#پارت_صد_و_بیست_و_پنجم 🦋 طناب رو از پایۂ پل باز کرده بود که من توی قایق پریدم. او هم پشت سر من طناب رو توی قایق پرت کرد و خودش هم آمد توی قایق و کنار من نشست. به محض آنکه قایق راه افتاد، از دست هوای شرجی و دم کردۂ هور و خرمگس های نیش دار و مزاحم خلاص شدم. باد خنک پاییزی توی صورتم خورد و در تمام بدنم لذت خاصی از گرما را احساس کردم. داشتم می رفتم توی کِیفِ هوای خنک که #محمّد_حسین (شهید محمّدحسین یوسف الهی، معاون اطلاعات و عملیات لشکر ثاراللّه) گفت: «آقا مصطفی!...می خواهی یک شعر تازه برایت بخونم؟» نگاهم را سمتش چرخوندم. خندۂ همیشگی را بر لبانش دیدم. گفتم:«از مولاناست؟» گفت:«آره.» گفتم:«بخون». او شروع کرد به خواندن؛ شمرده و با حرکات دست، گویی می خواست با همۂ وجودش شعر را به من تفهیم کند: 💠من مست و تو دیوانه ما را که لرد خانه صد بار تو را گفتم، کن خور، دو سه پیمانه 💠در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه 💠جانا به خرابات آ تا لذّت جان بینی جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه 💠هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی و آن ساقی هر هستی، با ساغر شاهانه 💠تو وقف خراباتی، دخلت می و هرجا می زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه 💠ای لوطی بر بط زن، تو مست تری یا من ای پیش چو تو مستی، افسون من افسانه 💠چون کشتی بی لنگر کژ می شد و مژ می شد وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه به اینجای شعر که رسید، دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: «حالا مصطفی شعر رو معنی کن.» از خودم خجالت کشیدم، گفتم:«محمّدحسین یک بار دیگر بخوان!» و باز هم خواند. پیش خودم گفتم:«محمّدحسین معنی شعر خودت هستی.» اصلاً تو مصداق عینی این سرودۂ مولانا هستی، مگر نه اینکه اگر من مست هستم تو اصلاً دیوانه ای؟ و بعد دوباره این بیت را بلند خواندم: ای لوطی بر بط زن، تو مست تری یا من ای پیش تو چون مستی،افسون و من افسانه توی دلم گفتم محمّدحسین از من افسون مخواه. افسون من پیش تو افسانه هست. نگاهش کردم، چفیه اش دور گردنش بود و چهره زیبایش را زیباتر می کرد. تیر نگاهم را به یکباره بر نگاهش دوختم و به چشمانش خیره شدم. دلم می خواست برایش شعر مولانا را می خواندم. 💠از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد در هر نظرش مضمر صد گلشن کاشانه 💠چون کشتی بی لنگر کژ می شد و مژ می شد و ز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه دلم می خواست فریاد می زدم و می گفتم:«تو تجسّم این ابیاتی. محمّدحسین!...من از ضمیر نگاهت بهشت را دیدم. محمّدحسین!...تو همانند این قایق هستی که آرام نداری و بی پروا و شتابان بر امواج می رانی. تو قایق بی لنگری، تو بر آب های زمان جاری هستی، تو خود موجی ، تو توفانی، تو دریایی، تو می رانی سوار بر بادها و توفان ها. تو از آن دریایی، تو غریق رؤیای عشقی، تو دریای دریادلی، تو دریادل مسافری؛ محمّدحسین از حسرتت مردم.... 💠و ز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه به محمّدحسین نگاه کردم و به او خندیدم و پیش خودم خواندم: 💠من مست و تو دیوانه، ما را که برد خانه؟ مصطفی مؤذّن زاده بهار ۱۳۶۵ ش