🌹 #من_زنده_ام 🌹 #قسمت_بیست_و_سوم خانه ی ما سرقفلی مسکینان بود. اگر گدایی در خانه را میزد تا به او آب خنک نمی داد و سیرش نمی کرد و پاپوشش نمیداد نمی گذاشت دست خالی برود. میگفت بعضی اولیا در لباس ژنده و ژولیده و با هیبت مسکینان در خانه را میزنند و ما نمی دانیم غفلت نکنید همه را راه دهید و در راه خدا خیرات بدهید. امام زمان در بین ماست به همه سلام کنید شاید یکی از آنها او باشد. حالا از باغچه ی حیاط که پژمرده شده بود تا مرغ و خروس ها و مدرسه و مسجد و همسایه و گدا و.... همه می دانستند که دیگر آقا نیست. یادم نمی آید بعد از این حادثه دوباره کی نخودچی کشمش خوردم اما می دانم هرگز طعم نخودچی کشمش های بابا را نداشت. کریم و رحیم که برادرهای بزرگ خانه بودند برای اینکه فضای مغموم خانه را عوض کنند غروب که میشد توپ دو پوسته و بساط گل کوچیک راه می انداختند و من هم دروازه بان میشدم دروازه بان هر گروهی که می شدم برنده ی حتمی همان تیم بود با هیجان و شدت دنبال توپ می دویدند اما وقتی توپ به دروازه نزدیک می شد، را کم می کردند و توپ به آرامی در بغل من جا میگرفت و من هیجان زده مورد تشویق قرار می گرفتم. اول فکر میکردم دروازه بان ماهری هستم اما بعدها فهمیدم که نه آنها میخواهند من شاد باشم و هو را بکشم. بعضی وقت ها با برادرها خاله بازی میکردم اگر چه روزها به رفت و آمد بین خانه و بیمارستان میگذشت اما همه سعی می کردند فشار غیبت آقا را به نوعی جبران کنند رحمان کشتی گیر محله بود. همه ی زیراندازها را تشک کشتی کرده بود دائماً زیرخم یکی از بچه ها را می گرفت و به من می گفت: مصی تو داور! من که حسابی خودم را باور کرده بودم با خودم فکر می کردم مصی تو که در کار دروازه بانی گل کردی حتماً میتونی داور گشتی هم باشی. رحمان کشتی گیر با مرامی بود میگفت همه چیز قاعده دارد، وزن و اندازه دارد. به همه فرصت و لذت پیروزی و قهرمان شدن را می چشاند. آنقدر با گوشهای شکسته اش زمین زد و زمین خورد تا در وزن پنجاه و دو کیلوی کشتی فرنگی قهرمان خوزستان شد. سال تحصیلی با همه ی سنگینی و فشار و فراقی که داشت به پایان آمد و زمان گرفتن کارنامه رسید کریم کارنامه همه ی بچه ها را گرفت و ما را به خرج خودش برای بستنی خوردن به شکرچیان ادیبی کرد. فقط رحمان با ما نبود. او سرسختانه به کار نانوایی چسبیده بود. آن روز هر چه پرسیدم چرا رحمان نیامده کسی چیزی نگفت. کریم نمی خواست طعم و مزه ی بستنی در کام ما تلخ شود اما بعدها شنیدیم که باهاش دعوا کرده که لا مصب این همه تجدیدی رو چطوری بار میکنی فقط نقاشی و ورزش تجدید نشدی که اونم حتماً در حقت ارفاق کردن. وقتی کارنامه ات رو گرفتم، حتی نمی شناختنت منو با تو عوضی گرفتن به پس گردنی گرم خوردم و با لگد از مدرسه پرتم کردن بیرون اینم پاداش برادر رحمان بودن و برادر تنبل داشتن. آن سال کریم و رحیم و آبجی فاطمه خیلی سعی کردند رحمان را پای درس و کتاب بنشانند تا به قول خودشان یک قطار تجدیدی را پشت سر بگذارد اما اصلا گوشش بدهکار نبود آقا خوب حساب کلاس های درسمان را داشت بچه ها نمیخواستند در غیاب او کسی درجا بزند. اما رحمان لای هیچ کتابی را باز نکرد و شهریور هم از راه رسیده بود. 🌱🌱🌱🌱🌱 ۱. اسم یک بستنی فروشی سنتی معروف در آبادان ٢. لا مذهب #بانوان_بهشتی