بسـوز ای شمـع!
از ایـن داغـی کـه هــر دم مـیزنــد
بــر جــــان و دل نشتـــر
که دیدم بـارِ دیگـر مـن
بـه آتـش سوخت نـاگـه
در فــرازِ شب
هم انگشت و انگشتر.
چـه بـایـد گفت؟!
چـه بـایـد کرد؟!
از این طــوفـان ، از این بــوران
به دل خــون
بـر جگـر آتـش
به سر یک بادیه خاشاک و خاکستر.
ببـار ای شمـع!
در ایـن هنـگامـه
چـون چشمـانِ مـن، نَم نَم
بخـوان در گــوشِ عــالــم
قصّــهٔ دردِ مـــرا
آهستـه آهستـه
ولـی با غصّـه و مـاتـم
منّـــور کن
جهــانــی را
تـو بـا روشنـگـــری هــر دَم.
بسـوز ای شمـع!
کـه بـایـد تـا طلــوع
تـا فجــــر
تـا فــردای دیگــر
دل بسـوزانــــی.
بســوز ای شمــع!
مـن هـم
بـا تــو مـیســوزم
ولــی
در گــوشــهای آرام
ببـار ای شمـع!
بسـوز
ای شمـع!
بخـوان
ای شمـع...!
😭😭
#محمدرضا_فتحی
🌷🌷