💢رزق و روزی در عصر ظهور #بخش_اول 🔹انسان اگر بصیرت نداشته باشد در ابتدا خیال می‌کند که تقوا همچنان که محدودیت است، محرومیت هم هست، هم محدودیت است و هم محرومیت، این طور می‌گوید: آدم باید زندگی کند، با تقوا که نمی شود زندگی کرد، با تقوا زندگی کردن یعنی انسان خودش را از همه چیز محروم کند. اما قرآن عکس قضیه را ذکر می‌کند؛ درست است، انسان وقتی که تقوا پیشه کند راه‌هایی از روزی را که البته راه‌های نامشروع است «از دست می‌دهد». 🔸آدم متقی هرگز از راه‌های نامشروع به دنبال روزی نمی رود ولی خدا راه دیگری از روزی به روی او باز می‌کند که آن راه مزیتی دارد که راه عادی و معمولی ولو حلال هم باشد ندارد و آن این است که رزق «لایحتسب» به او می‌رسد، یعنی از راه‌هایی روزی به او می‌رسد که خود گمان نمی برد، چون راهی است که عادتاً از آن راه به آن نمی رسد، یعنی حس می‌کند که از دست خدا دارد می‌گیرد. گفتیم که روزی همیشه به دست خداست، از راه عادی هم به انسان برسد باز به دست خداست، اما فرق است میان این که انسان طوری زندگی کند که دست خدا را و لطف خدا را در مورد خودش حس و مشاهده کند و این که آن را حس و مشاهده نکند. 🔹آدم متقی و پرهیزکار، در روزی گرفتن از خدا دست خدا را مشاهده می‌کند، می‌بیند که او چطور آن محرومیت‌های از راه نامشروع را تحمل کرد و چگونه خداوند در دیگری به روی او گشود و باز کرد» [۱] ۱.آیت الله مطهری، مرتضی. ۱۳۸۷. آشنائی با قرآن ۸. انتشارات صدرا. صفحه ۲۵ تا ۲۷. ‌‌