شهید گمنام
محور همه فعاليت هايش نماز بود. ابراهيم در ســخت ترين شرايط نمازش را اول وقت ميخواند. بيشــتر هم به
او مصداق اين کلام نوراني پيامبــر اعظم(ص) بود که ميفرمايند: »خداوند
وعده فرمــوده؛ مؤذن و فردي که وضو ميگيرد و در نماز جماعت مســجد
شرکت ميکند، بدون حساب به بهشت ببرد.
ابراهيم در همان دوران با بيشتر بچه هاي مساجد محل رفيق شده بود.
او از دوران جواني يک عبا براي خودش تهيه کرده بود و بيشــتر اوقات با
عبا نماز ميخواند.
سال 1359 بود. برنامه بسيج تا نيمه شب ادامه يافت. دو ساعت مانده به اذان
صبح کار بچه ها تمام شد.
ابراهيم بچه ها را جمع کرد. از خاطرات كردستان تعريف ميکرد. خاطراتش
هم جالب بود هم خنده دار.
بچه هــا را تــا اذان بيدار نگه داشــت. بچه ها بعد از نمــاز جماعت صبح به
خانه هايشان رفتند.
ابراهيم به مسئول بسيج گفت: اگر اين بچه، ها، همان ساعت ميرفتند معلوم
نبود براي نماز بيدار ميشدند يا نه، شما يا کار بسيج را زود تمام کنيد يا بچه ها
را تا اذان صبح نگهداريدكه نمازشان قضا نشود.
ابراهيم روزها بسيار انسان شوخ و بذله گويي بود. خيلي هم عوامانه صحبت
ميکرد.
اما شب ها معمولا
ً قبل از سحر بيدار بود و مشغول نماز شب ميشد. تلاش هم
ميکــرد اين کار مخفيانه صورت بگيرد. ابراهيم هر چه به اين اواخر نزديک
ميشد. بيداري سحرهايش طولاني تر بود. گويي ميدانست در احاديث نشانه
شيعه بودن را بيداري سحر و نماز شب معرفي کردهاند.
#شهید_رفیقم🥀
ادامه دارد
@shahid_gomnam15