#فوری 💢آغاز رزمایش نظامی ایران گزارش هایی امده است  از شلیک موشک در مرکز و غرب  ایران @GENERAL_PERSIIAN

✅ #فوری هشدار سردار شکارچی سخنگوی ستاد کل نیروهای مسلح:ما هرگز آغازگر جنگ نبوده‌ایم، اما در برابر هر متجاوزی قاطعانه می‌ایستیم. اگر حرکت هجومی صورت گیرد، برای تنبیه متجاوز است.

به نام خداوند داد و دانایی تاریخ بشر همواره گواه آن بوده است که مرزهای حقیقی، نه با خط‌کش جغرافیا که با معیار «ارزش» ترسیم می‌شوند. آنچه ملت‌ها را در بزنگاه‌های سرنوشت‌ساز به هم پیوند می‌دهد یا از هم جدا می‌سازد، نه رنگ پرچم‌ها، که رنگ دل‌هاست. جهان امروز، بیش از هر زمان دیگر، به نقطه‌ای رسیده است که پرده‌ها فرو می‌افتد و حقیقت، بی‌واسطه رخ می‌نماید. در این افق نو، ملیت و مذهب، اگر با عدالت و کرامت انسانی همراه نباشد، به پوسته‌ای بی‌جان فرو می‌کاهد. چه بسیارند آزادگانی در دورترین نقاط عالم که بی‌آنکه هم‌زبان یا هم‌وطن ما باشند، به حکم فطرت بیدار خویش در صف مظلوم می‌ایستند؛ و چه بسیار کسان که با وجود اشتراک خاک و تاریخ، از عدالت فاصله می‌گیرند و دل در گرو قدرت و منفعت می‌نهند. این همان حقیقتی است که دین آن را «تمییز» می‌نامد و حکمت ایرانی آن را «غربال زمان». جذب و دفع تاریخ، تابع شعار و ادعا نیست؛ تابع صدق نیت و پاکی باطن است. ظلم، هرچند خود را در لباس وطن‌دوستی یا دینداری بیاراید، ذاتاً دافعه دارد و سرانجام، اهل فطرت را از خویش می‌راند. و عدالت، هرچند در غربت و اقلیت باشد، خاصیتی مغناطیسی دارد که دل‌های آزاده را به سوی خود می‌کشاند. این قانون نانوشته عالم است؛ همان که قرآن از آن به «تمییز خبیث از طیب» یاد می‌کند و نهج‌البلاغه آن را ملاک حق‌مداری می‌داند، نه شخص‌مداری. ملت ما، که در طول تاریخ با ایمان، غیرت و عدالت‌خواهی زیسته است، نیک می‌داند که افتخار ملی، در هم‌نشینی با حق معنا می‌یابد، نه در هم‌سایگی با ظلم. ایرانِ ریشه‌دار در توحید و آزادگی، همواره آنگاه سرافراز بوده که در کنار مظلوم ایستاده، حتی اگر این ایستادن پرهزینه بوده باشد. این میراث، نه یک شعار سیاسی، که یک عهد تاریخی و اخلاقی است. اکنون جهان به مرحله‌ای از شفافیت رسیده است که دیگر پنهان شدن پشت واژه‌ها ممکن نیست. هر کس، ناگزیر، جای خود را در سمت درست یا نادرست تاریخ انتخاب می‌کند. در این میدان، «پاکی» زبان مشترک انسان‌هاست؛ پیوندی عمیق‌تر از نژاد، مذهب یا پاسپورت. آینده از آنِ کسانی است که عدالت را بر مصلحت، و انسانیت را بر منفعت ترجیح می‌دهند. و چنین است که بشریت، آرام‌آرام اما قاطع، به دو جبهه روشن تقسیم می‌شود: جبهه آنان که به حرمت انسان باور دارند و برای عدالت هزینه می‌دهند، و جبهه آنان که بیداد را توجیه می‌کنند، هرچند در پوشش ملیت یا دیانت. این نه پیش‌بینی، که سنت تاریخ است؛ و خوشا آنان که آگاهانه، در سمت روشن آن می‌ایستند.