#هرگز_فراموش_نمیشوی #صفحه_7⃣ تو از دوستانت عهد گرفتى كه زهد پيشه كنند، آنان الگوى من هستند، از من خواسته اى كه از آنان پيروى كنم، زندگى آنان به من هشدار مى دهد كه از عشق به دنيا پرهيز كنم، دلبستگى به دنيا، بزرگ ترين دشمن سعادت من است. اكنون به حال خود نظر مى كنم، آيا من پيرو دوستان تو هستم؟ راه من كدام است؟ وقتى دل من از عشق به دنيا پر شده است و تلاش مى كنم تا ثروت بيشترى براى خود جمع كنم، فريب شيطان را خورده ام و راه او را رفته ام. بهره گيرى از نعمت هاى حلال دنيا، بد نيست، امّا دل بستن به آن بد است، زهد اين است كه وقتى من ثروتى را از دست مى دهم غمناك نشوم و وقتى ثروتى را به دست مى آورم به آن دلبسته نشوم. من كى بيدار خواهم شد؟ وقتى كه مرگ به سراغم آيد، آن روز من بايد همه ثروت و دارايى خود را بگذارم و از اين دنيا بروم، آن وقت مى فهمم كه حقيقت دنيا، چيزى جز بازى نبوده است و فقط زندگى آخرت است كه زندگى واقعى است، زندگى آخرت، هرگز تمام شدنى نيست و ابدى است. @zohornzdikhst

#شرحی_بردعای_ندبه #هرگز_فراموش_نمیشوی #صفحه_7⃣1⃣ وقتى تو مقام امامت را به ابراهيم(ع)عطا كردى، او از تو حاجتى را طلبيد. در آيه 84 سوره "شعرا" حاجت او را چنين مى خوانم: (وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْق فِي الاَْخِرِينَ). "خدايا! براى من در ميان آيندگان، نامى نيكو برجاى بگذار". او از تو خواست تا يادش براى هميشه زنده بماند و راه و روش او در ميان آيندگان ادامه يابد. آيا تو اين دعاى ابراهيم(ع)را مستجاب كردى؟ آرى، تو اين دعاى او را مستجاب كردى. در آيه سوره "مريم" چنين مى خوانم: (وَوَهَبْنَا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنَا وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْق عَلِيًّا). تو نسلى پر از خير و بركت به ابراهيم(ع)و خاندان او عنايت كردى، از رحمت خاص خود به آنان عطا نمودى و براى آنان نام نيك و مقام برجسته اى در ميان همه امّت ها قرار دادى. سخن مهمى از پيامبر به ما رسيده است. در آن سخن، اشاره شده است كه منظور از واژه "علىّ" در اين آيه، "علىّ بن ابى طالب" است. ابراهيم(ع) از تو مى خواهد به او "نام نيك" عطا كنى. تو هم خواسته او را "على" قرار دادى. به اين مثال دقت مى كنم: "ديروز پارسا آمد". اگر واژه "پارسا"، نام شخص باشد، معناى آن اين مى شود كه كسى كه نامش پارسا است، آمد، اگر اين واژه يك صفت باشد، معنا چنين مى شود: "كسى كه پرهيزكار است و از گناه دورى مى كند، آمد". در آيه 50 سوره "مريم" واژه "على" آمده است: (...وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْق عَلِيًّا). قرآن مى گويد ما آن "نام نيك" را "على" قرار داديم، واژه "على" به معناى كسى است كه مقامى بزرگ دارد. (على، دقيقاً به معناى بزرگ است). اگر اين واژه را به معناىِ صفت بگيريم، معنا چنين مى شود: "ما آن نام نيك را بزرگ قرار داديم". ابراهيم(ع)از تو خواست كه به او در آيندگان "نام نيك" عطا كنى و تو هم نام نيك او را بزرگ و با عظمت قرار دادى تا همگان او را با احترام ياد كنند. اگر به حديث پيامبرتوجّه كنيم ديگر بايد واژه "على" را به معناى اسم شخص بگيريم و معنا چنين مى شود: "ما آن نام نيك را على بن ابى طالب قرار دادیم @zohornzdikhst