#من_هم_شاعر_می‌شوم؟ آیا من هم می‌توانم شعر بگویم؟! بارها شده افراد مختلف پرسیدند که آیا آنها هم می‌توانند شعر بگویند؟! حقیر با دلایل و شواهدی به همه آنها گفته‌ام: چرا که نه؟؟!! اگر سرودن را مانند سایر هنرهای دیگر، یک مهارت اکتسابی بدانیم، هر کسی که ابزار این هنر را فراهم کند، بدیهی است که بتواند حتی شعرهای ماندگاری بسراید. اگر تقسیم‌بندی شعرکوششی و جوششی را بپذیریم، باید این واقعیت را هم بپذیریم که اکثر اشعار شاعران مطرح، بیشتر کوششی سروده شده‌اند! بله قطعا گاهی برای شروع یک شعر یا پایان دادن به یک شعر و یا حتی چندین بار در فرایند سرودن، جوشش‌هایی هم اتفاق می‌افتد ولی اینکه شعری تماما جوششی باشد، درصد خیلی کمی از گنجینه شعر قدیم و معاصر را در برمی‌گیرد. پس اصل سرودن، کوششی است! یعنی شاعران، برای سرودن سناریو تعریف می‌کنند که مثلا چه وزنی، چه قالبی، چه ردیفی، چه قافیه‌ای، چه صنعتی و.... برای موضوع و دغدغه مدنظرشان، مناسب است دقیقا مثل یک نقاش یا خوشنویس یا داستان‌نویس یا.... پس تلاش و همت برای سرودن شعر خوب، از برخورداری از استعداد خوب، مهمتر است چرا که فرموده‌اند: همت بلند دار که مردان روزگار از #همت_بلند به جایی رسیده‌اند #سعدی اینجور هم نیست که بهترین و ماندگارترین اشعار را حتما شعرای درجه یک سروده باشند! قطعا مؤلفه اخلاص و صفای باطن هم در این میان بسیار مهم است. مثلا بیت «رفته سردار نفس تازه کند برگردد / چون ظهور گل نرجس بخدا نزدیک است» که درباره حاج قاسم عزیز در همه جا پخش شده، از یک شاعر معروف و شناخته‌شده نیست! بلکه از یک شاعر ناشناخته است که اتفاقا اخوی بنده هستند! آقای #اسماعیل_علیخانی☺️ پس می‌توان شعر ماندگاری سرود در حالی که کشور پر از شاعران تراز و اساتید بزرگوار زیادی باشد. همین اخوی حقیر، زمانی در مقابل اصرار بنده بر اینکه وارد وادی شاعری بشوند، می‌گفتند: سرودن شعر یک موهبت الهی است و به همه کس نداده‌اند. ولی وقتی وارد این هنر مقدس شدند، خودشان هم خبر نداشتند روزی شعری را می‌سرایند که در همه جا زبان‌زد بشود. علاوه بر این، با نگاه به برخی روایات درباره ثواب سرودن شعر در مدح و مرثیه آقا اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، متوجه می‌شویم که خطاب روایات، عام هست و همه را شامل می‌شود: امام صادق علیه السّلام می فرمایند: من انشد فی الحسین بیتا من شعر فبکی و ابکی عشره فله لهم الجنه. هر کسی درباره حسین علیه‌السلام بیتی شعر بسراید و خود بگرید و ده نفر را بگریاند، برای او و آن ده نفر بهشت باشد. (ثواب الاعمال ۱۱۰٫) دقت کردید؟! هر کس! در شعر آیینی که اصلا چون طرف حساب شاعر، معصومین علیهم‌السلام هستند که دیگر جای تعلل نیست... متأسفانه برخی از اساتید و پیشکسوتان، با تنگ‌نظری و یا سخت‌گیری بی‌دلیل، بسیاری از افراد را به‌راحتی ناامید می‌کنند! لطفاً بخیل نباشیم!! استعداد افراد مختلف است، برخی استعدادشان از همان اول شکفته، برخی در حال شکفتن و برخی هنوز کشف نشد‌اند! پس نمی‌شود به‌راحتی افراد را ناامید کرد! باز هم عرض می‌کنم، سرودن شعر یک هنر اکتسابی است و با تلاش می‌توان جزء بهترین‌ها بود... نظرتون چیه؟☺️ پیوند مسیر شعرآموز به زبان ساده: @shaershow

#من_هم_شاعر_می‌شوم؟ آیا من هم می‌توانم شعر بگویم؟! بارها شده افراد مختلف پرسیدند که آیا آنها هم می‌توانند شعر بگویند؟! حقیر با دلایل و شواهدی به همه آنها گفته‌ام: چرا که نه؟؟!! اگر سرودن را مانند سایر هنرهای دیگر، یک مهارت اکتسابی بدانیم، هر کسی که ابزار این هنر را فراهم کند، بدیهی است که بتواند حتی شعرهای ماندگاری بسراید. اگر تقسیم‌بندی شعرکوششی و جوششی را بپذیریم، باید این واقعیت را هم بپذیریم که اکثر اشعار شاعران مطرح، بیشتر کوششی سروده شده‌اند! بله قطعا گاهی برای شروع یک شعر یا پایان دادن به یک شعر و یا حتی چندین بار در فرایند سرودن، جوشش‌هایی هم اتفاق می‌افتد ولی اینکه شعری تماما جوششی باشد، درصد خیلی کمی از گنجینه شعر قدیم و معاصر را در برمی‌گیرد. پس اصل سرودن، کوششی است! یعنی شاعران، برای سرودن سناریو تعریف می‌کنند که مثلا چه وزنی، چه قالبی، چه ردیفی، چه قافیه‌ای، چه صنعتی و.... برای موضوع و دغدغه مدنظرشان، مناسب است دقیقا مثل یک نقاش یا خوشنویس یا داستان‌نویس یا.... پس تلاش و همت برای سرودن شعر خوب، از برخورداری از استعداد خوب، مهمتر است چرا که فرموده‌اند: همت بلند دار که مردان روزگار از #همت_بلند به جایی رسیده‌اند #سعدی اینجور هم نیست که بهترین و ماندگارترین اشعار را حتما شعرای درجه یک سروده باشند! قطعا مؤلفه اخلاص و صفای باطن هم در این میان بسیار مهم است. مثلا بیت «رفته سردار نفس تازه کند برگردد / چون ظهور گل نرجس بخدا نزدیک است» که درباره حاج قاسم عزیز در همه جا پخش شده، از یک شاعر معروف و شناخته‌شده نیست! بلکه از یک شاعر ناشناخته است که اتفاقا اخوی بنده هستند! آقای #اسماعیل_علیخانی☺️ پس می‌توان شعر ماندگاری سرود در حالی که کشور پر از شاعران تراز و اساتید بزرگوار زیادی باشد. همین اخوی حقیر، زمانی در مقابل اصرار بنده بر اینکه وارد وادی شاعری بشوند، می‌گفتند: سرودن شعر یک موهبت الهی است و به همه کس نداده‌اند. ولی وقتی وارد این هنر مقدس شدند، خودشان هم خبر نداشتند روزی شعری را می‌سرایند که در همه جا زبان‌زد بشود. علاوه بر این، با نگاه به برخی روایات درباره ثواب سرودن شعر در مدح و مرثیه آقا اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، متوجه می‌شویم که خطاب روایات، عام هست و همه را شامل می‌شود: امام صادق علیه السّلام می فرمایند: من انشد فی الحسین بیتا من شعر فبکی و ابکی عشره فله لهم الجنه. هر کسی درباره حسین علیه‌السلام بیتی شعر بسراید و خود بگرید و ده نفر را بگریاند، برای او و آن ده نفر بهشت باشد. (ثواب الاعمال ۱۱۰٫) دقت کردید؟! هر کس! در شعر آیینی که اصلا چون طرف حساب شاعر، معصومین علیهم‌السلام هستند که دیگر جای تعلل نیست... متأسفانه برخی از اساتید و پیشکسوتان، با تنگ‌نظری و یا سخت‌گیری بی‌دلیل، بسیاری از افراد را به‌راحتی ناامید می‌کنند! لطفاً بخیل نباشیم!! استعداد افراد مختلف است، برخی استعدادشان از همان اول شکفته، برخی در حال شکفتن و برخی هنوز کشف نشد‌اند! پس نمی‌شود به‌راحتی افراد را ناامید کرد! باز هم عرض می‌کنم، سرودن شعر یک هنر اکتسابی است و با تلاش می‌توان جزء بهترین‌ها بود... نظرتون چیه؟☺️ پیوند مسیر شعرآموز به زبان ساده: @shaershow