چرا وقتی نظرمان را نمی‌پذیرند دلخور می‌شیم؟ (و چگونه این واکنش را مدیریت کنیم؟) موقعیت آشنا: وقتی کسی نظر ما را می‌پرسد اما آن را نمی‌پذیرد، ناخودآگاه دلخور می‌شویم! جمله‌ی پنهان ذهن ما: «اگر نظر مرا نمی‌خواهی، چرا اصلاً پرسیدی؟!» 🔍 علت روانشناختی این واکنش: ۱. توقع ناخودآگاه پذیرش: ما "پرسیدن نظر" را برابر با "تعهد به پذیرش آن" می‌دانیم. این باور، ریشه در نیاز به تأیید شدن دارد. ۲. پیوند نظر با هویت: نظر رد شده را به معنای رد شخصیت خود تفسیر می‌کنیم. (درحالی که نظر ≠ هویت ماست!) ۴ اصل ارتباطی برای تبدیل این واکنش: ۱. تفکیک «نظر» از «هویت» > ✅ جمله‌ی سالم: > «به نظر من این گزینه‌ها مناسب‌اند، اما انتخاب نهایی با توست.» > نکته: نظر شما پیشنهاد است، نه حکم قطعی! ۲.انتقال مسئولیت انتخاب > ✅ جمله‌ی سالم: > «هر تصمیمی بگیری، برایم محترم است.» > نکته: با این جمله، بار عاطفی انتخاب را از دوش خود برمی‌دارید. ۳. انعطاف‌پذیری شناختی > ✅ جمله‌ی سالم: > «اگر هیچ‌کدام به کارت نمی‌آید، بگو چه معیاری داری تا بهتر کمک کنم.» > نکته: نشان‌دهنده‌ی گشودگی ذهنی و تمرکز بر حل مسئله است. ۴. مدیریت انتظارات > به جای «باید نظر مرا بپذیری» بگویید: > *«نظر من فقط یک پیشنهاد است؛ تو آزادی هر انتخابی داشته باشی.» 🧠 چرا این اصول کار می‌کند؟ -کاهش تنش: با حذف الزامِ پذیرش، فضای گفت‌وگو را امن می‌کنید. - احترام به خودمختاری دیگران: انتخابگر را مسئول تصمیم‌اش می‌گذارید. - پیشگیری از سوءتفاهم: مرز بین "پیشنهاد" و "اجبار" را مشخص می‌کنید. 📌 نکته طلایی: > پرسیدن نظر دیگران حق انتخاب است، نه تعهد به تبعیت. #ارتباط_مؤثر #خشم #ذهن #گفتگو ضیایی فر لطفا از مطالب کانال مهارتکده همراه با لینک استفاده نماید🙏 @vasvasee