صاحب کتاب "درالثمین" در تفسیر این آیه مبارکه از قرآن کریم "فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه انه هو التواب الرحیم"(بقره،۳۷) می فرماید: خلاصه معنی چنان است که آدم(ع) در ساق عرش چند کلمه نگریست، جبرئیل به او آموخت که بدان کلمات که اسماءپیغمبر و آل پیغمبر بود پناهنده شود و بدین گونه سخن کند:" قال یا حمید بحق محمد، یا عالی بحق علی، یا فاطر بحق فاطمه، یا محسن بحق الحسن و الحسین و منک الاحسان." خدا را بدین کلمات سوگند داد چون به نام حسین(ع) رسید آتش از قلبش برانگیخت و آب از چشمش بریخت. گفت: ای جبرئیل، چه شد که در ذکر پنجم قلب من شکافت و اشک من جاری شد ؟ جبرئیل گفت: این فرزند تو به مصیبتی بزرگ مبتلا شود که همه مصیبتها در نزد او کوچک باشد. گفت: آن چه مصیبتی است؟ جبرئیل فرمود:" یُقتَلٌ عَطشاناً غريباً وَحيداً فَريداً لَيسَ لَهُ ناصرُ و لا مُعينُ و لو تَراهُ يا آدَمُ و هوَ يَقولُ واعَطَشاه وا قِلَّةَ ناصِراهُ....فَلَم يٌجِبهُ اَحدٌ اِلّا بالسّيوف." کشته می شود در حالی که تشنه باشد و بی کس باشد و تنها و غریب باشد و او را ناصری و معینی نباشد. ای آدم اگر او را ببینی در حالتی که می گوید :"وای از عطش، وای از کمی یاور...." هیچ کس او را جواب نگوید الا با زبان شمشیر. 📚 بحار الانوار، جلد ۴۴، صفحه ۲۴۵ #عاشورا #کربلا #شهادت #ما_ملت_امام_حسینیم #جوانی_فراتر_از_زمان 🆔 @shahid_diyalame