#رمان_شهدایی❤️
#بدون_تو_هرگز🧡
#قسمت_ششم💛
دخترها در اون زمان، یاد داشتن آشپزي و هنر بود، هر چند روزهاي آخر، چند نوع غذا | از مادرم یاد گرفته بودم... از هر انگشتم، انگیزه و اعتماد به نفس مي ريخت. غذا تفريبا آماده شده بود که علي از مسجد برگشت... بوي غذا کل خونه رو برداشته بود... از در که اومد تو، یه نفس عمیق کشید. - به به، دستت درد نکنه... عجب بويي راه انداختي با شنیدن این جمله، ژست هنرمندانه اي به خودم گرفتم! انگار فتح الفتوح کرده بودم... رفتم سر خورشت. درش رو برداشتم... آبش خوب جوشیده بود و جا افتاده بود... قاشق رو کردم توش بچشم که... نفسم بند اومد... نه به اون ژست گرفتن هام نه به این مزه! اولش نمکش اندازه بود؛ اما حالا که جوشیده بود و جا افتاده بود... گریه ام گرفت! خاک بر سرت هانیه، مامان صد دفعه گفت بیا غذا پختن یاد بگیر، و بعد ترس شدیدی به دلم افتاد. خدایا! حالا جواب علي رو چي بدم؟ پدرم هر دفعه طعم غذا حتي يه کم ایراد داشت - کمک مي خواي هانیه خانم؟ با شنیدن صداش رشته افکارم پاره شد و بدجور ترسیدم! قاشق توي يه دست... در قابلمه توي دست دیگه... همون طور غرق فکر و خیال خشکم زده بود. با بغض گفتم: نه علي آقا... برو بشین الان سفره رو مي اندازم... یه کم چپ چپ و با تعجب بهم نگاه کرد! منم با چشم هاي لرزان منتظر بودم از آشپزخونه بره بیرون - کاري داري علي جان؟ چيزي مي خواي برات بیارم؟ با خودم گفتم نرم و مهربون برخورد کن؛ شاید بهت سخت کمتر سخت گرفت. - حالت خوبه؟ - آره، چطور مگه؟ - شبيه آدمي هستي که مي خواد گریه کنه! | به زحمت خودم رو کنترل می کردم و با همون اعتماد به نفس فوق معرکه گفتم: نه اصلا... من و گریه؟ تازه متوجه حالت من شد... هنوز قاشق و در قابلمه توی دستم بود. اومد سمت گاز و یه نگاه به خورشت کرد. چیزی شده؟
═✧❁🌷❁✧┄
@dyareeshgh
═✧❁🌷❁✧┄
