💎او، همه را می داند💎 🌱وأَسِرُّوا قَوْلَكُمْ 🌱 🌸أوِ اجْهَرُوا بِهِ🌸 🌺إنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ 🌺 🌼🍃🌼🍃🌼🍃 🌱ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ🌱 🌸ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ ، 🌸 🌺ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺍﻭ به ﻧﻴّﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ داناست🌺 📚سوره ملک، آیه 13 @salamfereshte #قرآن

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_صد_و_پانزده 🔸این طور نمی شود. ریحانه را باید گیر بیاورم و وادارش کنم که بگوید چه کسی از من پرس و جو می کرده. چند روز است خیلی فکرم را مشغول کرده و هر بار با پیامک و تلفن، از زیرش در می رود. بتول صدایم می زند: " کجایی نرگس جون؟ استاد با شمان؟ - واقعا؟ بله استاد ببخشید = کنفرانس جلسه بعد به عهده شماست. آمادگی شو دارید؟ - بله استاد. مقداری مطالعه کردم و مطلب جمع آوری کردم. = بسیار خب. نفر بعد از ایشون جناب محمدی هستند. موضوع مورد بحث تان را یادداشت کرده اید؟ * بله استاد. من هم کمی تحقیق در این زمینه انجام دادم. = احسنت.... 🔹همان طور نگاهم به استاد است که موضوع باقیمانده کنفرانس ها را تعیین می کند به بتول می گویم: + ممنون که گفتی. بعد کلاس باید دنبال ریحانه بگردم. اشکالی نداره تنهات بزارم؟ - نه جانم چه اشکالی. سلام ما رو هم برسون. منم باید برم کتابفروشی های انقلاب دنبال یک کتابم که پدر سفارششو دادن. نمی رم خونه. + به جای منم کمی سیر و سیاحت لابلای کتابا بکن. 🔸به ریحانه پیامک می دهم که بیرون کتابخانه منتظرش هستم. روزهایی که به دانشگاه می آید را می دانم و امروز، روزی است که برای پایان نامه اش، از صبح زود، مشغول فیش برداری بوده است. کلاس تمام می شود. وسایلم را از قبل جمع کرده ام که به محض خروج استاد، کلاس را ترک کنم. استاد کمی معطل می کند. خودم را مقید کرده ام که زودتر از استاد، کلاس را ترک نکنم. فکر کنم استاد متوجه مکث من شده است. می گوید: = بفرمایید. اگر سوالی دارید در خدمتم. - نه استاد. عرضی نداشتم. منتظر بودم شما اول بفرمایید. = متشکرم. موفق باشید 🔹چهره استاد نشان می دهد از این احترام، خوشش آمده. بتول هم منتظر ایستاده تا استاد اول برود. ریحانه بیرون کتابخانه زیر آفتاب، ایستاده و منتظر من است - سلام ریحانه جون. ببخشید دیر شد + سلام نرگس جان. اشکالی نداره. آفتابش خیلی خوب و دلچسبه. بدنم یخ زده بود. چطوری؟ چه خبر؟ - بیا تا بهت بگم 🔻دستش را می گیرم و او را به گوشه ای می برم. در چشمان قهوه ای رنگ زیبا و پر از انرژی و مهربانش زل می زنم. عضلات صورتم را منتقبض می کنم که یعنی خیلی جدی ام و می پرسم: - بگو ببینم کی تو مسجد از من پرس و جو می کرد؟ 🔸می آید بخندد و در برود که چهره جدی ام، باعث می شود بی حرکت بماند. مجدد سوال می کنم. به پشت سرم نگاه می کند. برمی گردم. چندتا از دانشجوها ما را نگاه می کنند. کمی جا به جا می شوم و من هم نگاهشان می کنم. رد می شوند. - خب منتظرم. دیگه نمی زام در بری. تا نگی هم ولت نمی کنم. می دونی که آفتاب چقدر برای من بده. پس زودتر بگو تا حالم بد نشده. 🔻دست می گذارم روی نقطه ضعفش. + در حد پرس و جو بوده. ما هم جز خوبی از شما نگفتیم. - اینو که می دونم. شما کلا جز خوبی نمی بینی! فرد خوبی برای پرس و جو و تحقیق خواستگاری نیستی اصولا! + وا. نرگس. - جدی گفتم. بیخود بحث رو عوض نکن. کی بود؟ گفته بودی می شناسمش. خب کی بود؟ همین هم کلاسی مون که دفعه قبل هم اومده بود؟ دِ بگو دیگه. امروزم کتابم رو که امانت گرفته بود پس داد. + نه. اون نیست 🔸نفس عمیقی می کشم. خیالم راحت می شود. اگر سید جواد بوده که پرس و جو می کرده، در کلاس خیلی معذب می شدم. کمی نرم تر می شوم: - خب؟ منتظرم.. + ای بابا دختر. بزار اگه خواستن و زنگ زدن اونوقت دنبال باش. زشته ها - برو خودتو برای من لوس نکن. الان کل مسجد و دخترخاله های من می دونن. فقط من نمی دونم. این که زشت تره! می خندی؟ به چی می خندی؟ + به اینکه خیلی باحالی 🔹همیشه با این خنده هایش مرا خلع سلاح کرده و نرم می کند. به روی خودم نمی آورم و همان طور مثلا جدی، ادامه می دهم: - تا نگی من یک لبخند هم بهت نمی زنم. بدو کلّه ام داغ کرد! + باشه انگار چاره ای نیست. فاطمه خانم رو که می شناسی؟ برای برادرشون آقا سعید دنبال دختر خوب و مناسب می گردن. شما رو از نزدیک دیده بودن تو همون پخش افطاری ساده و گویا خود آقا سعید گفته اند که بیشتر در موردت تحقیق کنن که بیان برای خواستگاری. - فاطمه خانم؟ اهان. یادم اومد. باشه. ممنون که گفتی. رو مخم بود. می ری خونه یا می مونی یا جایی کار داری؟ + باید برم مسجد. چند روز دیگه گروه دوم اعزام می شن و من هم باید باهاشون برم. یک سری هماهنگی ها تو بسیج و بسته های فرهنگی شون مونده. شما نمی یای؟ - چرا. می یام. ولی اول باید به مامان ی سر بزنم. شاید کار واجبی داشته باشن. اخه فرزانه هم نیست. می دونی که. منم از صبح نبودم. بابا هم که نیست. تو کلاس همش نگران بودم. 🔻به خانه می رویم. ریحانه می خواهد منتظر شود اما می گویم خودم را می رسانم و برود.. به محض رسیدنم می گوید سیستم را روشن کنم و از مهربان خانم خبر بگیرم. @salamfereshte

💎به نفع خودت است💎 🌿ومَن جَاهَدَ🌿 💫فإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ💫 🌺إنَّ اللَّهَ 🌺 🍀لغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ 🍀 🍃🌼🍃🌼🍃 🌿ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ [ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ] ﺑﻜﻮﺷﺪ 🌿 💫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﺪ ; 💫 🌺ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ 🌺 ☘️ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺳﺖ .☘️ 📚سوره عنکبوت/ آیه 6 @salamfereshte #قرآن

🎵 یه مشکلی برام پیش اومده؛ از کجا بفهمم این بلاست؟ یا اینکه امتحان خداست برای رشد من؟ 🔸میخوام بدونم خیالم راحت بشه ... #کلیپ_صوتی @Panahian_ir

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_صد_و_شانزده 🔹سیستم را روشن کرده و می گویم: - تا ویندوز بالا بیاد من ی دوش سریع بگیرم و بیام. کاری چیزی ندارین؟ با صدای نه ی مادر، از پله ها بالا می روم. گرمای هوا را فقط با دوش گرفتن است که می توانم از وجودم برانم. چند دقیقه بیشتر طول نمی کشد که کنار مادر می نشینم. کمر و پاهایش را کمی ماساژ می دهم و می گویم: - هندونه ای چیزی براتون بیارم؟ = نه عزیز. همه چی خوردم. - خوردین؟ یعنی از جاتون بلند شدین؟ چرا اخه مادر من مراقب نیستین.. حالتون بدتر می شه ها = نه عزیزم. بلند نشدم. زهرا خانم اومده بودن اینجا زحمتشو کشیدن. - چی؟ زهرا خانم خودمون؟ مامان ریحانه؟ = بله دیگه. مگه ما چندتا زهرا خانم داریم؟ - به قول شما، خدا خیرشون بده.. چقدر من نگران بودم گرسنه و تشنه بمونین و اینا.. کلی سر کلاس حواسم به شما بود. این طوری خیال منم راحت می شه. = چه فکرا می کنی تو دختر. نترس گشنه و تشنه نمی مونم. خیالت راحت. پاشو دختر. پاشو ی خبر بگیر از مهربان. نباید تنهاش بزاریم. 🔸پیام رسان را باز می کنم. چقدر پیام داده است. یکی یکی همه را برای مادر می خوانم. مادر مثل این مشاورهای دلسوز و مهربان، لبخند می زند. فکر می کند. اهداف را می گوید که برای اینکه این طور بشود باید روی این مسئله کار کنیم. برای این مسئله شان روی این نکته. و بعد می گوید بسم الله بنویس. می نویسم. انگار نشسته ام سر یک کلاس درس مشاوره زندگی. 🔹با خودم فکر می کنم یعنی این حرفهای مادر، پس فرداها چقدر به کار خودم خواهد آمد. خوش پوشی ای که نه فقط جلوی همسر باشد، بلکه همیشگی و برای خود آدم باشد. این یکی از حرفهای مادر است که اگر برای شوهر فقط بپوشی، انتظار تحسین از او را داری و اگر او تحسین نکند، سرخورده می شوی. ولی وقتی برای منظم بودن و زیباتر بودن خودت، ولو تنها باشی، خدا که تو را می بیند، ملائکه هم می بینند. اهل بیت علیهم السلام هم می بینند. اگر برای چشم نواز بودن جلوی خدا و استفاده از نعمت هایش، خوش پوش باشی، هیچ کس هم تحسینت نکند، عزت نفست خرد نمی شود و بلکه هر روز، قلبت نورانی تر می شود. به نظرم حرف قشنگی است. کمی به خودم و سر و وضعم نگاه می کنم که ببینم آیا من خوش پوش هستم یا نه. مادر، از خودبررسی، به افکارم پی برده، خنده ای می کند و می گوید: = سر و وضعت خوبه نرگس جان. خوشگلی. و من خجالت زده، می خندم. 🔸 مهربان آن لاین نیست و با همین چند پیام و گفتن برخی از اتفاقات روزانه ام، نوشتن را تمام کرده و پیام رسان را می بندم. کنار مادر روی زمین دراز می کشم. دستش را می گیرم و به صورتم می گذارم. دستان خنکش، صورت گرمم را خنک تر می کند. دست مادر را می بوسم و می گویم: خیلی خوبه من شما رو دارم. گاهی وقتا یاد پارسال می افتم که تصادف کردم و چه حالی بودم. به نظرم همه این خوشی هایی که الان دارم، صدقه سری دعای شماس. ممنونم که ما رو اینقدر خوب دعا می کنین و از خطاهامون می گذرین. اگه اون روزا، شما اونقدر صبوری نمی کردین معلوم نبود من الان کجا بودم. شاید یکی مثل مهربان بودم یا شایدم بدتر. ممنونم مامان. 🔹و باز دستانش را می بوسم. مادر سرم را با دست دیگرش نوازش می کنم و می بوسد و خدا را شکر می کند که فرزندان صالحی خدا نصیبش کرده. خجالت می کشم که مرا صالح می داند و از خدا می خواهم ما را صالح بگرداند. زنگ در به صدا در می آید. دو تک زنگ. مادر می گوید: = زهرا خانمه. 🔸از جا بلند می شوم. دیگر، عصایم را به ندرت استفاده می کنم. در را باز می کنم و بفرمایید می گویم. زهرا خانم به همراه خانم دیگری داخل خانه می شوند. همان طور که با تعارف من، وارد خانه می شوند حال مادر را می پرسند. آن خانم دیگر هم، هم سن و سال مادر و زهرا خانم است. مادر از اینکه نمی تواند بلند شود عذرخواهی می کند. هر دو خانم می نشینند و من می روم آشپزخانه تا دیس هندوانه ای برایشان آماده کنم. قبل از آن، لیوان شربتی برایشان می آورم. هندوانه را که می گذارم، اجازه می گیرم که مرخص بشوم اما مادر می خواهد من هم باشم. 🔻از همان حرفهای معمول همیشگی و حال و احوال وضعیت مادر و عکس برداری و حرف دکتر و زحمت هایی که من این روزها به جای مادر در خانه می کشم و تعریف های مادر از من و به به و چه چه گفتن های زهرا خانم و آن خانم دوست دیگرشان می زنند. کمی حساس شده ام و حوصله ام سر رفته. به نظرم مشکوک است. مگر زهرا خانم امروز که من دانشگاه بودم به مادر سر نزده بود. پس چرا مجدد الان آمده آن هم با یک خانم دیگر؟ و چرا اینقدر دقیق مرا نگاه می کند به جای اینکه حواسش به مادر باشد؟ همین دو سوال کافی است که شک ببرم نکند ایشان یک خواستگار باشند! @salamfereshte

🍀از تو حرکت🍀 🌺إنَّ اللَّهَ🌺 🍃لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ 🍃 💧حتّىٰ یُغَیِّروا 💧 🌸ما بِأَنفُسِهِم🌸 🌱🌼🌱🌼🌱 🌺یقیناً خداوند 🌺 🍃سرنوشت هیچ قوم (و ملّتی) را تغییر نمی‌دهد 🍃 💧مگر آنکه آنان تغییر دهند! 💧 🌸آنچه را در خودشان است🌸 سوره رعد/ آیه 11 ✨وقتی که شما تغییرات مثبت در خودتان ایجاد کردید، خدای متعال هم برای شما حوادث مثبت و واقعیّتهای مثبت را به وجود می‌آورد. @salamfereshte #قرآن #تحول

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_صد_و_هفده 🔻به محض اینکه این فکر از خیالم می گذرد، چهره ام وا می رود و کمی رسمی تر لبخند می زنم و صحبت می کنم. معذب هستم. مادر خوب می فهمد و به بهانه درس و مشق، مرا به اتاق خودم می فرستد. عذرخواهی کرده و بلند می شوم. نیم ساعت بعد از رفتنم، آن ها هم می روند. بلافاصله از پله ها پایین می آیم و می پرسم: - مامان اون خانم دیگه کی بود؟ خواستگار بود نه؟ اخه این چه وضع خواستگاریه خب ی اطلاع بدین من شاید نخوام این لباسو جلوشون بپوشم. = لباس به این خوبی. سرو وضعتو که گفتم خوبه. نگران نباش. حالا از کجا فهمیدی خواستگار بوده؟ - از اونجا که همش منو نگاه می کردن و عکس العمل هامو نسبت به هر حرفی! 🔹مادر می خندد. می گویم: ئه. مامان.. دیگه از این کارها نکنین ها. = باشه نمی کنم. حالا این بنده خدا همچین هم خواستگار نبودن ها. البته درسته خواستگار هم بودن. مادرفاطمه خانم. همونی که باهاشون رفتین مترو برای پخش افطاری. 🔸دیگر چیزی نمی گویم. مادر ادامه می دهد: = فکراتو بکن. ی جلسه صحبت هم قراره بگذاریم. هر وقت راحت تری. - دو سه روز دیگه که قراره بریم راهیان . حالا باشه بعدش. = اتفاقا اون ها هم تو اردو هستند. - ای وای.. یعنی کل اردو رو باید معذب باشم. خدای من. = می خوای همین فردا قرار صحبت بزاریم؟ دیگه کم کم دارم شک می کنم می خواین از دستم راحت بشینا =خدا نکنه. این چه فکریه. ما تحقیقاتمونو کردیم. اونا هم کرده اند. مال امروز و دیروز نیست. نظر بابا مثبته. حالا تا خودت چی بخوای. با هم حرف بزنین. برای فردا قرار بزارم؟ یا می خوای هر روزی بابا می گه؟ - مامان جانم! بزارین حالتون بهتر بشه. بعدا وقت هست. = در کار خیر.. - بله می دانم. هر طور صلاح می دونین. من که رو حرف شما حرفی نمی زنم. ولی پس.. پس.. دعا یادتون نره. = دعا که حتما می کنم. برو ی سر به مهربان بزن ببین اومده؟ 🔹به مادر می گویم که قول داده ام یک سر به مسجد هم بزنم و به ریحانه کمک کنم. پیام رسان را باز می کنم. از مهربان خبری نیست. به مادر می گویم. جالب است برایم که کمتر پیام رسانش را باز می کند. می خواهم ببندم که یک پیام می آید. برای مادر می خوانم: " سلام نرگس جان. من این شماره رو حذف کردم. با شماره جدید ادت می کنم. فعلا. بای." 🔻مادر، از این خبر خوشحال می شود و خدا را شکر کرده و می گوید: = آن گوشه میز، یک پوشه، پول های صدقه است. اونا رو هم ببر بده به مسئول صدقات مسجد. برو به سلامت دیرت نشه. - چشم. حتما 🔹لباس هایم را می پوشم و خود را به مسجد می رسانم. حیاط جلویی مسجد خلوت است. خلوتی عجیبی که احساس غریبی به سراغم می آید. وارد مسجد و حیاط پشتی که اتاق بسیج خواهران در آنجاست می شوم. از در مسجد که خارج شده و وارد حیاط پشتی که به اتاق بسیج خواهران می رسد رد می شوم، سرو صدا و همهمه زیادی می آید. نه به آن سکوت حیاط جلویی و نه به این همهمه. وارد اتاق بسیج که می شوم، حلقه ای از خواهران نشسته اند. آرام گوشه ای می نشینم. ریحانه پای تابلو، در حال توضیح دادن چیزی است. شکل هرمی که کشیده را خیلی جاها دیده ام، هرم تغذیه، هرم جمعیت اما هنوز نمی دانم صحبتشان راجع به چه چیزی است. یکی از آن طرف حرفی می زند و دیگری حرف دیگری. حسابی بحث داغ است و گیج و منگ، فقط نگاهشان می کنم. 🔸بعد از یک ربعی می فهمم بحث شان راجع به مدل مدیریتی روی یک مجموعه است و مدلهای مختلفی را به بحث گذاشته اند و عیب و ایراد و فوایدش را می گویند. دست آخر هم مدل ولایی را می کشد و بدون اینکه نامی از آن ببرد، یکی یکی عیوبی که دیگر مدل ها داشتند را با این مدل، مقایسه کرده و بی عیب می بیند. از روشش خوشم می آید. من هم باید از همین روش برای کنفرانس روابط بین المللی که باید ارائه دهم، استفاده کنم. 🔹جلسه که تمام می شود، خانم ها به سمت ریحانه می روند و برخی از نوجوان ها او را فرمانده خطاب می کنند. تعجب می کنم. فرمانده که فرد دیگری بود. او هم به چند نفرشان مرا نشان می دهد و خواهران به سمت من می آیند: "سلام خانم. ببخشید جلسات کتاب طرح اندیشه رو قراره کی شروع کنیم؟" من از همه جا بی خبر، نیم نگاهی به ریحانه و لبخندش می اندازم و می گویم: "به زودی ان شاالله. حتما ساعت و تاریخ شروع رو روی تابلو می زنیم." بچه ها تشکر کرده و می روند. 🔻دور بر ریحانه که خلوت می شود، نزدیک می شویم و با کمی دلخوری می گویم: - مبارکه . از کی فرمانده شدی ما خبر نداشتیم؟ + زیر سایه شما، یک ماهی می شه. - بارک الله. اونوقت حالا من باید از زبون بقیه بشنوم! جریان این جلسات چیه؟ @salamfereshte

🌼آزمایش می شوید🌼 ☘️أحَسِبَ النَّاسُ ☘️ 🌺أن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا 🌺 💦وهُمْ لَا يُفْتَنُونَ 💦 🌸🍃🌸🍃🌸 ☘️ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩم ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،☘️ 🌺ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ : ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ، ﺭﻫﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ 🌺 💦ﻭ ﺁﻧﺎﻥ [ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺟﺎﻥ ، ﻣﺎﻝ ، ﺍﻭﻟﺎﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ] ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ؟💦 📚سوره عنکبوت/ آیه 2 @salamfereshte #قرآن

🎼 ترانهٔ My Voice ترانهٔ انگلیسی «صدای من» 🔸 من نمی‌توانم نفس بکشم، نه فقط زمانی که گلویم را گرفته باشند، بلکه تا وقتی ابرهای بی‌عدالتی آسمان را تیره و خورشید حقیقت را از چشمان ما پنهان کرده‌اند. 🔻موسیقی این ترانه برگرفته از آهنگ “Numb” از “XXXTentacion” است، هنرمند آمریکایی سیاهپوستی که او هم مدتی قبل از این کشته شد. youtube.com/c/vetrmusic instagram.com/vetrmusic_farsi @VetrMusic

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_صد_و_هجده 🔹فرمانده ریحانه! مرا گوشه ای می نشاند و با آرامش و خونسردی تمام جواب غرزدن هایم را می دهد: + شما مسئول گروه جدید هستی و جلسات رو که یک روز در هفته است باید اداره کنی و به اشکالاتشون جواب بدی - ما خودمون سرتاپا اشکالیم. رفع اشکال کنم؟ اونوقت کی منو مسئول گروه کرده؟ + فرمانده عزیزت دیگه. من! - آهان. اونوقت دیگه چه خوابی برام دیدی؟خواستگاری امروز هم لابد زیر سر تو بود؟ + امروز ؟ نه باور کن. من بی تقصیرم. - لابد پس فردا هم می خوای بگی این شوهرمه و این هم بچه ام! 🔸حسابی خودم را دلخور نشان می دهم و غر می زنم. دستم را می گیرد به اتاق کناری می برد. خواهرا در حال درست کردن بسته های فرهنگی راهیان هستند. چند کارتن بسته های آماده شده، گوشه اتاق روی هم قرار گرفته است. + دو سه روز دیگه قراره بریم. خیلی دلم برای جنوب و اروند تنگ شده. شما که می یای؟ - بله که می یام. فردا صبح که فرزانه و احمد و دختر خاله ها بیان دیگه مامان دست تنها نیست و من می تونم بیام. + خدا خیرت بده.. مامان حالشون بهتره؟ 🔻جوابش را مفصل می دهم که کی باید برای عکس برداری بروند و کی برای فیزیوتراپی. مرا پشت سیستم می نشاند و می گوید: + قربونت. جلسه امروز رو از زبان خودت، هر چی فهمیدی تو ی صفحه بنویس. دست به نوشتنت هم که خوبه الحمدلله. منم ی چندتا کار کوچیک دارم. این بسته های چفیه و .. رو هم که خواهر نجمه چک می کنن و آمارش رو می گن؛ اینجا روی این برگه یادداشت کن. - چشم فرمانده. امر دیگه ای؟ + نه دیگه. عرض خاصی نیست. برس به کارت 🔹هر دو از لحن مان می خندیم. بقیه خواهرا نگاهی از سر تعجب به ما می کنند که یعنی چی شده دارید می خندید؟ ما هم فقط در سکوت و خنده به هم نگاه می کنیم. ریحانه به سمت کمد گوشه اتاق می رود و من هم فایل وورد را باز می کنم و مشغول تایپ هر چیزی که شنیده و دیده و فهمیده بودم، می شوم. ************** 🔻از دانشگاه، آمده ام. در فاصله ای که می روم دوش بگیرم و گرما را از تن بزدایم، احمد و فرزانه و دخترخاله ها و خاله پری می رسند. شلوغ شدن خانه مان آن هم با حال و هوای شهدا، عالمی دارد. بچه ها بسته های فرهنگی ای که خودشان آماده کرده بودند را به مادر نشان می دهند که به جاهای مختلف متبرک کرده اند. چفیه تبرکی را به کمر مادر می مالند که به لطف خدا، شفا پیدا کند. کمی از خاطراتشان می گویند که کجاها رفته اند. ساعت حدود سه بعد از ظهر است. از مادر می پرسم: - مامان ناهار بیشتر بپزم ی چیزی دور همی بخوریم؟ " نه نمی خواد. آقا جواد رفتن ناهار بگیرن. 🔹این را خاله پری می گوید. تشکر می کنم. چادر و روسری از مادر امانت می گیرم چون اصلا حال بالا رفتن از پله ها را ندارم. با آمدن آقا جواد، بوی کباب کوبیده در خانه می پیچد. سفره را پهن می کنیم. در این فاصله، پدر هم خودش را می رساند که آقا جواد تنها نباشند. البته احمد هست اما وجود بابا، چیز دیگری است. با آمدن پدر، بحث جدیدی راه می افتد. از مادر می پرسم: - خاله پری چرا می خوان خونشونو عوض کنن؟ اون خونه که خیلی خوشگله. = خب این طور تصمیم گرفتن. ظاهرا دیگه نمی خوان تو اون محل باشن. خوبه که. خوب نیس؟ 🔸با این جمله آخر مادر، تازه دوزاری ام می افتد که بله، با خاطر جو آنجا و تغییراتی که خود آقا جواد و خاله پری خواسته اند در زندگی شان بدهند، دیگر بودن در آنجا را دوست ندارند. نمی دانم خوشحال باشم یا نباشم. در هر صورت صلاح کارشان را خودشان بهتر می دانند. همین که جمعشان را گرم تر از قبل می بینم برای خوشحال بودنم کافی است. 🔻ظرف گوجه ها را برداشته و تعارف می کنم. چهره بچه ها خسته و خواب آلود است. شهناز که چشمانش را به سختی باز نگه داشته می گوید: - کاش می شد به جای غذا، می گرفتیم می خوابیدیم. من خیلی خوابم می یاد. 🔸به خاطر ناهار همه تشکر می کنیم. ظرف ها را جمع می کنیم. اجازه نمی دهم کسی برای شستن ظرف ها وارد آشپزخانه بشود. همه خسته اند. پدر پیشنهاد می دهد رختخواب ها را پهن کنند اما آقا جواد تشکر کرده و خاله پری به بچه ها که نیمه آماده اند، اشاره می کند که خداحافظی کنند. 🔹خانه خلوت می شود. تا ده دقیقه پیش فکر می کردم چطور قرار است با این همه آدم، امشب خواستگاری برگذار شود. فرزانه هم هلاک است. او را به اتاقش می فرستم. سالن پذیرایی را مرتب می کنم. بقیه خانه را هم قبلا مرتب کرده بودم و الان دستی به سر و رویش می کشم. در پارچ کنار دست مادر، قالب یخی می ریزم و برای استراحت به اتاقم می روم. روی تخت دراز می کشم. کمرم کمی درد گرفته و تیر می کشد. روز پرکاری داشته ام. به دقیقه نکشیده، خوابم می برد. @salamfereshte

💎به نفع خودت است💎 🌿ومَن جَاهَدَ🌿 💫فإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ💫 🌺إنَّ اللَّهَ 🌺 🍀لغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ 🍀 🍃🌼🍃🌼🍃 🌿ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ [ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ] ﺑﻜﻮﺷﺪ 🌿 💫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﺪ ; 💫 🌺ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ 🌺 ☘️ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺳﺖ .☘️ سوره عنکبوت/ آیه 6 @salamfereshte #قرآن

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_صد_و_نوزده 🔹چشم باز کرده و می فهمم دوساعتی است خوابیده ام. وضو گرفته و از مادر خبر می گیرم. پدر برای خرید شیرینی بیرون رفته است. احمد و فرزانه هنوز خواب هستند. مادر به سختی از جا بلند می شود و می گوید: = تقریبا نیم ساعت دیگه می رسن. تماس گرفتن. تو راهن. شمام برو حاضر شو. 🔸از پله ها بالا رفته و در سکوت، لباس هایم را عوض می کنم. روسری و چادری که ریحانه برایم هدیه آورده را سر کرده و نگاهی به سوالاتی که از قبل آماده کرده بودم می اندازم. چقدر سخت است هر بار با یک خواستگار حرف بزنی و آن فردی که ارزش هایش شبیه آرمان های خودت است را انتخاب کنی. به ریحانه پیامک می دهم: " قراره خانواده فاطمه خانم بیان. دعام کن." بلافاصله پاسخش می آید: "دو رکعت نماز طلب خیر از خداوند بخون. خوشبخت و سعادت مند باشی الهی. دعاگوت هستم آن لاین آن لاین. 🔹زنگ در به صدا در مي آيد. به سرعت از پله ها پایین می آیم تا قبل ورودشان به محدوده خانه، در آشپزخانه باشم. به محض اینکه روي صندلي مي نشينم، صداي خوش آمد گويي پدر می آید. یعنی اگر دوثانیه دیرتر پایین آمده بودند، همان اول با من روبرو می شدند. از این فکر اضطرابی در دلم پدید می آید و می گویم: به خیر گذشت. "خيلي خوش آمدید. بفرماييد. 🔻در جواب پدر، صداي مردي سن دار و پخته را می شنوم، حتما پدر خواستگار است. در اتاق پذیرایی باز است و صدایشان را به وضوح می شنوم. مادر عذرخواهی می کند که روی صندلی نشسته است و پدر از وضعیت مادر کمی صحبت می کند. حالا می فهمم چرا یکی از صندلی های آشپزخانه سر جایش نبود. خیلی نگران حال مادر هستم. به سختی راه می رفت و حتما درد بسیاری را تحمل می کند. اضطراب ناشناخته ای وجودم را چنگ می زند. نمی دانم به خاطر مادر است یا این خواستگاری. اقا سعید را همه قبول دارند. خودم هم چیز بدی از او ندیده ام. موقع پخش افطاری بین مسافران، رفتار ناشایستی از او سر نزد. دقتش روی نماز اول وقت برایم با ارزش است. خواهر و مادرشان را هم دیده ام. فاطمه خانم هم دختر خوش اخلاقی است و مادرشان هم چهره گرم و مهربانی داشتند. چشمانم به جعبه شیرینی می افتد که پدر خریده. برای رها شدن از این فکر و خیال ها، بلند می شوم و آن ها را داخل ظرف می چینم. شیرینی خامه ای است که خیلی دوست دارم اما الان اصلا دست و دلم به خوردنش نمی رود. 🔹مجدد روی صندلی می نشینم. فکر و خیال دست از سرم بر نمی دارد. مادر گفت که پدر تحقیق کرده و راضی است. خانواده دینداری هستند. مسجدی و ولایی هم که هست. افکار مختلف در سرم می چرخند و در تمام این مدت به سینی که روی میز است زل زده ام. نفس عمیقی می کشم. چشمانم را می بندم. صلوات می فرستم تا کمی آرام شوم. همه چیز را به شهدا می سپارم و می دانم که این جز از طرف خودشان نیست. چه اینکه سبب آن افطاری ساده، خودشان بودند و مسبب این آشنایی نیز شهدا هستند. با این فکر، قلبم آرام و مطمئن به لطف خداوند می شود. 🔸سینی را از روی میز بر می دارم. کفش همچون آینه است. چادر و روسری ام را در کفِ شفاف آیینه وارش، وارسی می کنم. بالای روسری سرمه ای رنگم کمی کج شده است. آن را مرتب می کنم. به چادر رنگی ام نگاه می کنم. دلم قرص است به دعاهای مادر و ریحانه. به آرامی، استکان های دسته دار را برمی دارم و برای اینکه صدایی ایجاد نشود، مانند الماسی گران بها، داخل سینی می چینم. پدر به داخل آشپزخانه مي آيد. دیس شیرینی را برمی دارد و می گوید: " احسنت بابا جان. چایی برای مهمونا بریز و بیار. مامان منتظره. 🔻حال مادر را که می پرسم می گوید نگران نباش اما نگرانی را در چشمان خود پدر، می خوانم. دست پدر را می گیرم. در رفتن، مکث می کند. دستش را می بوسم و به چهره پر مهر و نگرانش، لبخند می زنم. مرا می بوسد و در شانه هایم را در آغوشش، می فشارد. 🔹با اینکه به رفتارهای پر مهر پدر، عادت دارم اما نمی دانم چرا کمی خجالت می کشم. شاید پدر این را فهمیده است که بدون حرف دیگری از آشپزخانه بیرون می رود. زیر لب بسم الله می گویم. قوری را از روی سماور برمی دارم. در هر استکانی که هم زمان با ریختن چایی در هر استکان، صلواتی می فرستم. این هم باشد هدیه من به کسی که قرار است این چایی دست مادر عزیزم را نوش جان کند. چادرم را کمی جلو تر می کشم و جلویش را جوری که از هم باز نشود، در مشتم می گیرم. سيني را برمی دارم. "خدایا دستم رو بگیر. افوض امری الی الله..کمک کن بهترین انتخاب و تصمیم رو داشته باشم. " ☘️بسم الله گفته و وارد سالن پذيرايي مي شوم. @salamfereshte