"کلمه" و "دلتنگی" باید دقیقا از یک نقطهء دل برخیزند! اگر اینطور نباشد، چطور این بی کلمه گی دارد اینهمه اذیتم می کند؟! دلتنگی زورش به کلمه ها چربیده و نوشتن و سرودنم نمی آید، و فقط دلتنگیَم است که می آید... "کلمه" ها آرام از گوشه چشم هایم می ریزند اما به قلم نمی آیند... و مادر مهربانانه جویای حال و روز من است، حال و روزی که آرامم کرده و بی حرف و بی سر و صدا... و جواب مادر در همان اذنی ست که نداد و من ماندم... و این ماندن عجیب سنگینی می کند روی دلم... این تلویزیونِ لعنتی هم قصدِ جانِ مردم را کرده و گرنه یک پیاده روی که اینهمه نشان دادن ندارد... پیاده روی است دیگر! چیز عجیبی نیست! فقط سر و تَهَش فقط همین سر و تَهَش... اینکه از نجف شروع می شود و به کربلا ختم... همینَش، فقط همینَش، کمی، فقط کمی، آدم کُش است! و گرنه یک پیاده روی که بیشتر نیست... دلتنگیَم بند نمی آید و کلمه هایی که از چشم هایم سرریزند... آه که چقدر ضعیفند آدم هایی شبیه من، آدم هایی که دار و ندارشان فقط "کلمه" است و وقتی به بی کلمگی دچار می شوند، حسی شبیه خفگی سر تا پایشان را می گیرد... ارباب... حسین، عشقِ منی... #دلنگار 💔 ══════°✦ ❃ ✦°══════ ♡ #ʝѳiɳ ↴ ➣ @sarbazelashkarim