌شد که با اشک چشمانم التماسش می‌کردم و او از بلایی که می‌ترسید سرم آمده باشد، صورتش هر لحظه برافروخته‌تر می‌شد. می‌دیدم داغ غیرت و غم قلبش را آتش زده و جرأت نمی‌کند چیزی بپرسد که تمام توانم را جمع کردم و تنها یک جمله گفتم: «دیشب با گوشی تو پیام داد که بیام کمکت!» ادامه دارد...

گفت؛ بخدا امام حسین هم راضی نیست ، امسال . مجلسِ عزاداری... گفتم ؛ امام حسین همان موقع هم راضی نبود! همان شب که بیعت برداشت از همراهان و گفت در تاریکی شب بروید و نمانید. حکایت #حسین حکایت عاشقی‌ست.❤️ ✍ پ،ن؛ امام حسین راضی نیست جونت رو الکی به خطر بندازی اما اولا هیئت رفتن و برگزاری مراسم الکی نیست ، روح انسان و حقیقت اسلام رو زنده نگه میداره دوما خطر هیئت که بارعایت کاملِ پرتکل ها اجرا میشه بیشتره یا سواحل شمال و جشن های آنچنانی و بی پایه شما؟ 🙄

در حالی که تو مراسمات مذهبی تمام جوانب سنجیده میشه‌،نمیدونم چرا بعضیا تا اسم اسلام و شیعه میاد یاد سلامتی مردم می‌افتن!! از جاده های شمال و سواحل خبر ندارید یا تو کیش ، قشم و شمال کرونا از حجاب دریده شده شما شرم میکنه بیاد!!؟ احتمالا کرونا یه ویروس کاملا مذهبیه😒

زمان بر امتحان من و تو می‌گردد، تا ببیند که چون صدای هَل مِن ناصِرِ امامِ عشق بر خیزد چه می‌ڪنیم! #شهید‌آوینی🌱

وقتے #مادر گریه میکند یعنی هنوز امیدی هست اما وقتی #پدر گریه میکند یعنی دیگر راه امیدی نیس😔 #پدرشهیدمحسن_حججی 🌷یادش با ذکر #صلوات

جاے شهید محسن دین شعاری خالی که میگفت: من راهم را انتخاب کرده ام و امیدوارم که شماهم درست خط مرا که پیروی از ولایت فقیه و برگزیدن شهادت است را انتخاب کنید 🌷یادش با ذکر #صلوات

#غرور، دام خطرناک شیطان🚷

صورت دختر بچه سه ساله این شکلیه؛ اگه یه مرد جنگی بهش سیلی بزنه چه شکلی می‌شه؟! 😭 🍂غیرتت حتی اجازه نمیده این پیام رو تاآخر بخونی..! ، ببین چقدر پست بودن اونایی که این کار رو کردن و سیلی به سه ساله ارباب زدن😔 رفیق ؛ هروقت فکر گناه به سرت زد ، بدون باانجامش داری اعمالی رو انجام میدی که به این حرومی ها نزدیکت میکنه اما با پس زدنش و رو آوردن به خدا ؛ زندگیت امام حسینی میشه و شرمنده نگاه سه ساله ارباب نمیشی نگو گناهام زیاده ، تو از حر گناهکار تر نیستی! #انتخاب‌باخودته نگو بار آخره که میخوام انجامش بدم ، بار آخرتت رو سنگین نکن 🚷 از همین الان تصمیم بگیر سپاه امام حسین یا سیاهی لشکر یزید !؟

بدون چشم داشت محبت کنید بارانی ازعشق باشید... که بارش آن دلهای غمگین راشاد میگرداند شهید سید جواد اسدی🌷

یه قسم دادن هایی خیلی قشنگن! مثل، الهی به نماز شب سیده زینب سلام الله

ما روضه ی حسین‌ شنیدیمو زنده ایم... ما را به سخت جانیِ خود این گمان نبود... #وصله_ی_ناجور...

گفت: امسال محرم حال سالهای قبل رو نداره...! و جواب ماندگار مهدی رسولی: ما عبدالحال نیستیم، عبدالله هستیم... #ما_ملت_امام_حسینیم

ایها الناس! بدانید و آگاه باشید... جواز زیارت اربعین، همین حسین حسین گفتناست!

✍چقدر زورش زیاد می‌شود دل وقتی که دلتنگ می‌شود...😔 پنجشنبه است و یادت میان جان، غوغا به پا کرده است باز...💔

اگه همدیگه رو گم کردیم، قرارمون باشه کفشداری باب زینبیه... هرجا بودی ساعت ۱۰ خودتو برسون اونجا... از جذابترین دیالوگ های رد و بدل شده بین زائرا توی حرم...☺️

✍#تنهامیان‌داعش قسمت 5⃣3⃣ ....اینهمه تنهایی و دلتنگی در جام جملاتم جا نمی‌شد که با اشک چشمانم التماسش می‌کردم و او از بلایی که می‌ترسید سرم آمده باشد، صورتش هر لحظه برافروخته‌تر می‌شد. می‌دیدم داغ غیرت و غم قلبش را آتش زده و جرأت نمی‌کند چیزی بپرسد که تمام توانم را جمع کردم و تنها یک جمله گفتم: «دیشب با گوشی تو پیام داد که بیام کمکت!» و می‌دانست موبایلش دست عدنان مانده که خون غیرت در نگاهش پاشید، نفس‌هایش تندتر شد و خبر نداشت عذاب عدنان را به چشم دیده‌ام که با صدایی شکسته خیالش را راحت کردم: «قبل از اینکه دستش به من برسه، مُرد!» ناباورانه نگاهم کرد و من شاهدی مثل امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) داشتم که میان گریه زمزمه کردم: «مگه نگفتی ما رو دست امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) امانت سپردی؟ به‌خدا فقط یه قدم مونده بود…» از تصور تعرض عدنان ترسیدم، زبانم بند آمد و او از داغ غیرت گُر گرفته بود که مستقیم نگاهم می‌کرد و من هنوز تشنه چشمانش بودم که باز از نگاهش قلبم ضعف رفت و لحنم هم مثل دلم لرزید:«زخمی بود، داعشی‌ها داشتن فرار می‌کردن و نمی‌خواستن اونو با خودشون ببرن که سرش رو بریدن، ولی منو ندیدن!» و هنوز وحشت بریدن سر عدنان به دلم مانده بود که مثل کودکی از ترس به گریه افتادم و حیدر دستانم را محکم‌تر گرفت تا کمتر بلرزد و زمزمه کرد: «دیگه نترس عزیزدلم! تو امانت من دست امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بودی و می‌دونستم آقا خودش مراقبته تا من بیام!» و آنچه من دیده بودم حیدر از صبح زیاد دیده و شنیده بود که سری تکان داد و تأیید کرد: «حمله سریع ما غافلگیرشون کرد! تو عقب نشینی هر چی زخمی و کشته داشتن سرشون رو بریدن و بردن تا تلفات‌شون شناسایی نشه!» و من می‌خواستم با همین دست لرزانم باری از دوش دلش بردارم که عاشقانه نجوا کردم: «عباس برامون یه نارنجک اورده بود واسه روزی که پای داعش به شهر باز شد! اون نارنجک همرام بود، نمی‌ذاشتم دستش بهم برسه…» که از تصور از دست دادنم تنش لرزید و عاشقانه تشر زد: «هیچی نگو نرجس!» می‌دیدم چشمانش از عشقم به لرزه افتاده و حالا که آتش غیرتش فروکش کرده بود، لاله‌های دلتنگی را در نگاهش می‌دیدم و فرصت عاشقانه‌مان فراخ نبود که یکی از رزمنده‌ها به سمت ماشین آمد و حیدر بلافاصله از جا بلند شد. رزمنده با تعجب به من نگاه می‌کرد و حیدر او را کناری کشید تا ماجرا را شرح دهد که دیدم چند نفر از مقابل رسیدند. ظاهراً از فرماند‌هان بودند که همه با عجله به سمت‌شان می‌رفتند و درست با چند متر فاصله مقابل ماشین جمع شدند. با پشت دستم اشک‌هایم را پاک می‌کردم و هنوز از دیدن حیدر سیر نشده بودم که نگاهم دنبالش می‌رفت و دیدم یکی از فرمانده‌ها را در آغوش کشید. مردی میانسال با محاسنی تقریباً سپید بود که دیگر نگاهم از حیدر رد شد و محو سیمای نورانی او شدم. چشمانش از دور به خوبی پیدا نبود و از همین فاصله آنچنان آرامشی به دلم می‌داد که نقش غم از قلبم رفت. پیراهن و شلواری خاکی رنگ به تنش بود، چفیه‌ای دور گردنش و بی‌دریغ همه رزمندگان را در آغوش میگرفت و می‌بوسید. حیدر چند لحظه با فرماندهان صحبت کرد و با عجله سمت ماشین برگشت. ظاهراً دریای آرامش این فرمانده نه فقط قلب من که حال حیدر را هم بهتر کرده بود. پشت فرمان نشست و با آرامشی دلنشین خبر داد: «معبر اصلی به سمت شهر باز شده!» ماشین را به حرکت درآورد و هنوز چشمانم پیش آن مرد جا مانده بود که حیدر ردّ نگاهم را خواند و به عشق سربازی اینچنین فرمانده‌ای سینه سپر کرد: *«حاج قاسم بود!»* با شنیدن نام حاج قاسم به سرعت سرم را چرخاندم تا پناه مردم آمرلی در همه روزهای محاصره را بهتر ببینم و دیدم همچنان رزمنده‌ها مثل پروانه دورش می‌چرخند و او با همان حالت دلربایش می‌خندد… حیدر چشمش به جاده و جمعیت رزمنده‌ها بود و دل او هم پیش حاج قاسم جا مانده بود که مؤمنانه زمزمه کرد: «عاشق سید علی خامنه‌ای و حاج قاسمم!» سپس گوشه نگاهی به صورتم کرد و با لبخندی فاتحانه شهادت داد: «نرجس! به‌خدا اگه ایران نبود، آمرلی هم مثل سنجار سقوط می‌کرد!» و در رکاب حاج قاسم طعم قدرت شیعه را چشیده بود که فرمان را زیر انگشتانش فشار داد و برای داعش خط و نشان کشید: «مگه شیعه مرده باشه که حرف سید علی و مرجعیت روی زمین بمونه و دست داعش به کربلا و نجف برسه!» ادامه دارد...

#خدایا_شکرت که به محرم ۱۴۴۳ هم رسیدیم خیلیا نمیدونستن‌ که پارسال آخرین محرمشون رو گذروندن و الان آروم و بی صدا زیر خروار خروار خاک چشم رو هم بستن... چشمهاشون ناتوانه برای اشک ریختن به غم پسر فاطمه سلام الله و دهان هاشون پر از پنبه و ناتوانن برای گفتن یه یا حسین علیه السلام... خدایا ، به حق صاحب همین شبها دستگیر همه باش اینا همه شون گریه کن های پسر فاطمه سلام الله بودن یه روزایی اینا گریه کن دختر علی علیه السلام بودن خدایا نکنه تنهاشون بزاری قربونت بشم مخصوصا اونایی که شب اول قبرشونه... برس به فریاد همه مون

نشد...؟! نمیشه...؟! سرگردونی؟! این ده شب رو برو در خونه ی حسین علیه السلام بشین درِ خونه اش.. بگو اومدم با معجزه ی عشقت آدم شم... کشتی حسین علیه السلام واسه همه جا داره! #فقط_بخواه...!

تو این روزها خیلیا حرف از شور و شعور حسینی میزنن خیلیا میگن بجای شور حسینی شعورشو داشته باشین و #نرین هیئت ... میخواید بدونید شعور حسینی یعنی چی؟! شعور حسینی یعنی دختری که توی این گرما با چادر و ساق دست و روسری که محکم اونو میبنده و با دو تا ماسک به جای اینکه بره زیر سقف هیئت یا زیر کولر بشینه میره روی آسفالت داغ خیابون میشینه تا مبادا آسیبی به بقیه برسونه ...! شعور حسینی یعنی اون پسری که هر شب از یک ساعت قبل و تا یک ساعت بعد از هیئت کلی فرش سنگین و بلندگو رو میزاره رو دوششو جا به جا میکنه تا مبادا به من و توعه هموطنش آسیبی بزنه ...! شعور حسینی نشستن تو خونه نیست شعور حسینی یعنی اهمیت دادن به عزای کسی که اگر یاد و خاطرش در خاطره ها نباشه ، هیچ انسانیتی هم نیست... درکنار این ، حواست باشه که به کسی ضرر نزنی...