⛱ #کانال_کاربران ۳۵ 💬 🔻 #سوال: سلام. در خصوص آداب ختم اذکار چه دستوراتی آمده 🔸پاسخ‌ صوتی 👇و دو لینک 🌐 eitaa.com/salehi786/418

⛱ #کانال_کاربران #پاسخ ۳۵ 👆 🔸آداب عمومی و خصوصی اذکار 🙏 يُنادِيكَ‌ بِلِسانِ‌ أَهْلِ‌ تَوْحِيدِک 🌐 erfanvahekmat.com/مقاله/آداب_ذکر_در_کلام_ابن_فهد_حلی 🌐 www.komeily.com/شرايط-ذكر-اربعيني/ 🌐 eitaa.com/salehi786/420 زیرصدای ذکر الله eitaa.com/salehi786/417 :سؤال

🔸 صوت آرامی از ذکر الله الله 🔻 زیرصدا (vocal) برای پس زمینه آرام با صدای کم، به هنگام ذکر گفتن 🔻 شنیدن صوت ذکر، کمک به تمرکز و آرامش یافتن است برای کسانی که هنوز قدرت تمرکز و نفی خواطر و سکوت خیال کامل برای ذکر ندارند. 🔻بر اساس نکته ای که ضمن آداب عمومی ذکر گفتن بیان شد👇 🌐 eitaa.com/salehi786/418 🔸 @Salehi786

به‌روزرسانی👇نسخه کاملتر کلیپ آموزشی تایپ صوتی (➕رفع دو مشکل کاربران) 👇

🔸روش تبدیل فایل های صوتی به #متن تایپ شده فارسی، با استفاده از سرویس آنلاین #Voice_Typing گوگل 🌐 docs.google.com 👌نکته: سایت گوگل داکس👆را فقط با مرورگر #گوگل_کروم (chrome) باز کنید. این قابلیت و گزینه‌ی «تایپ صوتی» (Voice Typing) در منوی ابزارها (Tools) فقط در مرورگر کروم نمایش داده می‌شود. 👌اگر در تب Recording از تنظیمات Sound در کنترل پنل، گزینه‌ی «Stereo Mix» را نمی‌بینید، در بخش خالی سفید همان بخش راست کلیک کرده، و گزینه‌ی👇 «Show Disabled Devices» را فعال (تیک دار) کنید، تا گزینه «Stereo Mix» که پنهان شده بود، آشکار شود، و سپس ادامه مراحل گفته شده را ادامه دهید. 🔻براحتی #تایپ کنید با صحبت کردن (با استفاده از میکروفن سیستم). 🔻براحتی با اجرای فایل صوتی در #ویندوز آن را تبدیل به متن کنید (با استفاده از تعریف میکروفن مجازی داخلی، که صدای داخل سیستم را بعنوان ورودی میکروفن به سرویس آنلاین گوگل میدهد). 🔸 @Salehy @Salehi786

⛱ #کانال_کاربران ۳۶ 💬 🔻 #سوال: پیرامون اشکال مخالفین فلسفه و عرفان، به بیان علامه حسن‌زاده آملی در ذیل شرح کلام ابن عربی در فص هارونی از فصوص الحکم، که با استشهاد به آیه «و قَضى رَبُّكَ أَلاّ تَعبُدُوا إِلاّ إِيّاهُ» (اسراء ٢٣) بیانی عرفانی را در «عبادت تکوینی تمام هستی بسوی خدا» را در هر توجهشان بیان میدارند. اینکه هر انسانی (چه مؤمن و چه کافر)، در حقیقت تکوینشان درحال عبادت خدایند. و اشکال سائل به این است که ادامه آیه در مورد موضوع احسان به والدین است (وَ بِالوالِدَينِ إِحساناً) در حالی که میدانیم همه انسانها احسان به والدین خود ندارند. 🔸پاسخ‌ متنی 👇 تبیین امکان برداشت حکم عام، از آیات قرآن. ضمن تبیین قرآنی حقیقت عبادت تکوینی همه هستی. 🌐 eitaa.com/salehi786/424

سلام و رحمت خدا برشما 🔸 ١ البته بنده این بیان جناب ابن عربی در فص هارونی (که اعتراض موسی ع به هارون ع بخاطر توجه نکردن به عبادت تکوینی تمام هستی بوده) را سخنی ناصحیح میدانم، البته نه بخاطر وجه نسبت(بیان عبادت تکوینی همه موجودات) که مطلبی صحیح است، بلکه بخاطر آنکه تطبیق این بیان بر اعتراض موسی(علیه السلام) بدون دلیل است، چرا که موسی ع در مقام بیان آن نبوده است. اعتراض حضرت موسی ع در مقام بیان حکم تشریعی بوده، نه بیان حکم تکوینِ هستی. (بله البته در داستان موسی و خضر - علیهما السلام-، جناب خضر در مقام بیان و اظهار اراده تکوینی خدا بدست ولیّش در عالم هستی است). 🔸ولی اصل اینکه تمام هستی در حال عبادتِ تکوینی خدای سبحان است (و کافران در جنبه تشریعی و آگاهانه مخالف با عبادتِ جهت تکوینی‌ِ ادراک و وجود و فطرتشان رفتار میکنند)، مطلبی واضح است، و بلکه یکی از صریح ترین بیانات آیات و روایات است، که در ادامه به برخی از این آیات و روایات اشاره خواهد شد. 🔻اما قبل بیان آنها، دفع اشکال شما به آن استاد جامعة المصطفی را بیان میکنیم: طبق قواعد تفسیری‌ای که جناب علامه طباطبایی در چندین جای المیزان اشاره داشته اند، خدای سبحان در قرآن، روشی در بیان حقایق دارد که منحصر به فرد است و تنها مختص به کتاب قرآن است. در مطلب ذیل به دو قاعده مهم از این قواعدی که علامه بیان داشته اند اشاره کرده ایم: 🌐 eitaa.com/salehi786/305 🔻 علامه طباطبایی در بخشی از این قواعد میفرمایند: 💫«جميع التقادير من التركيبات الممكنة في كلامه تعالى حجة يحتج بها» (المیزان ج۱۰ ص۱۰۰) «از تركيباتِ كلام الهى، هر احتمالى كه به ذهن برسد، حجّتى است كه به آن احتجاج می‏شود.» هر «عبارتِ معنادار» در آیات قرآن (اگر «مُعارضِ عقلی یا نقلی» نداشته باشد)، «قابل احتجاج» است. هر کدام از قسمت های عباراتِ آیات دارند از یک حقیقتی صادر میشود. لذا هر عبارتی قابل احتجاج است و دارد حقیقتی را بیان میکند. 🔸 💫«كل جملة وحدها، و هي مع كل قيد من قيودها تحكي عن حقيقة ثابتة من الحقائق أو حكم ثابت من الأحكام، كقوله تعالى: «قل الله ثم ذرهم في خوضهم يلعبون» (الأنعام،۹۱)، ففيه معان أربع: الأول: قل الله‏، و الثاني: قل الله ثم ذرهم‏، و الثالث: قل الله ثم ذرهم في خوضهم‏، و الرابع: قل الله ثم ذرهم في خوضهم يلعبون‏. و اعتبر نظير ذلك في كل ما يمكن» (المیزان، ج۱ ص۲۶۰). «هر جمله از جملات قرآنى به تنهايى حقيقتى را میفهماند و با هر يك از قيودى كه دارد، از حقيقتى ديگر خبر می‏دهد، حقيقتى ثابت و لا يتغير و يا حكمى ثابت از احكام را، مانند آيه شريفه: (قل الله ثم ذرهم في خوضهم يلعبون) كه چهار معنا از آن استفاده ميشود: معناى اول از جمله: (قل الله) و معناى دوم از جمله: (قل الله ثم ذرهم)، و معناى سوم از جمله‏ (قل الله ثم ذرهم في خوضهم)، و معناى چهارم از جملات‏ (قل الله ثم ذرهم في خوضهم يلعبون) كه تفصيل آن معانی در تفسير خود آيه می‏آيد انشاء الله، و شما میتوانيد نظير اين جريان را تا آنجا كه ممكن است (همه جای قرآن) دارای اعتبار بدانید.» 🔸 همچنین در آیات قرآن، خدای سبحان در بیان عبارات، ابتدا بیانی حکمی عام در تکوین و تشریع، را ذکر فرموده، سپس با قیودی که در ادامه بیان میدارند آن حکم عام را در موردی خاص استفاده نموده و در بیان حکمی تشریعی مخصوص، یا حکم تکوینی مقید به موجودی خاص، بیان میفرمایند. یعنی در آیات، «عباراتِ معنادارِ درونِ آیه» مرحله به مرحله تکمیل شده، و از یک «معانیِ عامّ» (با حقیقت و حُکمی ثابت) آغاز شده، و سپس در ادامه‌ی آیه، با آمدنِ قیود و اختصاصاتِ بعدی‌اش (که قیودِ محدود کننده اند)، به «تخصیصِ آن معانیِ عام، در یک مواردِ خاص» می‌رسند. لذا از حالت حکم عامّ عبارات معنایی وسیع (در تکوین و تشریع) فهمیده شده، و از حالتِ حکمِ خاص شده‌ی آنها با لحاظ قیودشان هم معنایی مخصوص آن مورد فهمیده میشود. بعنوان مثال در همین بیان آیه ٢٣ سوره اسراء، ابتدا یک حکم عام در تکوین و تشریع را بیان میفرماید: «وَ قَضى‏ رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ» (هم به معنای قضای تکوینی الهی، و هم به معنای قضای تشریعی الهی)، که هم بیانی از هستی شناسی در صحنه تکوین عالم است و هم بیانی از حکم تشریعی الهی در لزوم عبادتِ تشریعیِ خدای سبحان است. سپس در ادامه آیه با قیود محدود کننده، این معنای حکم عام را در معنای تشریعیِ آن و بصورت موردی در تشریع حکم احسان به والدین بیان میفرمایند: «و قَضى‏ رَبُّكَ أَلاَّ تَعبدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ و بالوالدينِ إِحسانا». یعنی هم بیان حکم عام آیه از عبارت اول آن احتجاج میشود که حکمی عام در صحنه تکوین و تشریع است، و هم بیان حکم خاص آیه با آمدن قیود بیان شده بعدی آن، که تصریح به حکمی در صحنه تشریع است. قیود مربوط به حکم خاص در ادامه عبارت، و حتی سیاق آیات [1]، هیچکدام مانع فهم معنای «حکم عام» نیست. 👇

🔸 ٢ 🔸اما در توضیح بیشتر معنای حکم عام آیه ٢٣ سوره اسراء، بیان میفرماید که همه موجودات، در «عبادتِ تکوینی‌شان» به «قضای تکوینی الهی» فقط رو به عبادت سوی خدای سبحان دارند، کما اینکه در ادامه همین سوره در آیه ۴۴ سوره اسراء بیان میفرماید که همه اشیاء هستی در حال تسبیح و تحمید خدای سبحان هستند : «وَ إِنْ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِه‏» لکن ما با اداراکات ظاهری و ظاهری‌گری قادر به درک این تسبیح به حمد الهی در صحنه تکوین تمام اشیاء عالم نیستیم: «وَ إِنْ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبيحَهُم‏». 🔸نظیر این بیان حکم عام در تکوین و تشریع، و سپس استفاده از آن در یک مورد بخصوص در نظام تشریع، در آیات بسیاری از قرآن کریم آمده است. نظیر آیات سوره بقره که نظام ساختن کعبه و سپس تشریع حکم قبله‌ی مسلمین بسوی کعبه را در همین نظام معنایی در قواعد مذکور بیان میفرماید. ابتدا به بیان حکم عام میپردازد که همه هستی رو بسوی خدایند، و سپس مجرای آن حکم عام را در نظام تشریع در بیان تعیین کعبه بعنوان قبله تشریع میفرماید. 🔸در آیه ١١۵ بقره میفرماید به هر سویی رو کنید رو بسوی وجه الله است: «فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّه‏»، و در آیه بعدش میفرماید بلکه هر شیئی تحت ملکیت خداست و در هر توجّهی که دارد رو بسوی خداست و درحال عبادتِ اوست: «بَلْ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ كُلٌّ لَهُ قانِتُون‏» (بقره ١١۶). همانطور که در آیات دیگر هم میفرماید همه چیز در عالم هستی سجده بر خدا دارند، همه اشیاء هستی و حتی سایه های ایشان: «و لِلّه يَسجُد مَن فى السمواتِ و الأرض طوعا و كرها وَ ظِلالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصال‏» (رعد ١۵) و میفرمايد: «للّه يَسجد ما فى السّموات و الأرض» (نحل ۴٩)، و میفرماید همه در حال عبودیتِ تکوینی بسوی خدا میروند: «إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِلاَّ آتِي الرَّحْمنِ عَبْدا» (مریم ٩٣). 🔻در مورد کل انسان ها هم تصریح میفرماید که شما در هر حالتی رو بسوی ملاقات خدا میروید: « يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى‏ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقيه‏ » (انشقاق ۶). خدایی که محیط به هر شئ، و مشهود بر هر شئ است و لذا انسان در کل آیات انفسی وجود خودش و کل آیات آفاقی نظام هستی رو بسوی ملاقات خداست، اما متاسفانه منکر این لقاء حق در زندگیش میشود و به شرک و کفر دچار میگردد. هرچند بعد از مرگ این حشر با نور خدا در تمام هستی را می یابد حسرت میخورد که در چنین نوری خودش را به کوری زد و ندید: «الله نور السموات والأرض» (نور ٣۵) «سَنُريهِم آياتِنا فِي الآفاقِ و في‏ أَنفُسِهِم حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُم أَنَّهُ الحَقُّ أَ وَ لَم يَكفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيءٍ شَهيدٌ * أَلا إِنَّهُم في‏ مِريَةٍ مِن لِقاءِ رَبِّهِم أَلا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيءٍ مُحيطٌ (فصلت ۵٣ و ۵۴) «قَدْ خَسِرَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِلِقاءِ اللهِ حَتَّى إِذا جاءَتهُمُ السَّاعَةُ بَغتَةً قالُوا يا حَسرَتَنا عَلى‏ ما فَرَّطنا» (انعام ٣١) «أَن تَقُولَ نَفسٌ يا حَسرَتى‏ عَلى‏ ما فَرَّطتُ في‏ جَنبِ الله‏» (زمر ۵۶). 🔻از همين رو در هنگامه قيامت كه حقائق طلوع نموده و سراب توهّمات و خيالات عالم كثرت به كنار می‏رود، وقتى از كفّار می‏ پرسند: «أينَ ما كُنتم تُشركونَ من دون الله» (کجایند آن‌چیزها که شریک خدا میگرفتید؟) در پاسخ میگويند: «ضلّوا عنّا بل لم نَكن ندعوا من قبلُ شيئا» «آنچه می پرستيدیم از دست ما رفت، بلكه در حقيقت ما چيزى را نمی پرستيديم». برای همین خدا در ادامه میفرماید: «كَذلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ الْكافِرِينَ» (غافر ۷۳و٧۴). 🔻علاّمه طباطبائى در ذيل آيات فوق می‏فرمايند: «قولهم: بَل لَم نَكُن نَدعُوا الخ، يقولون: إنّا قبل يوم القيامة لم ندع غير الله، و لم نعبد له شريكا، فهو ظهور كونهم في الدنيا مغرورين بسرابها و لعبها، و قد كان باطلا بالحقيقة، فقال سبحانه: كَذلِكَ يُضِلُّ الله الكافِرِين». 💫«اين گفته آنان «بَلْ لَمْ نَكُنْ نَدْعُوا ...» یعنی میگويند ما پيش از روز قيامت غير از خدا را نخوانديم و شريكى براى او را عبادت ننموديم و اين عبارت ظهور اين حقيقت است كه ايشان در دنيا به سراب آن فريفته شده بودند كه در حقيقت باطل و پوچ بوده است. خداى سبحان در اين‏جا می‏فرمايد كه بدين‏گونه كافرين را گمراه می‏سازد.» . (الانسان، الفصل الرابع فى يوم القيمه، ص ١٠٣). 👇

🔸 ۳ 🔸 آرى، قرآن كريم نه فقط تأكيد می‏فرمايد كه برّ و فاجر و مؤمن و كافر همگى عبد خداوند و ساجد وى می‏باشند، بلكه نسبت بندگى و عبادت را با غير خداوند مطلقا نفى میفرمايد و آن را امرى وهمى و پندارى شمرده كه در عالم آخرت كه ظهور حقائق است، محو می‏گردد. 💫«وَ يَوم نَحشُرهم جميعًا ثُمّ نقول للَّذين أشركوا مكانَكم أنتم و شُركاؤكم فزيّلنا بينهم و قال شُرَكاؤهم ما كُنتم إيّانا تعبدون * فكفى بالله شهيدا بيننا و بينكم إن كنّا عن عبادَتكم لغٰـفلين * هنالك تَبلو كلُّ نفسٍ ما أسلَفت و رُدّوا إلى الله مولاهم الحقّ و ضلّ عنهم ما كانوا يفتَرون*» (سوره يونس، آيات ٢٨ تا ٣٠) «روزى كه همگى مؤمنين و كافرين را گرد می‌آوریم سپس به كسانيكه شرك ورزيدند میگوئيم: شما در جاى خود باشيد و شريكانى كه براى خدا قرار داده بوديد نيز در جاى خود باشند و رابطه آنها را از هم میبريم و شركاى ايشان میگويند: «شما ما را عبادت نمی‏كرديد و خداوند براى شهادت بين ما و شما كافى است و حقّا ما از عبادت شما غافل بوديم.» در آنجا هر نفسى آنچه را پيش فرستاده است آزمايش نموده و حقيقتش را مشاهده میكند و به سوى پروردگار كه مولاى حقّ ايشان است باز گردانده میشوند و آنچه كه بر اساس أوهام و أهواء خود افتراء می ‏بستند از دستشان میرود و گم می‏گردد». 🔻آرى، ظهور آيه شريفه -چنانكه حضرت علاّمه نيز در الميزان إثبات فرموده‏ اند- اين است كه حقيقت عبادت هرگز براى غير خداوند واقع نمیگردد و كسانيكه می‌پندارند مشغول عبادت غير خدا می‌باشند در آخرت به بطلان پندار خود واقف می‏گردند. تفكيک بين عالَم تشريع و عالم تكوين، و جدا نمودن مسير حقيقى موجودات از مسيرى كه در عالم إدراک و إراده خود دارند، از اساسی ترين كليدهاى فهم معارف قرآنى است. 🔸 🔸این حکم عامّ «عبادت تکوینی در تمام هستی»، اصلی است که در ادامه آیات سوره بقره، میخواهد مقدمات ورود به صحنه تشریع قبله برای عبادت تشریعی را فراهم سازد (و إِذ يَرفَعُ إِبراهيمُ القَواعِدَ مِنَ البَيتِ ... -بقره ١٢٧-). اینکه هر موجودی در تکوینِ ادراکش به سوی تحمید و تسبیح الهی، و توجه به وجه الهی در عالم تکوین دارد. و نه تنها مقصودِ هر توجهی تکوینا رو بسوی وجه الله است (اینما تولوا فثم وجه الله) بلکه خود همان توجه هم بالله است و هیچ مخلوقی هیچ شیئی را درک نمیکند مگر بالله، که امام صادق (علیه السلام) به عبدالاعلی مولی آل سام این قاعده را میفرمایند که: «لَا يُدرِكُ مَخلُوقٌ شَيئاً إِلَّا بِالله»، هیچ مخلوقی هیچ شیئی را درک نمیکند مگر بالله، سپس از این حکم عام استفاده میفرمایند که هر مخلوقی حتی توجهش به وجه الله و شناخت خدا را هم از خودش ندارد و از این حکم عام نتیجه میگیرند که «هر معرفت الله در هر خلقی هم بالله محقق میشود» : «و لَا تُدرَكُ مَعْرِفَةُ اللهِ إِلَّا بِالله». (توحید صدوق، ص١۴٣). 🔸 🔸با این مقدمات در سوره بقره، وقتی به آیه ١۴۴ میرسد تشریع حکم قبله برای کعبه را بیان میفرماید: «قَدْ نَرى‏ تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّماءِ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضاها فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ». سپس در آیه ١۴٨ باز از همان روش بیان حکم عام استفاده نموده، میفرماید که هر شیئی تکویناً وجهش رو بسوی خداست و خدا مولیّ اوست: «و لِكُلٍّ وِجهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها» سپس در آیه بعد این معنای حکم عام (در تکوین) را در مورد خاص تشریع قبله استفاده میفرمایند که : «فَوَلِّ وَجهَكَ شَطرَ المَسجِدِ الحَرامِ و إِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَبِّك‏» (بقره ١۴٩). چرا که تشریع شما هم باید مطابق تکوین عالم باشد، پس در نظام تشریع با رو کردن به قبله مطابق تمام نظام تکوین هستی رو بسوی خدا کنید. تکوین شما رو بسوی خداست، پس تشریع و آگاهی و اختیارتان را هم با عبادت تشریعی بسوی کعبه رو بسوی خدا کنید. 🔸 ان شاء الله که همه ما روبه قبله در این صراط شریعت قدم برداریم، و بدانیم که هرچه کنیم از دستگاه خدا خارج نمیشویم و تحت اراده و مشیت تکوینی او هستیم. 🔸 ✅ یک خاطره در خاتمه: باری یکی از اساتید اخلاق (استاد مؤیدی حفظه الله، از شاگردان مرحوم آیت الله سعادت‌پرور) در درس اخلاقشان میفرمودند: کافری که میگوید «خدا نیست» در تکوین همین ذهنیت و درک و گفتارش هم «تسبیح حق» نهفته است، چرا که آن خدایی که او در ذهنش دارد واقعاً هم آن تصویر ذهنیت او خدا نیست، و این چیزی که دارد نفی میکند خدای ساخته ذهن خودش هست، که واقعا هم آن بافته هایش خدای موحدین نیست. خداوند به ذهن هیچ بشری در نمی آید و منزّه از هر توهم ذهن هاست. پس آن کافر هم تکوینِ همین کلامش، نوعی تسبیح خداست. خدای در ذهنش حقیقتا خدا نیست ولذا آن کلام هم تسبیح خداست از صورتِ ذهنی آن کافر. اما وقتی که موحد شود و ایمان بیاورد، خدای حاضری را میشناسد که تسبیح گوی او و تنزیه کننده اش از هر حد حسی و حد خیالی و حد وهمی و حد معنایی‌ست. 👇

🔸 ۴ پی‌نوشت: [1] در مورد اینکه حتی سیاق آیات هم برای فهم و برداشت معنای بلند «حکم عام» در عبارات آیات قرآن، مانع نیستند. توجه به این قاعده‌ی ویژه در روش تفسیری خاص قرآن (که علامه طباطبایی بیان فرموده اند) اهمیت دارد، که هر عبارت و هر آیه، هم معنای درون سیاقش قابل احتجاج است، و هم معنای خارج از سیاقش. مثالی در مورد احتجاج به معنای «حکم عام»، حتی خارج از فضای سیاق آیات بیان می‌کنیم. مثلا در تفسیر آیه ۴ سوره العنکبوت، علامه طباطبایی در المیزان می‌فرمایند: «أن اعتبار الآية من حيث وقوعها في سياق خاص من السياقات أمر، و اعتبارها مستقلة في نفسها أمر آخر، و الذي يقتضيه الاعتبار الأول و هو العمدة بالنظر إلى غرض السورة: هو ما قدمناه من المعنى، و أما الاعتبار الثاني: فمقتضاه العموم و لا ضير فيه على ذلك التقدير» «همانا اعتبارِ [معنایِ] آيه از نظرِ اتّصالِ آن در یک سياقِ خاصى از سیاقهای سوره، يك مطلب است (نگاه به اتّصالِ سوره‌ای)، و اعتبارِ آن از نظرِ استقلالِ خودش [و معنایِ الفاظش] مطلبى ديگر است (نگاه به انفصالِ آیه‌ای)، و آنچه كه اعتبار اولى اقتضاء میكند و از نظر غرضِ سوره هم اهميت دارد، همان معنایی است كه ما گفتيم، و اما به اعتبار دوم، اقتضايِ معنایش عموميت (حکمی عامّ) است، و هيچ حرفى هم در آن معنا نيست». [المیزان، جلد١۶، ص١٠١، تفسیر آیه ۴ سوره العنکبوت]. 🔸 ان شاء الله که همه مان تحت هدایت خاص خدای سبحان قرار بگیریم و به توحید حقیقی قلبی راه یابیم، و مراقب باشیم که بدون فهم تخصصی از مبانی علوم عقلی و اصطلاحات دقیق عرفانی، آن بیانات را انکار و گویندگانش را تحقیر نکنیم. سخن پیر فقه و فلسفه و عرفان، حضرت امام خمینی ره را در این مسأله نهیبی عمیق بدانیم👇 🌐 eitaa.com/salehi786/432 والسلام علی من اتبع الهدی. ارادتمند شما یاعلی مدد 🔸 @Salehi786

امام خمینی ره: 🔸اگر خداى تبارک و تعالى از ما سؤال کند که شما که مثلا معنى «وحدت وجود» را به حسب مسلک حکما نمى‌دانستید و از عالم آن علم و صاحب آن فن اخذ نکردید و تعلم آن علم و مقدمات آن را نکردید، براى چه کور کورانه آنها را تکفیر و توهین کردید، ما در محضر مقدس حق چه جوابى داریم بدهیم جز آنکه سر خجلت به زیر افکنیم. 🔹و البته این عذر پذیرفته نیست که «من پیش خود چنین گمان کردم.» هر علمى مبادى و مقدماتى دارد که بدون علم به مقدمات، فهم نتیجه میسور نیست، خصوصا مثل چنین مسئله دقیقه که پس از عمرها زحمت باز فهم اصل حقیقت و مغزاى آن بحقیقت معلوم نشود. 🔹چیزى را که چندین هزار سال است حکما و فلاسفه در آن بحث کردند و موشکافى نمودند، تو مى‌خواهى با مطالعه یک کتاب یا شعر مثنوى مثلا با عقل ناقص خود ادراک آن کنى! البته نخواهى از آن چیزى ادراک کرد - رحم اللّه امرأ عرف قدره و لم یتعدّ طوره.  اربعین حدیث (چهل حدیث)، ص٣٨٩ و ٣٩٠. 🔸 @Salehi786

⛱ پایان #پاسخ ۳۶ 💬 @Salehi786