استغفار فقط برای توبه و آمرزش از گناهان نیست بلکه هر جا کم آوردید، حوصله نداشتید، گرفته بودید، پول نداشتید، باطریتان تمام شده بود؛ تسبیح را بردارید و صد مرتبه بگویید استغفر الله ربی و اتوب الیه ... تا آرام شوید. ┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

  غفره چیزی شبیه پیش بند کودکان اصلا استغفار به چه معناست و از کجا آمده :«استغفار از کلمه غفره در لغت عرب گرفته شده است،وقتی که در عرب مرکب هایشان مثل اسب و حمار دچار بیماری پوستی در سر و گردن میشده ماده ای به نام قطران را که سیاه و بد بو بوده را به سر و گردن حیوان می مالیدند این ماده سیلان داشته و در اثر حرکت ،پالن یا زین مرکب را سیاه و آلوده می کرده است. عرب برای اینکه از سیلان این ماده و مایع جلوگیری کنند در سر راه او بر گردن حیوان پارچه ای می بستند بنام غفره. غفره چیزی شبیه پیش بندهایی است که گاهی اوقات برای کودکان استفاده می شود تا لباس را هنگام غذا خوردن آلوده نکنند. عرب ها هم این پارچه را که خصوصیت جذب مایعات را داشته بر سر راه قطران می بستند تا به بقیه ی قسمت های حیوان سرایت نکند. حال نکته ای که در مورد استغفار وجود دارد این است که انسان با انجام گناهان گند و آلودگی را در این عالم هستی به پا کرده که به زودی آن آلودگی دامنش را می گیرد و او را مبتلا می کند به همین دلیل از خداوند طلب غفره می کند تا بین او و اثر عملش فاصله بیندازد و اثر عمل،او را مبتلا نکند.» چرا پیامبر فرموده اند بهترین دعا استغفار است ( خیرالدعا الاستغفار).   خداوند غفار بافرستادن غفره بین گناهکار و اثر گناه فاصله می اندازد اما اینکه اثر عمل و گناه ما چه چیزی می‌تواند باشد؟ «بخشی از جواب را حضرت امیر علیه السلام در ابتدای دعای کمیل فرمودند و بخشی دیگر هم در ادعیه دیگری مثل دعای بعد از زیارت نامه امام رضا علیه‌السلام آمده. مثلا هتک عصمت انسان از جمله آثار گناه هست. یعنی چه؟ یعنی انسان دیگر به راحتی گناه می کند، سخت نیست برایش،گناهش را توجیه می‌کند،بی حیاگری می‌کند،این بی‌حیایی در ارتکاب گناه‌ گند و آلودگی همان گناهان است که الان به دامان ما نشسته است. لذا در دعای کمیل داریم اللهم اغفر لی الذنوب التی تهتک العصم،در ادامه میگه اللهم اغفر لی الذنوب التی تنزل النقم، دوباره حضرت غفره می‌خواهد، می‌گوید خدایا تو با مغفرت خودت غفره بفرست، به اصطلاح پیش بند بفرست برای گناهانی که نعمت های من را عوض کرده، مثلا من حافظه خوبی داشتم،تمرکز خوبی داشتم، اشک چشم خوبی داشتم، توفیق زیارتم خوب بود، یا حتی خانه ای داشتم، این ها همه نعمت است اما الان دیگر از این ها خبری نیست تمرکزم را از دست دادم و..خدایاغفره بفرست، چرا؟ چون این اثر و گند گناهان من هست که آمده دامن مرا آلوده کرده و به من رسیده. اللهم اغفرلی الذنوب التی تحبس الدعا و...خلاصه حضرت در فرازهای مختلف از خدا غفره طلب می‌کند، چون خداوند غفار است، غفور است و با فرستادن غفره بین گناهکار و اثر گناه مثل همین تهتک العصم،تغیرالنعم،تحبس الدعا،تنزل البلاءو... فاصله می‌اندازد. نمونه ی دیگر دعایی است که بعداز زیارت نامه  امام رضا خوانده می‌شود، آنجا هم جالب است که از خداوند طلب غفره می‌کنیم برای همه ی گناهانی که آثار منفی در وجود ما گذاشته است.»   استغفار ذکر عبوری نیست و سالک از اول کار تا آخر عمر به آن نیاز دارد، حتی پیامبر «ص» هم به استغفار نیاز داشت در روایتی از پیامبر اکرم «ص»خوانده بودم:«همانا که قلبم را غباری می پوشاند و من روزی هفتادمرتبه از درگاه خدا آمرزش می طلبم» حالا اینکه کسی مثل پیغمبر «ص» با آن عظمت،که نور خالص است و ظلمتی هم در وجود او نیست چه نیازی به استغفار دارد. ┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

ازآیاتی که در قرآن می‌تواند اشاره به مرحله آغازین سلوک و حرکت داشته باشد آیه 110 سوره نساء است که می فرماید:وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحیماً یعنی اگر کسی عمل زشت یا ظالمانه ای انجام دهد و پس از آن استغفار نماید خداوند را غفور و رحیم می‌یابد. در مرتبه اعلی هم که مرحله سلوکی شخص پیامبر است باز هم در آن مرحله امر به استغفار شده است و در ایه 106 همین سوره نساء به آن اشاره شده است و به پیامبر می‌فرماید: وَ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ کانَ غَفُوراً رَحیماً. و یا در روایت‌ها داریم که پیامبر در طول شبانه روز چندین نوع استغفار داشتند. که برخی از آن استغفار‌ها برای این بود که ایشان مسئولیت اجتماعی سیاسی در میان عامه مردم داشتند و به عنوان یک مسئول از آن جنبه که سر و کله زدن با خلق موجب توجه به آنها می‌شود بوده است. بنابراین استغفار ذکر عبوری نیست که مثل برخی از ذکرها بگوییم این تعداد بگویید و حالا در محله ی بعدی سلوک بروید سراغ ذکر دیگر.بلکه همه انسان ها در هر مرحله ای که باشند به استغفار نیاز دارند و ذکر استغفار برایشان راهگشاست.» ┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

هدف اصلی بعثت پیامبراکرم(ص) و همة انبیا هدایت و تزکیه نفوس عامه است که این محور اصلی یعنی همان هدایت نمودن جامعه و بازداشتن آنها از گمراهی و ضلالت می‌باشد، پیرامون بعثت همه انبیاء صادق است. چنانچه خداوند تعالی نیز در بیان اشتراک هدف و خطوط اصلی بعثت انبیا می‌فرماید: «کل(1) آمن بالله و ملائکته و کتبه و رسله لانفرق بین احد من رسله» همه انبیاء ایمان به خدا و ملائکه و کتب آسمانی و رُسُل و رسالت دارند و مافرقی (در اصل رسالت و هدف) بین آنها قائل نشد. همه بر محور ایمان به خدا مبعوث شدند و هدفی جز هدایت جامعه بر اساس خاستگاه اجتماعی و مقتضیات زمان ندارند. بنابراین راه و هدف و مسیر آنها مشترک است و این همان محور هدایت است جز آنکه در زمان‌های مختلف ظهورهای مختلفی داشته است. انسان‌ها در همه اعصار تاریخ مرهون تلاش‌های انبیا و مدیون عنایت بعثت انبیا از جانب خداوند هستند چراکه بدون آنها همه در راستای ضلالت و گمراهی قدم برمی‌داشتند. و لذا باید نتیجه گرفت که انذار و تبشیر و ارشاد انبیا همه در راه هدایت عامه بوده است. و این اصل بر مبنای هدف کلی بعثت و انحاء مختلف آن در هر زمان و مکتبی قابل بحث می‌باشد. «و لقد من الله علی‌المؤمنین اذ بعث فیهم رسولاً من انفسهم یتلوا علیهم آیاته و یزکیهم» و خداوند بر مؤمنین منت گذاشت آنگاه که از جنس خودشان رسولی فرستاد تا بر آنها آیات الهی را بخواند و آنها را تزکیه و تعلیم و هدایت نماید. از همه مهمتر و بیشتر مورد تأکید خداوند منت رسالت و بعثت خاتم‌الانبیاء محمدمصطفی(ص) بر مسلمانان و بلکه بر تمام عالم بشریت است که به عنوان آخرین پیامبر و مبشر رحمت و آورنده اکمل الادیان برای همه زمان و اعصار و سراسر گیتی مبعوث شده است. ┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

سیروسلوک وحرکت بسوی خداوند متعال مطلبی است که نیاز به فکردارد. فکر یعنی با خودمون فکرکنیم . البته تازمانی انسان نسبت به راه وحرکتش یقین نداشته باشد . راه به جایی نمی برد. ذره ای شک به عنایت پروردگار داشته باشیم نتیجه ای نخواهد داشت. اصلا کسی که بسوی خداوند حرکت کند. مسافت بسوی خداوند کم است. ونزدیک است. چون خود پروردگار عالم به تمام زوایایی ما احاطه دارد. ورونده بسوی او مسافتش ، قریب ونزدیک هست. خداوندمتعال وقتی اصرار و التماس و سماجت و خواسته ی بنده اش را ببیند محال است روزی او را به قربش راه ندهد. منتهی دراین راه شیطان با توجه به تجربیات اش که طی این سالیان دراز از گمراهی انسان ها بدست آورده است. خوب می داند چطور اورا ازاین راه منحرف کند. والسلام. التوفیق من الله. ┏━✨🌹✨🌸✨━┓ @seirosolok

امام مهدی علیه السّلام : لِيَعمَل كُلُّ امْرِءٍ علَى ما يُقَرَّبُ مِن مَحَبَّتِنا . هر يك از شما بايد كارى كند كه با آن به محبّت ما نزديك شود .

توصیه‌های امام زمان (عج) به شیعیان/ به راستی چقدر به اینها عمل می‌کنیم؟

 توصیه‌های امام عصر (عج)‌ خطاب به شیعیان و پیروان اهل‌بیت(ع) به نقل از کتاب مهدی موعود اثر مرحوم علامه مجلسی

نچه در پی می آید توصیه‌هایی است که امام عصر (عج)‌ خطاب به شیعیان و پیروان اهل‌بیت (ع) فرموده‌اند. براستی، چقدر به اینها عمل می‌کنیم؟ ۱. از خداوند ـ جل جلاله ـ بترسید و تقوا پیشه کنید. ۲. به ما در بیرون آوردن شما از فتنه و امتحانی که بر شما روی آورده است کمک کنید. ۳. عهد می‌کنم که هر کدام از شیعیان که راه تقوا را در پیش گیرد و هر آنچه که لازم است ]و حق خداست[ از مال خود خارج کند، از فتنه‌ی گمراه‌کننده و رنج‌های ظلمانی در امان باشد. ۴. هر کدام از شیعیان، در بخشش اموالی که خداوند به او داده به کسانی که خداوند فرمان داده است بخل ورزد، در دنیا و آخرت زیانکار خواهد بود. ۵. اگر شیعیان ما در وفا نمودن به عهد و پیمانی که از ایشان گرفته شد، همسو و یک‌دل شوند، دیدار ما از ایشان به تأخیر نخواهد افتاد. ۶. ظهور ما به تأخیر نیفتاده مگر به سبب اعمال ناپسندی که از ایشان سر می‌زند و خبر آنها به ما می‌رسد. (توقیع به شیخ مفید) ۷. از خدا بترسید ؛ و از ما اطاعت کنید ؛ و از راه راست منحرف نگردید. ۸. نیت خود را ـ مطابق سنت آشکاری که به شما گفتم ـ با دوستی، به سوی ما برگردانید. (توقیع به ابن ابی‌غانم قزوینی و جماعتی از شیعیان) ۹. اموال شما (خمس و زکات) را قبول نمی‌کنیم مگر اینکه پاک و طاهر باشد... هر کس می‌خواهد عمل کند و هر که نخواهد نکند ؛ چرا که ما به آنچه شما دارید نیازی نداریم. ۱۰. ظهور و فرج در دست خداست و کسانی که وقت رای آن تعیین می‌کنند "دروغگو " هستند. ۱۱. در مسایلی که روی می‌دهد به فقهاء مراجعه کنید ؛ زیرا که ایشان حجت من بر شمایند و من حجت خدایم بر ایشان. ۱۲. منتفع شدن از من در ایام غیبتم، مانند استفاده از خورشید است زمانی که ابر روی آن را پوشانده باشد. ۱۳. درباره چیزهایی که به درد شما نمی‌خورد سؤال نکنید، و در دانستن چیزهایی که از دانستن آنها معاف شده‌اید خود را به سختی نیاندازید. ۱۴. برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید ؛ چرا که همین فرج شماست. (توقیع به اسحاق بن یعقوب) ۱۵. هر کس بدون اجازه ما در اموال مربوط به ما (خمس، زکات و وقف) تصرف کند، از جمله ظالمین است و ما در روز قیامت شاکی او خواهیم بود. (توقیع به محمد بن جعفر اسدی) ۱۶. آیا نمی‌دانید که خداوند از زمان حضرت آدم تا حال، برای مردم ملجأ و پناهی قرار داده که به ایشان پناه برند و راهنمایانی تعیین کرده که به سبب آنها هدایت یابند. هر زمان که نشانه‌ای از آنان پنهان شد نشانه‌ی دیگر آشکار گردید و هر وقت که ستاره‌ای از ایشان غروب کرد ستاره‌ی دیگر طلوع نمود ؛ و وقتی که خدای عزوجل امام حسن عسکری (ع) را به سوی خود برد گمان ننمایید که واسطه میان خود و مخلوقاتش را قطع نموده است. هرگز چنین چیزی نشده و نخواهد شد تا وقتی که قیامت برپا شود. (توقیع به محمد بن ابراهیم بن مهزیار) ۱۷. آیا نمی‌دانید که روی زمین از حجت خدا خالی نمی‌گردد ؛ خواه آن حجت، ظاهر باشد و خواه پنهان. ۱۸. مردم پیروی از خواهش‌های نفسانی را از خود دور کنند ؛ و همانگونه که ]پیش از غیبت[ رفتار می‌نمودند رفتار کنند ؛ و امری که از آنان پوشیده و پنهان شده است را جستجو ننمایند ... و بدانند که حق با ما و در نزد ماست. (توقیع به عمری وپسرش)

توضیح: توقیع ، در لغت به معنای "امضاء، نامه و فرمان" ، و دراصطلاح حدیثی به معنای "بخشی از نوشته‌های ائمه اطهار علیهم السلام " است . بیشتر توقیعات از سوی امام عصر (عج) صادر گردیده است. واژه توقیع نخستین بار در روایتی از امام کاظم (ع) به معنای یادداشتی که امام در زیر یک نامه نوشته دیده شده‌است. امروزه وقتی سخنی از «توقیع» به میان می‌آید، ذهن به توقیعات حضرت مهدی (ع) منصرف می‌گردد. ارسال توقیعات برای شیعیان، معمولاً توسط وکلای امام صورت می‌گرفت. نواب اربعه امام عصر وکیلانی در شهرهای مختلف داشتند که توقیعات از طریق آنها انتشار می‌یافت. در کتاب کمال الدین شیخ صدوق، غیبت شیخ طوسی، احتجاج طبرسی و بحارالانوار مجلسی، حدود هشتاد توقیع از سوی امام زمان (ع)‌ نقل شده است که محتوای آن‌ها، برخی خطاب به سفرا و نواب خاص است و برخی خطاب به علماء و فقهاست. برخی در پاسخ به سؤالات است و برخی در تکذیب کسانی است که به دروغ ادعای امامت یا نیابت از طرف آن حضرت را داشتند. منبع توصیه‌ها : علامه محمدباقر مجلسی؛ مهدی موعود ؛ ترجمه حسن بن محمد ولی ارومیه‏ای؛ قم: انتشارات مسجد مقدس جمکران، ۱۳۸۰ ؛ ج ۲ . /6262