مادر!‌ وقتی از تو می‌نویسم، احساس می‌کنم کاغذِ زیر دستم خیس می‌شود. واژه‌ها وقتی به نام و یاد تو می‌رسند، اشک می‌ریزند و هرچه قلم در آغوششان می‌گیرد، آرام نمی‌گیرند. واژه‌ها ابرِ بهارند و ناله‌های تو رعد و مصیبت تو، برقِ این ابرهاست که واژه‌ها چنین به یاد اشک‌های تو، پاییزی می‌بارند. برای همین است که مصیبت تو را نمی‌توان نوشت. وقتی از تو می‌نویسم، باید دلم را سنگ ‌کنم که تاب بیاورد توصیف مصیبت تو را. 📚مجموعه ریحانه خدا، واژه های خیس، صفحه ۱۳ #فاطمیه #ریحانه_خدا #واژه_های_خیس #محسن_عباسی_ولدی