گریه امام جعفر صادق(ع) بر غیبت صاحب‌الزمان(ع)   🔰 سُدیر صیرفى مى‌گوید: من و مُفضّل بن عمر و ابوبصیر و ابان بن تغلب به محضر آقایمان حضرت صادق(ع) شرفیاب شدیم. دیدیم: 🔰🔰 امام صادق علیه السلام بر روى خاک نشسته و لباسى که از مو بافته شده و طوق‌دار و بى‌گریبان بود، پوشیده است و مانند فرزند مرده جگرسوخته گریه مى‌کند. آثار حزن و اندوه از گونه و رخسارش آشکار، و اشک کاسه چشم‌هایش را پر کرده بود و مى‌فرمود: 《سَیِّدِی! غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی، وَضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی، وَابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَهَ فُؤَادِی. سَیِّدِی! غَیْبَتُکَ أَوْصَلَتْ مُصَابِی بِفَجَائِعِ الْأَبَدِ، وَفَقْدُ الْوَاحِدِ بَعْدَ الْوَاحِدِ یَفْنِی الْجَمْعَ وَالْعَدَدَ، فَمَا أُحِسُّ بِدَمْعَهٍ تَرْقَأُ مِنْ عَیْنِی وَأَنِینٍ یَفْتُرُ مِنْ صَدْرِی عَنْ دَوَارِجِ الرَّزَایَا وَسَوَالِفِ الْبَلَایَا إِلَّا مَثَّلَ بِعَیْنِی عَنْ غَوَابِرَ أَعْظَمِهَا وَأَفْظَعِهَا وَبَوَاقِیَ أَشَدِّهَا وَأَنْکَرِهَا، وَنَوَائِبَ مَخْلُوطَهٍ بِغَضَبِکَ، وَنَوَازِلَ مَعْجُونَهٍ بِسَخَطِکَ》 «اى آقاى من! غیبت (دورى) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و آرامش و راحت دلم را ربوده است. آقاى من! غیبت تو مصیبتم را به مصیبت‌هاى دردناک ابدى پیوسته، و از دست‌دادن یکى پس از دیگرى، جمع و عدد را فانى مى‌سازد. پس احساس نمى‌کنم به اشکى که در چشمم خشک مى‌گردد و ناله‌اى که در سینه‌ام آرام مى‌گیرد، مگر آنکه مصائب بزرگ‌تر و دل‌خراش‌تر و پیشامدهاى سخت‌تر و ناشناخته‌تر در برابر دیده‌ام مجسّم مى‌شود». 🔰 سدیر گفت: عقل از سر ما پرید و دل‌هاى ما از غم و اندوه این پیشامد هولناک و حادثه خطرناک پاره شد، و گمان کردیم از اتّفاق ناگوار کوبنده‌اى این‌چنین گریان و سوگوار است، یا از روزگار به او مصیبتى رسیده است. عرض کردیم: خدا دیدگانت را نگریاند اى پسر خیرالورى! از چه پیشامدى این‌گونه گریانى و از دیده اشک مى‌بارى؟ چه حالى روى داده که این‌گونه سوگوارى؟ 🔰🔰 حضرت چنان آه عمیقى کشید که ناراحتى‌اش از آن افزون شد، و فرمود: «واى بر شما، بامداد امروز در کتاب «جَفر» نگاه کردم و آن کتابى است که علم مرگ‌ها و بلاها و آنچه واقع شده و تا روز قیامت واقع مى‌شود، در آن مندرج است و خداى، محمّد(ص) و امامان بعد از او را به آن اختصاص داده است و تأمّل کردم در موضوع ولادت غایب ما و غیبت و طول عمر او و گرفتارى‌هاى مؤمنان در آن زمان، و شک‌هایى که از جهت طول غیبت در دل‌هایشان پیدا مى‌شود، و اینکه بیشتر آنها از دین برگردند و رشته اسلام را از گردن بردارند». (صدوق، کمال‌الدین، ص۳۵۲ – ۳۵۷؛ طوسى، الغیبه، ص۱۶۷ – ۱۷۳) #امام_صادق ع #امام_زمان ع #غیبت_امام زمان_ع ----- 🌸https://eitaa.com/salsabilmarifat

🔰🌸 تحلیلی کوتاه بر دعا در زمان غیبت در روایت امام صادق (ع)🌸🔰 ✅ عبد اللَّه بن سنان از امام صادق عليه السّلام نقل می كند كه فرمود: به زودى شبهه‏اى به شما مى‏رسد که در آن، بى‏نشانه روشن و امام هدايت بمانيد و كسى از آن شبهه نجات نمى‏يابد مگر آنكه دعاى غريق را بخواند:(سَتُصِيبُكُمْ شُبْهَةٌ فَتَبْقَوْنَ بِلَا عَلَمٍ يُرَى وَ لَا إِمَامٍ هُدًى وَ لَا يَنْجُو مِنْهَا إِلَّا مَنْ دَعَا بِدُعَاءِ الْغَرِيق) گفتم: دعاى غريق چگونه است؟ فرمود: مى‏گويى: «يا الله يا رحمان يا رحيم يا مقلّب‏ القلوب‏ ثبّت‏ قلبي على دينك» من هم گفتم: «يا الله يا رحمان يا رحيم يا مقلّب القلوب و الأبصار ثبّت قلبي على دينك» امام فرمود: خداى تعالى مقلّب القلوب و الأبصار است و ليكن همچنان كه من گفتم بگو: «يا مقلّب القلوب ثبّت قلبي على دينك» ‏( كمال الدين و تمام النعمة ؛ ج‏2 ؛ ص352) ✍ چند نکته کوتاه در تحلیل روایت: ✅ مرجع بودن امام ع در همه امور فردی، اجتماعی و سیاسی است.از این رو، مسائل اعتقادی، اخلاقی، احکام و به صورت کلی حوزه های گوناگون را شامل می شود. ✅ قلب مومن در زمان غیبت به جهت دسترسی نداشتن مستقیم به امام ع و وجودشبهات در معرض لغزش است همانند کسی که نزدیک به غرق شدن است و به همین جهت، دعا برای ثابت قدم ماندن ضروری است. ✍ مطالعه و بررسی کوتاه تاریخ و نیز تاریخ انقلاب تا امروز نشان می دهد خیلی باید این دعا را جدی گرفت تا خدای ناکرده در حوزه های گوناگون از فردی تا اجتماعی _ سیاسی دچار لغزش و غرق نشویم و تا آخرین لحظه زندگی ثابت قدم بمانیم:(توفنی مسلما) #امام_صادق ع #امام_زمان ع #غیبت_امام زمان ع #دعا