بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#حی_علی_العزا»     ✍️ مناسبت روز: امشب اولین شب ماه #محرم، ماه حزن و اندوه آل‌محمد (ص) است، که همه‌ی اولیاء و انبیاء و ملائکه و شیعیان و محبین اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در سراسر عالم محزونند؛ و طبق روایات از امشب دیگر لبخندی بر لب ائمه اطهار (ع) دیده نمی‌شد و حزن و اندوه، آن ذوات مقدس را فرا می‌گرفت و اهل آسمان نیز از امشب محزون و عزادارند؛ چنانچه در روایت آمده که شخصی از امام صادق (ع) سوال کرد که وقتی فردی از دنیا می‌رود، بازماندگان بعد از مرگ او، برایش مجلس #عزا برپا می‌کنند، ولی شما و شیعیانتان شب اول ماه محرم که می‌رسد، مجالس عزا برای سید الشهداء (ع) برپا می‌کنید؛ در حالی که حضرت را در دهم محرم به شهادت رسانده‌اند؟ امام صادق (ع) در جواب او فرمودند: «وقتی هلال ماه محرم می‌رسد، ملائکه، پیراهن پاره پاره و غرق به خون سید الشهداء (ع) را در آسمان منتشر (آویزان) و ظاهر می‌کنند، پس ما و شیعیانمان آن را با چشم دل می‌بینیم و اشکمان جاری می‌شود» (الخصائص الزینبیه، خصیصه ١٩؛ ثمرات الأعواد، ص ۳۶) در روایتی دیگر نیز، امام رضا (ع) فرمودند: «زمانی که #ماه_محرم می‌رسید، پدرم (موسی بن جعفر) را کسی­ خندان نمی‌دید و پیوسته محزون بودند تا اینکه ده روز سپری می‌شد و زمانی که روز عاشورا می‌رسید، آن روز، روز مصیبت و گریه ایشان بود و می‌فرمودند: این همان روزی است که جدم حسین (ع) در آن کشته شده است» (امالی صدوق، مجلس ٢٩) همچنین مورخین آورده‌اند که امام رضا (ع) در #دهۀ_اول_محرم، همه ساله، مجلس عزا برپا می‌کردند و در مجلس، خودشان شخصاً شرکت نموده و می‌فرمودند برای زن‌ها پرده‌ای آویزان کنند تا مخّدرات پشت پرده بنشینند... و به مداحان و شعراء می‌گفتند: برای جدّم حسین (ع) بخوانید و همه گریه می‌کردند؛ و نیز می‌فرمودند: «همانا روز شهادت #حسین (ع)، پلک چشم ما را مجروح کرد، و اشک‌های ما را روان ساخت، و عزیز ما را در زمین کربلا زمین‌گیر کرد، و محنت و بلا را برای ما تا روز قیامت به ارث گذارد، پس باید بر مثل حسین (ع) ‌گریه کنندگان بگریند، زیرا گریه بر ایشان، گناهان بزرگ را از بین می‌برد» (همان) در روایت دیگری نیز شیخ صدوق (ره) در امالی نقل می‌کند که: در روز اول ماه محرم «ریّان بن شبیب» خدمت امام رضا (ع) رسید؛ حضرت به او فرمودند: ای پسر شبیب! «إن کنت باکیاً لشیء فابک للحسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام... »: «اگرخواستی بر چیزی گریه کنی بر حسین بن علی (ع) گریه کن، چه اینکه آن حضرت را کشتند، همانطوری که گوسفندان را ذبح می‌کنند؛ و با آن حضرت، هجده نفر از اهل‌بیت ایشان نیز کشته شدند که روی­ زمین شبیه و نظیری نداشتند؛ پس زمین و آسمان‌های هفتگانه در شهادت آن حضرت گریستند و چهار هزار ملک در روز عاشورا برای نصرت آن حضرت آمدند و دیدند که حضرت شهید شده‌اند، به همین خاطر، پریشان و غبارآلود در کنار قبر مطهر آن حضرت آماده هستند، تا حضرت قائم (عج) ظهور کنند و آنها از یاران ایشان باشند و شعارشان «#یالثارات_الحسین» است...؛ ای پسر شبیب! اگر دوست داری که با ما در درجات عالی بهشت باشی، برای حزن ما محزون باش و در شادی ما شادباش، و بر تو باد به ولایت و دوستی ما، و بدان که اگر کسی چیزی را (در دنیا) دوست داشته باشد، خداوند متعال او را (در آخرت) با همان محشور می‌نماید...» (بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۰۲؛ امالی صدوق، مجلس ٢٩؛ و عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۲۳۳) ✍️ لذا شیعیان و محبین اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) همه ساله، مجالس عزاداری خود را از شب اول محرم آغاز کرده و از این فرصت ویژه برای عزاداری و تبیین احکام دین و معارف اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، و اهداف عالی قیام حضرت سید الشهداء (ع) و فلسفه سوگواری برای آن حضرت بهره‌برداری لازم می‌نمایند. 👈 و سخن امروز را با دو بیت شعر از ژولیده نیشابوری به پایان می‌بریم: عالم همه مست‌از گل‌رخسار حسین‌است ذرات جهان در عجب از کار حسین است دانی که‌چرا خانه حق گشته سیه ‌پوش؟ زیرا که خدای تو عزادار حسین است... أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ