___ در غزه رفتم کنار ساحل غم زده و همان ترانه ای را زمزمه کردم که در ساحل دمیاط زمزمه می کردم: روز تمام شد و غروب در راه است. . . پشت سایۀ درختان پنهان شده. . . برای اینکه راه را گم کنیم، ماه را از شبمان گرفتند. . . وطنمان کنار چشمه، موهای خود را می شوید. . . روزی آمد که نمی تواند کابین او را بپردازد. ... عبدالحلیم حافظ با این ترانۀ غمبار ما را در جو اندوه و افسردگی و شکست [پس از جنگ 6 روزه مصر] فرو می برد. اما در همان ترانه هم یک طناب نجات برایمان پرتاب می کرد و می خواند: «وطن، روز را آغاز کن. محبوبِ من آواز روز را دوست دارد. » کتاب اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه #یک_تکه_کتاب

___ از مقرری جا مانده بودم. شروع کردم به خواندن که رسیدم به این جمله و زبانم عاجزتر از قبل شد: "در هر حال هر سال در اینجا [غزۀ تحت اشغال و بعد هم تحت محاصره] برابر ده سال است. همه اینجا یا جوانند یا پیرمرد، این خاک معنای کودکی را نمی شناسد." کتاب اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه #یک_تکه_کتاب @selvaaa