🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #سرّ_سر ✍نویسنده: نجمه طرماح ● #خاطرات_شهیدحاج_عبدالله_اسکندری #قسمت_دهم سیمین و مادر وسط اتاقمان نشسته بودند. مادر چای را توی نعلبکی ریخته و ذره ذره به زهرا می خوراند و با شعرهای کودکانه حواسش را از قند و نبات پرت می کرد. سیمین زانوی غم بغل گرفته بود و خواب شیرین فاطمه، که تازگی یک ساله شده بود را نگاه می کرد و گفت:"حالا واقعا میخوای بری!؟" خندیدم و گفتم:"خواهر من، این چمدون ها رو ببین، بار چندمه که می پرسی؟ اگر دودل بودم که دست به سیاه و سفید نمیزدم. دو روزه اینا رو گذاشتم این گوشه، منتظر آقا عبدالله هستم." "آخه این بچه ها اونجا تنهایی چکار می کنن؟ خودتم که تنهایی. ما که دیگه از وضعیت کار پسرخاله خبر داریم. می ذاردت تو خونه و می ره تا یکی دو هفته پیداش نمیشه! شایدم بیشتر. " " مادر راست میگه خواهرت. من نمیخوام توی رفتنت ن نه بیارم. ولی لار رو یادته؟ پارسال که پاشدی این همه جمع کردی و کوبیذی با شوهرت رفتی لار. به خدا من و خاله ات که پاشدیم اومدیم بهت س بزنیم، تو و زهرا رو اونقدر ساکت و ناراحت توی اون خونه سوت و کور دیدیم، دلمون ریش شد. نه فک و فامیلی، نه دوست و رفیقی، خودشم که هزار ماشالله قربونش برم، یک سر هزار سودا " مادر درست می گفت. تنهایی زندگی کردن در شهر غریب، سختی دوری عبدالله را برایم مشکل تر می کرد. لبخندی زدم و خودم را سرگرم بستن ساک فاطمه کردم. مادر اما هنوز ادامه می داد: " بمیرم الهی، این دختر با همه شیرین زبونیش حرف زدن از یادش رفته بود. اصلا بازی نمی کرد که، یه گوشه کز می‌کرد پای تلوزیون. حالا کاش برنامه کودکم داشت.،زل می زد به اخبار و گزارش جنگ" "شما می گید چکار کنم؟ اومدیم جنگ حالا حالاها ادامه داشت. همینطور که شش ساله این صدام زندگی برای هیچکس نگذاشته. من و شوهرم تا کی باید از هم دور باشیم. می خوام هرجا رفت منم باهاش باشم. این جوری حداقل، یکی دو شب مرخصی اگه بهش بخوره وقت می کنه بیاد خونه. ولی وقتی من کیلومترها ازش دور باشم، مجبوره دیر به دیر به ما سربزنه. " " چی بگم والله. ایشالا هرجا می رید، خوش باشید. ولی فکر قلب منم باش مادر. هر از گاهی تلفنی گیر بیار ، یه زنگی بزن مارو از حالت باخبر کن. " زیپ ساک را بستم و کنار ساک های دیگر گذاشتم. روبروی مادر نشستم. " چشم. حتما. اصلا خودم دلم تاب نمی اره ازتون بی خبر باشم" کم کم آقا عبدالله می رسید. قرار بود قبل از ظهر اه بیفتیم تا نمازمان را دشت ارژن بخوانیم و تا صبح فردا به اهواز برسیم تا از کارهایش عقب نیفتد. مادر و سیمین تا لحظه رفتنمان ماندند و بدرقه مان کردند. چاره ای نداشتم. از میان عزیزانم باید یکی را انتخاب می کردم. اینجا می ماندم همه کنارم بودند جز عبدالله، پدر بچه هایم. دم دمای سحر بود که رسیدیم اهواز. داخل ماشین دم کرده بود. شیشه های ماشین را پایین کشیدم تا هوا عوض شود، که بخار داغ هوای شرجی خورد توی صورتم.انگار که داخل حمام گیر کرده باشی. زود شیشه ها را بالا کشیدم. آقا عبدالله که تعجبم را دید گفت:"حالا کجاشو دیدی! تازه هوای اول صبحه، اون هم تو فصل بهار" ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #کدامین‌_گل ✍خاطرات شهید فرهاد شاهچراغی ‌● #قسمت_دهم ●نویسنده :مجیدخادم ‌ _آقای فقیهی بعد از ظهر کارتونهای دوا رو بیارم همون خانه سر دوزک؟!! _ فرهاد جان بیار همونجا .باند و چسب زیاد بیار .امروز احتمالاً مجروح زیاد داریم _ پس باید به دکتر کسرائیان هم خبر بدم . _حتماً یه چیز دیگه هم هست که شنیدم جلوی داروخانه‌ها ما گذاشتند مواظب باش _ دکتر بابا از قبل داروها را خرد خرد آورده خانه در راهرو دارند دو سر پارچه بلند خشک شده را چوب میزنند و لوله می کنند که بدهند دست فرزاد. یک ساعت بعد سرچهارراه زند، جمعیت به حرکت درآمد .فرهاد توی صف اول ایستاد و بلندگوی دستی را گرفته بالای سرش و کنار دستش یکی از توی میکروفون کوچکی که با سیم مارپیچ وصل است به ته بلندگو شعار می‌دهد. مردم تکرار می‌کنند فرزاد همان پلاکارد را ناشیانه زیر لباسش پنهان کرده و دو سر چوب را که از زیر پیراهن بیرون زده و تا پایین زانو رسیده به دست گرفته ،از توی پیاده رو هل می خورد وسط جمعیت‌. همینطور نگاه می‌کند به مردمی که مشت هاشان را بالای سر گرفته و شعار می‌دهند. پلاکارد را از زیر لباسش می‌کشد بیرون و اولین کسی که نزدیکش از میگوید« آقا اینو بگیر » یک نفر آن را می‌گیرد و یک نفر دیگر سر دیگرش را و پارچه لوله شده باز می شود و از دست جمعیت بالا می‌رود کنار ده‌ها پلاکارد دیگر. رویش نوشته است: « به روز عید غدیر ,در مسجد حاج حبیب به دست شاه جلاد برادرم شد شهید» این شعار و شعار های دیگر توی گوش هایت می پیچد و صدای مردها و زنها بلند و بلندتر می‌شود از بیستم بهمن به خانه نیامده بود .توی سی متری و مسجد ایرانی هم پیدایش نبود. توی شهر بوی خون میداد .بوی دود، بوی باروت،بوی خشم ،انفجار بوی تن عرق کرده مردم ،بوی سرما، بوی گذشته، بوی خاطرات کهنه و کاغذهای نو کتابی که انگار تازه اول بار از گشوده می‌شود با تمام کهنگی هایش! یکی دوبار شهنازبا چند تا از همکلاسی هایش، به هوای پیدا کردنش توی بیمارستان ها رفت و لیست ها را خواند ،لیست های روی شیشه در ورودی درمانگاه ها و بیمارستان ها را. صبحا تو دانشگاه هم دیگر را می‌دیدند و مکانها را بین خودشان تقسیم می‌کردند تو برو نمازی ،من میرم سعدی ،توهم بیمارستان شیراز. سر ساعت ۳ همینجا. انگار تمام شهر یک هفته تعطیل بود جز کلانتری‌ها و بیمارستان‌ها .خیابان‌های خلوت و غبار آلود و دود گرفته از آتش لاستیک های نیم سوخته یک چشم به هم زدن مملو و جمعیت می‌شدند و به ناگاه با صدای شلیکی دوباره خلوت هرکس به کوچه و خانه ای می گریخت. صف منظم تظاهرات از هم می پاشید و جای آن طرف تر از ساعتی دیگر دوباره همه جمع می‌شدند و صفوف فشرده تر باز به میدان می آمدند. شهناز به بیمارستان سعدی رفت لیست ها را خواند. لیست مجروحین را به سرعت و لیست شهدا را با هراس .بعد سراسیمه دوید داخل. توی راه ها پر بود از مجروح و ناله و فریاد و خون و درد صورت یکی را نگاه کرد فرهاد نبود پرستاری داد میزد:« ملافه ملافه پس کو ملافه؟!» شهناز فرهاد را رها کرده و داشت به بقیه کمک می کرد نیرو کمبود هر ساعت مجروح ها بیشتر می شدند . آمبولانس به بیمارستان داشت مجروح خالی می کرد .میدان ستاد مرکز درگیری‌ها بود. از آنجا تا بازار وکیل تمام بلوار زند توی غوغا بود. صدای گلوله می آمد اما معلوم نبود از کجا از کدام سند نزدیک میدان کمی جلوتر از ساختمان ساواک وسط خیابان مردی افتاده بود و فریاد کمک می زد به شکمش خورده بود یک دستش را روی جای گلوله گذاشته بود و دست خونین دیگر را بالا برده و دوستی را از جایی صدا میزد به کمک می خواست. کسی از توی پیاده رو دوید به سمت صدای شلیک دیگری و او را از ایست ناگهانی از ترس زمین خورد و چهار دست و پا نیم خیز شده دوید به همان کوچه ی روبه روی مجروح. هیچ کس جرات نمی کرد نزدیک شود. درد می کشید و زیر لب چیزی می گفت . الله اکبر می گفت او کمک می خواست ادامه دارد..✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #برزخ_تکریت ✍ خاطرات آزاده : حکیمی مزرعه نو ‌● #قسمت_دهم 💠پادگان آموزشی بلاخره سال 65 ، سال سرنوشت فرا رسید. هرجوری بود رضایت مسوولین اعزام را جلب کردیم. اولین اعزام اول مرداد ماه سال شصت و پنج ، همراه بهترین و دوست داشتنی ترین دوست دوران تحصیل و هم محله ای. مهربان ،خوش اخلاق ، با معرفت و شوخ طبع و متبسم. نمی دونم چرا اینقدر تو دل برو بود و او کسی نبود جز سید علی هاشمی می دونی !! بعضی وقتها که یادش می افتم بی اختیار اشکام جاری میشه . الان هم که دارم این خاطرات و می نویسم تو صحرا و تنهایم گریه امانم را بریده است .😔 بیشتر به حال خودم . به بی لیاقتی خودم می گریم خوب بگذریم به اتفاق دوستان زیادی از روستا به شهرستان اردکان اعزام شدیم و در یکی از اردوگاههای اطراف سازماندهی و ما کلاس اولی ها از دوستانی که سابقه حضور در جبهه داشتند و آموزش دیده بودند جدا شدیم کامیونی پر از هندوانه اهدایی اهالی منطقه پذیرایمان بود. عده ای با جان و عده ای با مال وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ بنده به اتفاق شهید هاشمی و مرحوم حمید بابایی ( جانباز متوفی) و یحیی مرادی جهت طی دوره آموزش به پادگاه شهید بهشتی معروف به باغ خان که در جنوب مرکز استان واقع شده اعزام شدیم. سختی ها ی دوره آموزش فشرده نظامی فقط با وجود دوستانی صمیمی قابل تحمل است . ادامه دارد..✒️ ⛔️کپی ونشر ممنوع..چون این خاطرات هنوز چاپ نشده نویسنده راضی به نشرش نیستند..فقط همینجا بخونید🌹 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊